Του Δημήτρη Αντωνίου,
Καθηγητή Αγγλικής, Β.Α., Kατόχου MastersΠαιδαγωγικής και Γλωσσολογίας
aglo.academia@gmail.com
Ας αρχίσουμε την αφήγηση που ακολουθεί κάνοντας μία ιστορική αναφορά στον αείμνηστο και παγκοσμίως γνωστό statesman, πολιτικό, και όχι μόνο, Winston Churchill της Αγγλίας.
Όταν ο αναφερόμενος μεγαλοφυής έγινε 7 ετών, ως μέλος της υψηλής αριστοκρατίας της Αγγλίας, έπρεπε να εγκαταλείψει το σπίτι του και να γίνει εσώκλειστος στο περίφημο κολλέγιο του ETON, όπου όλα τα παιδιά της αριστοκρατίας της Αγγλίας εκπαιδεύονταν και μορφώνονταν μακριά από τους γονείς τους και τα ξετσανίσματα (ηλίθια και υπερβολικά πατρικά χάδια).
Εκεί, λοιπόν, ο μικρός μας Winston, στην ηλικία των 7 ετών, μεταξύ άλλων, έπρεπε να μάθει και classics, δηλαδή αρχαία ελληνικά και λατινικά, τα οποία εδιδάσκοντο από τους περίφημους Masters, κατά τον γνωστό τρόπο διδασκαλίας, δηλαδή της αποστήθισης (νεοελληνιστί, της παπαγαλίας), ο πλέον αντιπαιδαγωγικός και ανορθόδοξος, έως και ανόητος τρόπος διδασκαλίας και μάθησης. Ως αποτέλεσμα αυτής της μεθόδους διδασκαλίας ο Churchill μίσησε τα λατινικά και αρχαία ελληνικά, τα οποία ποτέ δεν έμαθε και τούτο το τονίζει στα απομνημονεύματά του ο ίδιος (όλοι οι διδάσκαλοι ξένων γλωσσών ανεξαιρέτως θα έπρεπε να μελετούν τα απομνημονεύματα του Churchill, τους είναι πολύ εύκολο να τα εντοπίσουν στο διαδίκτυο υπό τον τίτλο ΄΄Early years΄΄).
Επιστρέφουμε τώρα στην δική μας αφήγηση, όχι για να σχολιάσουμε αλλά να δηλώσουμε και να τεκμηριώσουμε πώς μπορούμε να αγαπήσουμε ή να μισήσουμε μία ξένη γλώσσα.
Η λίαν προσφάτως βραβευθείσα από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ, Γενετίστρια Διδάκτορα Ελευθερία Ζεγγίνη και Διευθύντρια του Ινστιτούτου Μεταφραστικής Γονιδιοματικής στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και Καθηγήτρια Στατιστικής Γενετικής στο Ινστιτούτο Wellcome Trust Sengern της Μ. Βρετανίας, όταν ρωτήθηκε από την μητέρα της κ. Κατερίνα Ζεγγίνη, τι την βοήθησε περισσότερο στην εξέλιξή της, η Ελευθερία απάντησε: «Οι ξένες γλώσσες», τις οποίες διδάχθηκε και έμαθε στο Βόλο και όχι στο ΕΤΟΝ.
Παρεμπιπτόντως, by the way, η Ελευθερία άρχισε να διδάσκεται Αγγλικά στην γ΄ δημοτικού και απέκτησε το First Certificate του Cambridge με βαθμό Β στην ε΄ δημοτικού. Στη συνέχεια απέκτησε το Michigan Proficiency στην α΄ γυμνασίου και τον Δεκέμβριο του 1990, ενώ ήταν στην β΄ γυμνασίου απέκτησε το Cambridge Proficiency με Β! Παράλληλα μάθαινε γερμανικά και γαλλικά με εντυπωσιακή πρόοδο. Ας σημειωθεί πως η Ελευθερία δεν διδάσκονταν μέσα σε 15μελή και 25μελή ανομοιογενή τμήματα, αλλά σε ολιγομελή και ομοιοειδή τμήματα από εκπαιδευμένες και έμπειρες εκπαιδευτικούς, ταγμένες στο λειτούργημά τους και κάτω από την αγαστή συνεργασία και επίβλεψη από καταρτισμένο επαγγελματικά εκπαιδευτικό.
Επιτέλους μετά τις απαραίτητες αναφορές, επιστρέφουμε στον τίτλο του αφηγήματος: Το Α και Ω για να μάθουμε κάτι πρέπει πρώτα να το αγαπήσουμε. Ακριβώς το αντίθετο ισχύει, για να μην μάθουμε κάτι πρέπει να το μισήσουμε. Το μίσος για ένα μάθημα ή η αγάπη προέρχεται και πηγάζει αποκλειστικά και μόνο από τον διδάσκοντα ή διδάσκουσα οποιουδήποτε μαθήματος. Πιστεύουν μερικοί «επαΐοντες» πως η αυστηρότητα, η τιμωρία και ο εκφοβισμός που επιβάλλουν στους μαθητές τους θα τους αναγκάσουν να μελετήσουν και να περάσουν τις πάσης φύσεως εξετάσεις. Ωστόσο, εάν εμείς οι ίδιοι ως δάσκαλοι και εκπαιδευτικοί δεν αγαπάμε αυτό που διδάσκουμε, δεν μπορούμε ούτε να ζητήσουμε, ούτε να απαιτήσουμε, ούτε να επιβάλλουμε, αλλά ούτε και να προσδοκούμε από τους μαθητές μας να μαθουν αυτό που εμείς οι ίδιοι μισούμε ή δεν το αγαπούμε.
Σε ολόκληρη την Ελλάδα, σε πολύ μεγάλο βαθμό, οι ξένες γλώσσες διδάσκονται κατά το δοκούν των διδασκόντων. Πρόσφατα ένας στενός μου φίλος που ζει στην Αθήνα και η εγγονή του είναι 14 ετών, μαθήτρια του 19 παρακαλώ, «απέτυχε» δύο φορές στην απόκτηση του περίφημου Lower. Στην ουσία, in essence, δεν απέτυχε η μαθήτρια, οι, ή ο, ή η δασκάλα της Αγγλικής, απέτυχε που με τον τρόπο της ή του «πέτυχαν» να κάνουν τη μαθήτριά τους, ενδεχομένως και πολλούς άλλους μαθητές τους να μισήσουν τη γλώσσα.
Η αγάπη για την διδασκαλία δεν περιορίζεται μόνο στις ξένες γλώσσες, ισχύει για όλα τα μαθήματα και για όλους τους εκπαιδευτικούς ασχέτου αντικειμένου διδασκαλίας και ασχέτου επιπέδου εκπαίδευσης. Σε μεγάλα πανεπιστήμια της Αμερικής οι καθηγητές αξιολογούνται αμέσως μετά από το μάθημα που κάνουν ή στο τέλος της διδασκτικής περιόδου από τους ίδιους τους φοιτητές τους.
Φαντάζεστε τι θα είχαν να μολογήσουν χιλιάδες Έλληνες μαθητές και φοιτητές για τους δασκάλους τους και τους καθηγητές τους εάν τους δινόταν η ευκαιρία να τους αξιολογήσουν;
Ένας φίλος μου καθηγητής σε κάποιο ελληνικό πανεπιστήμιο μου δήλωσε: «Αντιμετωπίζω ένα δίλημμα, ή να απορρίψω όλους τους φοιτητές μου ή να τους περάσω, διότι όλοι έγραψαν κάτω από τη βάση». Και του απήντησα με ειλικρίνεια: «Εφόσον όλοι απέτυχαν ο πρώτος που απέτυχε είσαι εσύ. Πολύ καλά θα κάνεις να τους περάσεις όλους, διότι διαφορετικά όλοι θα σε μισήσουν και θα σε δυσφημίσουν». Ο φίλος μου με άκουσε και έπραξε αυτό που του συνέστησα.
