Από τον Δάσκαλο Νίκο Τσεκούρα
Στις 7 Αυγούστου 1844, ο Ι. Κωλέτης σχημάτισε κυβέρνηση και σε προκήρυξη του προς τον ελληνικό λαό έγραψε τούτα:
«Αποστρεφόμαστε την αποκλειστικότητα. Το σύνθημά μας είναι δικαιοσύνη, αμεροληψία και θρησκευτική εφαρμογή του Πολύτιμου Συντάγματός μας και των νόμων. Βράβευση της αρετής και καταδίωξη της κακίας… Θα σταθούμε μακριά από κάθε επέμβαση στις εκλογές».
Δυστυχώς όμως, ούτε Σύνταγμα, ούτε νόμους, ούτε και τα δικαιώματα του λαού σεβάστηκε. Τα ποδοπάτησε όλα για να πετύχει το σκοπό του. Μακριά από επέμβαση στις εκλογές υποσχέθηκε προεκλογικά, ενώ στη διάρκεια των εκλογών ο ίδιος έλεγε:
«Ο πολιτικός αν θέλει αίσια έκβαση του σκοπού του,πρέπει να προσλαμβάνει και του ψεύδους τη συμμαχία, αγαπητοί μου».
Τρεις μήνες κράτησαν οι εκλογές, στις οποίες, η βία, η νοθεία, η πολιτική ανηθικότητα καταπάτησαν κάθε έννοια του Κοινοβουλευτισμού. Για τρεις μήνες δεινοπάθησε η χώρα λες και βρισκόταν σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου. Μεγάλες συμφορές βρήκαν το λαό, περιουσίες καταστράφηκαν, άνθρωποι σκοτώθηκαν και βεβηλώθηκαν. Το εκλογικό όργιο του ΚΩΛΕΤΗ, δεν είχε προηγούμενο. Κι όταν στρογγυλοκάθισε στην καρέκλα της εξουσίας, τους βουλευτές του τους περιφρονούσε.Και αν άνοιγαν το στόμα τους να του αντιτείνουν, κάποτε τους απαντούσε:
«Κύριοι, τι φωνάζετε; Τι θέλετε; Τι είστε; Είστε σεις βουλευτές του λαού; Ποιος σας έκλεξε; Τι σημαίνεται εσείς στις επαρχίες; Εγώ σας έκαμα βουλευτές! Οι ψήφοι που πήρατε δεν είναι των συμπολιτών σας, είναι ψήφοι που εγώ σας έδωσα με τη βία, την αυθαιρεσία, την παρανομία και τη δολιότητα των υπαλλήλων μου. Σωπάστε λοιπόν, γιατί σας στέλνω από κει που ήρθατε κι όπως έφερα εσάς, μπορώ να φέρω άλλους ομοίους με σας, ή και χειρότερους».
Πάσχιζε πάντοτε να έχει την πλειοψηφία στη βουλή. Μα και αν την έχανε, δε στεναχωριόταν πολύ. Έπιανε την παλαβή.
Κάποτε σ’ ένα νομοσχέδιο έχασε την πλειοψηφία και η αντιπολίτευση φώναζε «Δεν σε θέλουμε! Δε θέλουμε! Να παραιτηθείς!»
Μα δεν ίδρωνε αυτουνού τ’ αυτί. Τους απαντούσε με κουτοπόνηρο χαμόγελο.
-Αγαπητοί, σεις δε με θέλετε, εγώ όμως σας θέλω! Κι έμεινε.
Τους πολίτες τους έφερνε στα νερά του, όχι με αυστηρότητα, παρά με το ψέμα, την κολακεία και τις υποσχέσεις.
«Αν έχω μία θέση», έλεγε και την τάζω σ’ όλους, αλλά δεν τη δίνω σε κανένα, διότι τους έχω όλους φίλους. Άμα όμως την προσφέρω τη θέση αυτή, τότε, σίγουρα, θα κάμω έναν αχάριστο αυτόν που θα την πάρει και είκοσι εχτρούς – Αυτούς που περιμένουν να την πάρουν.
Ο πολιτικός, λοιπόν, ωφελείται από την υπόσχεση, αλλά βλάπτεται, όταν δεν εκτελεί τη υπόσχεσή του. Άλλοτε πάλι, ως εξής, δικαιολογούσε τις υποσχέσεις που έδινε:
«Όταν έρχονται και μου γυρεύουν το διορισμό στο αξίωμα του Προξένου ενός αγράμματου, που δεν ξέρει καλά καλά ούτε ελληνικά, γιατί είναι αρβαντόγλωσσος και τους εξηγώ τους λόγους, που το πράμα αυτό δε γίνεται, δεν πρέπει να γίνει, κι αυτοί επιμένουν, τότε τι να κάμω; Τους τάζω και το φεγγάρι ακόμα! Μα και τ’ αστέρια να μου γυρέψουν κι αυτά τους τα δίνω!»
Το ρουσφέτι ήταν για τον Κωλέτη το πρώτο και το καλύτερο άρθρο του πολιτικού του προγράμματος.Κατασπαταλώντας τα χρήματα του δήμου, αγόραζε και διέφθειρε συνειδήσεις και οι διεφθαρμένοι ήταν τα στηρίγματά του. Μπράβοι, μαχαιροβγάλτες, λήσταρχοι, άνθρωποι του σχοινιού και του παλουκιού, κατακάθια και αποβράσματα της κοινωνίας, ζούσαν κοντά του αργόμισθοι, σωστά παράσιτα. Κι αυτός τους τάιζε και τους ικανοποιούσε όλους. Έλεγε: «Πρέπει να φάνε οι Ελληνάδες μου!» Όταν του κατάγγελλαν κλεψιές και καταχρήσεις, απαντούσε: «Ε, μήπως τα κλέβουν ξένοι; Οι Ελληνάδες μου! Ασ’ τους να λένε και να γράφουν ό,τι θέλουν. Αυτοί φωνάζουν γιατί δεν τρώνε».
Μα έφτασε κάποτε ο κόμπος στο χτένι. Η οικονομία της χώρας κατρακύλησε. Δυστυχία και πείνα προμηνύονταν. Μα και τότε, ο πονηρός Βλάχος, βρήκε λύση και βούλωσε τα στόματα όλων. Αρπάχτηκε απ’ τη «Μεγάλη Ιδέα», άρπαξε στα στιβαρά του χέρια τη «Μεγάλη Ιδέα» και την κράτησε ψηλά κομπάζοντας:
«Πρωτεύουσά μας θα κάμω την Πόλη! Θα κάμω την ελεύθερη Ελλάδα ηφαίστειο που την έκρηξή του να την τρέμει Ανατολή και Δύση! Η λεύτερη Ελλάδα είναι κεφάλι χωρίς κορμί… Από δω θα ξεκινήσουν οι πολεμιστές και θα καταλύσουμε το Οθωμανικό κράτος!»
Και έτσι έβγαινε αβίαστα το συμπέρασμα. Για να πραγματοποιηθούν όμως αυτά χρειάζονται χρήματα, πληρώστε, λοιπόν, αγόγγυστα όσοι έχετε και όσοι δεν έχετε, σφίξτε το ζωνάρι σας.
Ακόμη θα ησύχαζε κι από εσωτερικές αντιδράσεις. Γιατί έτσι κατακτούσε το μονοπώλιο του πατριωτισμού.Επειδή όμως όποιος δε συμφωνούσε με το πρόγραμμά του, ήταν κατά της «Μεγάλης Ιδέας», και αντικωλετικός, άρα και μη εθνικόφρονας. Και τότε, γνώριζε, την άλλη πλευρά του.
