ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Ζωή – Ερωτας – Θάνατος

ζωή-ερωτας-θάνατος-433381

Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού

1

Σήμερα, ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο. Αύριο, μία γροθιά στο σαγόνι. Σήμερα, η ελπίδα. Αύριο, η απελπισία. «Βρε ζωή, σκόρπισες σε τόσα μαγαζάκια, σε χαρτοφάκελα, σε όνειρα, σε δρόμους, σε τόσους πεθαμένους, πέτρες, ντουφέκια. Κι όποιος κοιμάται ανάσκελα, ροχαλίζει. Όποιος κάνει να πει το σωστό, μπαίνει στα σίδερα. Ανεβαίνουμε, κατεβαίνουμε μ’ ένα αίσθημα δίκαιης βαρύτητας». Θέλει σφυρί το καρφί και μεγάλη φωνή, έξω απ’ τα δόντια, ρίχνοντας απ’ τη σκάλα τον πράκτορα, τον τοκογλύφο, τον τσανακογλείφτη. Και δεν είναι χρόνος για αναβολή, δεν είναι τόπος για αργοπορία. Αυτοί, που καρτερούνε την ανάσταση, είναι οι πεθαμένοι. Έτσι πάντα το λέγαμε. Και το ξαναλέμε, κοιτώντας τα χέρια μας: Η πείνα, μονάχα η πείνα κυβερνάει. Γι αυτό, εύκολα κυβερνιούνται οι πεινασμένοι. Εδώ και καιρό, προσπαθώ να βρω κι εγώ έναν τρόπο ζωής, που να μην απαιτεί την παρουσία μου. Μαγκούφα ζωή, ενώ εμείς κάνουμε άλλα σχέδια, εσύ τ’ αναποδογυρίζεις, τα διαψεύδεις, τα αφανίζεις όλα. Και κάνεις το δικό σου: Όλο χασούρα είσαι. Μα με τούτο το χάσιμο – ποιος ξέρει – μπορεί και να μετρήσουμε, μία μέρα, σωστά ό,τι έχουμε κι ό,τι μας λείπει. Και μόνο εκείνο, που προέρχεται από τον εαυτό μας, αποφέρει κάτι. Πρέπει να μάθουμε τα πράγματα εκείνα, που δεν αγοράζονται με χρήμα, και την ανεύρεση των οποίων εμποδίζει το χρήμα.

2

«Ο έρωτας είναι μία βαριά πνευματική ασθένεια», λέει ο Πλάτωνας. Κι ο Ευριπίδης, κυνικά, θα συμπληρώσει: «Η υγιέστερη απ’ όλες τις ασθένειες». Ίσως είναι η ασθένεια της ψυχής να επιθυμεί το ακατόρθωτο – ασθένεια που γιατροπορεύεται μόνο με το γάμο. Μάλιστα θα έλεγε κανείς πως είναι μία παράξενη ασθένεια, που ρίχνει πάντα δύο στο κρεβάτι. Στη Γαλλία είναι κωμωδία, στην Αγγλία τραγωδία, στην Ιταλία όπερα, στη Γερμανία μελόδραμα και στην Ελλάδα μέθη, γέλιο, χορός και τρέλα. Και δεν μπόρεσε ποτέ κανείς, μήτε άνθρωπος, μήτε θεός να γλιτώσει… Έρωτας, ένα αδάπανο δώρημα, που δεν το διαλέγει ο άνθρωπος, αλλά του δίνεται απ’ τον ουρανό, ένα θείο δώρο, που το δέχεται μέσα στη σάρκα και βαθιά στην ψυχή του…

3

Όλοι λένε: «Πόσο σκληρό, πόσο απάνθρωπο είναι να πεθαίνουμε». Παράξενο παράπονο, που βγαίνει απ’ το στόμα αυτών που έζησαν. Όμως, ο θάνατος είναι το μέσο, που έχει η φύση για να μας πει: «Μη τρέχετε!». Βέβαια, προορισμός τής ζωής δεν είναι η μεγάλη της διάρκεια, αλλά η ίδια η ζωή. Η ζωή θέλει να την αγαπούμε. Η αγάπη θέλει να τη ζούμε, αυτό είν’ όλο. Δικαιολογία, λοιπόν, δεν είναι που όλοι θα πεθάνουμε. Να ζήσουμε τουλάχιστον όσο μπορούμε. Όμως, οι άνθρωποι βιάζονται. Σα να θέλουν ν’ αποφύγουν κάποιον. Και πέφτουν στη στροφή τού δρόμου απάνω του, μούτρο με μούτρο – το ίδιο και με το θάνατο. «Κι η θεία Ουρανία λέει και ξαναλέει: Τι τα θέλεις τα στολίδια; Χώρια που το καλό έρχεται μετά το θάνατό μας και, τότε, άντε νά’ βρεις χέρι να το πιάσεις. Και, τώρα, να χαθώ στα σκοτάδια, χαμηλώστε τις κουρτίνες. Τα αστεία τελειώσανε, προσθέτει. Θέλω να κοιμηθώ, έναν ύπνο χωρίς διακοπές, χωρίς πρωϊνά, που μας περιμένει ο μόχθος, χωρίς νύχτες με αϋπνίες. Θέλω να κοιμηθώ…

Αλλά, καλή μου θεία Ουρανία, αν ήσουν προικισμένη με λίγη ποιητική φαντασία, θα μπορούσες να ζεις, όλο και περισσότερο, μέσα στα όνειρα και την ξέφρενη δύναμη μιας βακχικής συνοδείας, πολύ μακριά από τα πικρά γεγονότα τής ζωής.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου