Του Γιώργου Μουλά,
προέδρου δημοτικού συμβουλίου Βόλου
Με τον Κώστα ή Κωστάκη, όπως τον φωνάζαμε, Λούλη υπήρξαμε συμμαθητές στο εξατάξιο Γυμνάσιο Αρρένων Βόλου από 1967 έως το 1973. Γνωρίζω πάρα πολύ καλά τον Κώστα Λούλη, διότι κατά τη μαθητική πορεία μας είχαμε την ευκαιρία να ζήσομε πολλές ευχάριστες και δυσάρεστες καταστάσεις.
Στην ουσία καθ’ όλη την πορεία μας ως μαθητές του Γυμνασίου η χώρα κυβερνούνταν από τη χούντα των συνταγματαρχών. Το βαρύ πέπλο της σκληρής διακυβέρνησης της χούντας είχε πέσει σε όλους τομείς της κοινωνικής ζωής της πατρίδας μας. Οιοσδήποτε, δεξιός ή αριστερός τολμούσε να εκφραστεί και να καταφερθεί εναντίον του τότε καθεστώτος κινδύνευε από τις απηνείς διώξεις του. Διώξεις, οι οποίες ξεκινούσαν από μια «σωφρονιστική» επίσκεψη στο πλησιέστερο Αστυνομικό Τμήμα, μέχρι άλλου είδους διώξεις του αμφισβητούντα, επαγγελματικές και προσωπικές. Οποιος ήθελε να πει ή να γράψει κάτι έπρεπε στο τέλος να κλείσει υμνώντας την «εθνοσωτήριο επανάσταση της 21ης Απριλίου 1967».
Το τι κλίμα επικρατούσε στα σχολεία την εποχή εκείνη είναι γνωστό. Καμία πολιτική συζήτηση ήταν επιτρεπτή, πολλώ δε μάλλον να εκφραστεί κανείς εναντίον του Παπαδόπουλου και των συνεργατών του. Ολοι έπρεπε να ανέχονται το καθεστώς, διαφορετικά θα υπήρχε σοβαρό μπλέξιμο με απρόβλεπτες συνέπειες. Μέσα σε αυτή την κατάσταση περάσαμε τα μαθητικά μας χρόνια. Υπήρχαν όμως και φωνές αμφισβήτησης, που κατ’ αρχάς περιορίζονταν σε μικρά πηγαδάκια των 3 – 4 ατόμων με πρώτον και καλύτερο τον Κώστα Λούλη να αγορεύει και να λοιδορεί το καθεστώς της χούντας.
Στην έκτη Γυμνασίου συνέβη ένα γεγονός, το οποίο θυμόμαστε όλοι. Κάποιοι έγραψαν συνθήματα στους τοίχους σε διπλανή αίθουσα διδασκαλίας ενός άλλου τμήματος. Το τι έγινε; Χαμός! Οι πάντες θορυβήθηκαν, καθηγητές και Αστυνομία. Τότε, μάλλον κατευθυνόμενα, άρχισαν κάποιες συζητήσεις στις τάξεις, μάλλον για να εντοπίσουν τους δράστες. Θυμάμαι τον Κώστα Λούλη, που πήρε τον λόγο μαζί με τον διπλανό του στο θρανίο και τα «έσυραν» στη χούντα. Πώς βρήκε τόσο θάρρος το παιδί αυτό τότε, ακόμα και σήμερα μου είναι άγνωστο. Ο Κώστας Λούλης προερχόταν από πολιτική οικογένεια, με συγγενή, που είχε υποστεί διώξεις και εκτοπισμό για την ιδεολογία του. Νομίζω και μάλλον είμαι βέβαιος ότι ο καθηγητής που τα άκουσε δεν τους «κάρφωσε», διότι θα είχαν επιπτώσεις και τραβήγματα. Ο διπλανός μου στο θρανίο συμμαθητής τον αποκάλεσε ο «ερυθρός» Λούλης, διότι τότε η χούντα όλους συλλήβδην τους αντιπάλους της τους χαρακτήριζε σαν κομμουνιστές, ήταν, δεν ήταν. Αλλωστε ο αντικομμουνισμός της χούντας των συνταγματαρχών αποτέλεσε το κυρίαρχο ιδεολογικό της υπόβαθρο, συν κάποιες ανοησίες.
Ερχόμαστε σήμερα το 2019, σαράντα έξι χρόνια αργότερα να εμφανίζουν κάποιοι τον Κώστα Λούλη σαν υμνητή της χούντας, προφανώς για φτηνιάρικη αντιπολίτευση. Τους διαβεβαιώνω ότι σε καμία περίπτωση δεν ισχύει αυτό. Ο Κώστας Λούλης σε καιρούς χαλεπούς και σκληρούς ήταν πολύ πιο μπροστά από όλους μας σε πολιτικές απόψεις, με εκπεφρασμένη στάση και άποψη εναντίον της χούντας. Είναι δυνατόν σήμερα να λέγονται τέτοιες έωλες κατηγορίες εναντίον του; Μάρτυρες για την πολιτική στάση του και παλικαριά του όλοι οι συμμαθητές του ΣΤ3 τμήματος, που αποφοιτήσαν από το Β’ Γυμνάσιο Αρρένων Βόλου το 1973.
Εξίσου λυπηρό είναι το γεγονός, να βλέπω κάποιο «καρφί» της χούντας, όπως μου εκμυστηρεύτηκε ένας πρώην αστυνομικός διευθυντής Μαγνησίας, που το παίζει σήμερα δημοσιογράφος και παράγοντας των τοπικών ΜΜΕ να ενοχλείται από τον Κώστα Λούλη για τις σε βάρος του κατηγορίες. Οπως και άλλους δημοκράταρους, που βρίσκονται στην Αριστερά, οι οποίοι είχαν και έχουν μεγάλες σχέσεις με χουντικούς. Για αυτούς βέβαια τσιμουδιά. Είναι δικά μας παιδιά.
Επειδή τα χρόνια περνάνε και πολλά γεγονότα λησμονούνται δεν είναι παράξενο να παρουσιάζουν κάποιοι μεταγενέστερα μια τελείως ψευδή εικόνα. Συμβαίνει όμως, σκηνές της εφηβικής μας ηλικίας να έχουν μείνει ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μας, όπως η στάση του Κώστα Λούλη εναντίον της χούντας. Καλώ όλους αυτούς, οι οποίοι τον κατηγορούν αδικαιολόγητα, να σταματήσουν και να αποκαταστήσουν την επιχειρούμενη ζημιά για το όνομα και την υπόληψη ενός εντίμου και βαθιά δημοκρατικού ανθρώπου.
