Του Γιώργου Μηνακίδη
Μέσα στη διαφθορά που ζούμε και που οι λέξεις ήθος αξίες και ιδανικά είναι σχεδόν άγνωστες στην πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου, καλό και φρόνιμα είναι να μάθουμε γι’ αυτόν τον Έλληνα αθλητή, με την απεριόριστη αγάπη για τη χώρα του, ώστε να αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για όλους μας. ο Στέλιος Κυριακίδης παρότι είναι ακόμη και σήμερα άγνωστος στους περισσότερους Έλληνες φιλάθλους, στις Η.Π.Α. έχουν γράψει βιβλία για το κατόρθωμά του. Αγροτόπαιδο από τη Λεμεσό Κύπρου του άρεσε να τρέχει από μικρό παιδί. Από το 1934 τα μαζεύει και μετακομίζει στο Χαλάνδρι. Ήλθε ο πόλεμος, η κατοχή, η πείνα, η φαγωμάρα του εμφυλίου. Παίρνει τη μεγάλη απόφαση το 1946 να τρέξει στον φημισμένο μαραθώνιο της Βοστώνης, ελπίζοντας ότι και μόνο με την παρουσία του, θα μπορέσει να ευαισθητοποιήσει τους Αμερικανούς για να βοηθήσουν το λαό μας του οποίου οι συνθήκες ζωής ήταν πολύ άσχημες. Π
ώς όμως να αγοράσει εισιτήριο για την Αμερική; Με τι λεφτά; Μαζεύει και πουλάει τα μισά έπιπλα του σπιτιού του, του δίνουν και ένα ποσό από τη δουλειά του και βγάζει αεροπορικό εισιτήριο για Βοστώνη άνευ επιστροφής. Πριν τον αγώνα και κατά την ιατρική εξέταση οι γιατροί του λένε «δεν μπορείς να τρέξεις- είσαι αδύναμος νεαρέ Έλληνα, θα πεθάνεις στο δρόμο από την εξάντληση έτσι κοκκαλιάρης όπως είσαι δεν θα αντέξεις ούτε για μερικά χιλιόμετρα». Παίρνει την ευθύνη πάνω του και τους λέει «φέρτε μου το χαρτί να το υπογράψω ότι θα τρέξω κι αναλαμβάνω όποιο κίνδυνο υπάρχει για τη ζωή μου». Αρχίζει ο αγώνας 20 Απριλίου 1946. Με την πάροδο του χρόνου άρχισε να πλησιάζει τους πρώτους και στα 40 χιλιόμετρα έπιασε τον πρωτοπόρο Αμερικανό Τζόνι Κέλι. Ο Στέλιος ο νηστικός, ο αδύνατος κερδίζει με πανευρωπαϊκό ρεκόρ. Ολόκληρη η Αμερική παραμιλά για την απίστευτη επιτυχία του. Ο Πρόεδρος Τρούμαν καλεί τον Κυριακίδη στον Λευκό Οίκο μαζί με τον δεύτερο τον Αμερικανό Τζόνι Κέλι ο οποίος σε ολόκληρη την καριέρα του διακρίθηκε 15 φορές στην πρώτη πεντάδα του Μαραθωνίου της Βοστώνης. Ρωτάει ο Πρόεδρος τον Κέλι «Καλά βρε παιδί μου πώς έχασες απ’ αυτόν τον κοκκαλιάρη κι αδύναμο Έλληνα;». Απάντηση Κέλι «Μόνο εγώ έχασα, κανένας δεν μπόρεσε να τον κερδίσει, εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για έναν ολόκληρο λαό για μια ιδεολογία».
Ο Τρούμαν απευθύνεται στον Κυριακίδη και του λέει «Εσύ παιδί μου είσαι άξιος συγχαρητηρίων, τι θέλεις να κάνω για σένα; Θέλεις ρούχα, τρόφιμα να δυναμώσεις, χρήματα;». Απάντηση Κυριακίδη με τα πλούσια αισθήματα που τον κατέχουν για την πατρίδα του. «Σας ευχαριστώ Πρόεδρε, δεν θέλω τίποτε για μένα, το μόνο που ζητώ είναι να στείλετε ρούχα και τρόφιμα στους Έλληνες που υποφέρουν». Αυτό που ακολούθησε τη δήλωσή του ήταν απίστευτο. Συγκεντρώθηκαν από δωρεές Αμερικανών τόνοι από τρόφιμα, φάρμακα και κουβέρτες και με τη συνδρομή της οικογένειας Λιβανού, έφθασε η βοήθεια στην Ελλάδα.
Όλες οι αμερικανικές εφημερίδες τον είχαν πρωτοσέλιδο και έτρεχε από πολιτεία σε πολιτεία για να φέρει κι άλλη βοήθεια. Όταν επέστρεψε από τις Η.Π.Α. ξεχύθηκε στους δρόμους αμέτρητος λαός για να τον υποδεχθεί- εκείνη την ημέρα ήταν η πρώτη φορά που φωταγωγήθηκε ξανά η Ακρόπολη από τότε που άρχισε ο πόλεμος. Πόσο γνήσιος πατριώτης υπήρξε ο Κυριακίδης, τι ψυχή μεγαλείο. Ανθρωπος της προσφοράς με υψηλά ιδεώδη, γνώστης της βαριάς κληρονομιάς αυτού του τόπου στον αθλητισμό και τον πολιτισμό. Απεφάσισα να προβάλλω την περίπτωσή του για να αποτελεί φάρο έμπνευσης για όλους μας και να γίνει γνωστό το κατόρθωμά του σ’ αυτούς που συμβαίνει να μη το γνωρίζουν.
