ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Η πανάρχαια κατάρα της φυλής μας

η-πανάρχαια-κατάρα-της-φυλής-μας-568677

Του Νίκου Τσεκούρα, συν/χου δασκάλου

(Μία είναι η πανάρχαια κατάρα της φυλής μας μέσα στη μακραίωνη ιστορία της. Τα πολιτικά πάθη να πνίγουν την ηθική μας σκοπιμότητα).

Ετσι και τότε. Δεν είχε καταλαγιάσει ακόμα ο θόρυβος απ’ την απόπειρα της δολοφονίας του Βενιζέλου στη Λιόν της Γαλλίας και νέο συνταρακτικό γεγονός συμβαίνει στην Αθήνα. Ο πολιτικός και κομματικός φανατισμός σε έξαψη. Οι Βενιζελικοί δεν μπορούν να διασκεδάσουν την πίκρα τους και να τιθασέψουν το πάθος τους εναντίον των αντιπάλων τους για την απόπειρα δολοφονίας του αρχηγού τους. Ασυγκράτητοι ροπαλοφόροι οπαδοί τους ξεχύνονται εξαγριωμένοι στους δρόμους της Αθήνας, ζητώντας εκδίκηση. Γίνονται έκτροπα, χύνεται αίμα, πυρπολούνται σπίτια και καταστήματα κι απ’ αυτούς κι απ’ τους αντιβενιζελικούς.

Στην οδό Σταδίου, όπου τα γραφεία της μαχητικής αντιβενιζελικής εφημερίδας «Αθηναϊκή», ορμά μία ομάδα Βενιζελικών να συλλάβει το δ/ντη της Ομ. Ευελπίδη. Τους βλέπει η γριά μάνα του και φράζει με το σώματα της την πόρτα των γραφείων. Σταματάει για λίγα λεπτά την είσοδο των ροπαλοφόρων επιδρομέων που την ποδοπατούν, της ξεσχίζουν το πρόσωπο και τα χέρια με τις λόγχες τους. Ο γιος της όμως σώζεται απ’ την υδρορροή της πίσω ταράτσας και φεύγει.

Μια από εκείνες τις αποφράδες μέρες ο Ιωνας Δραγούμης, «ο εξαίρετος εκείνος άνθρωπος, ο ευγενικός στοχαστής, ο τίμιος πολιτικός και φανατικός ιδεαλιστής», όπως τον περιγράφει ο Γιάννης Κορδάτος, κατέβαινε απ’ την Κηφισιά στην Αθήνα. Πριν ξεκινήσει από το σπίτι της Μαρίκας Κοτοπούλη, της μεγάλης ηθοποιού, με την οποία διατηρούσε απόχρόνια φλογερό ερωτικό δεσμό, τον παρακάλεσε εκείνη να μείνει κοντά της γιατί στην πόλη γίνονταν ταραχές και συλλήψεις.

– «Πρόσεχε γιατί θα σε σκοτώσουν οι βενιζελικοί» του είπε και εκείνος χαμογελώντας της απάντησε: – «Τι κι αν το κάμουν; Έζησα, αγάπησα, πόνεσα, αγωνίστηκα. Τα έκανα όλα. Δε μου χρωστάει τίποτε άλλο η ζωή». Κι έφυγε.

Ήταν γύρω στις 4μ.μ. φθάνοντας στους Αμπελόκηπους, όπου εστρατωνιζόταν το «τάγμα ασφαλείας», οι στρατιώτες του Ταγματάρχη Γύπαρη σταμάτησαν ρο αυτοκίνητό του και τον οδήγησαν στο γραφείο του Ταγματάρχη. Τον κράτησε περί τα 10 λεπτά εκεί ο Γύπαρης και ύστερα δύο επιλοχίες με μια μικρή φρουρά στρατιωτών τον πήραν και κατέβηκαν στη λεωφόρο Κηφισίας. Εκεί κοντά στα λουτρά του στρατώνα τους πρόφτασε ένα αυτοκίνητο με έναν άλλο λοχία. Κάτι είπεστη φρουρά που τον μετέφερε και πρόσταξε στη συνέχεια τα Δραγούμη να σταθεί. Ο Δραγούμης κατάλαβε. Στάθηκε με τα χέρια πίσω, το στήθος μπροστά, ήρεμος κι ατρόμητος. Σ’ αυτή τη στάση δέχτηκε μία ομοβροντία από σφαίρες κι έπεσε νεκρός. «Πέθανε», γράφει ο Κλέων Παράσχος, «όπως το ‘χε ευχηθεί όρθιος και όπως του ταίριαζεπολεμώντας. Μα και όπως ποτέ δε θα μπορούσε να φανταστεί χτυπημένος από σφαίρες ελληνικές». –

Από δολοφονική σφαίρα ελληνική βρισκόταν και ο Βενιζέλος στην κλινική RueBizet, όταν έμαθε τη δολοφονία του Δραγούμη. Έγινε έξαλλος. Τηλεγράφησε αμέσως στην οικογένεια του Δραγούμη γεμάτος αγανάκτηση και τη συλλυπήθηκε: «Μανθάνω», έλεγε στο τηλεγράφημα, «μετά της πλέον οδυνηράς συγκινήσεως το δυστύχημα, το οποίον σας πλήττει, και σας παρακαλώ, να δεχθείτε την έκφρασιν της βαθειάς μου συμπάθειας… Ο φρικώδης θάνατός του, με βυθίζει εις λύπην…».

Σε λίγες μέρες επισκέφτηκε το Βενιζέλο στην κλινική η Έλλη Αδοσίδη.

Γράφει η ίδια:

– «Ήταν άνω κάτω». Λέει στον Βενιζέλο: – «Τι φοβερό ο φόνος του Δραγούμη!» Με τα δύο χέρια του, σκέπασε ο Βενιζέλος τα μάτια του.

«Φρικτό» αναφώνησε. «Φρικτό! Φρικτό!»

Έκαμε μερικά βήματα πάνω κάτω στην κάμαρά του, πήγε και ήλθε και στάθηκε μπροστά στο παράθυρολίγη ώρα. Όταν γύρισε κάτι ν’ απαντήσει της Έλλης, που του μιλούσε, είδε εκείνη το πρόσωπό του βρεγμένο ακόμα από δάκρυα». –

Τι κρίμα όμως το κακό δεν διορθωνόταν. Ο πιο τίμιος και ο πιο καλύτερος αντίπαλος του Βενιζελισμού, ο Ιωάννης Δραγούμης, είχε χαθεί. Και ήταν μόνο 42 χρόνων. Τι αμαρτία και κείνη! «Ένα έξοχο πνεύμα», όπως γράφειο Δημ. Μυράτ, «σαν του Ίωνα Δραγούμη να συγκρουσθεί με τον μεγάλο πολιτικό ηγέτη της χώρας μας, τον Βενιζέλο αντί να συνεργασθούν για το καλό της Ελλάδας και να σκεφθεί κανείς πως στην εξωτερική πολιτική συμφωνούσαν απόλυτα».

Αυτή όμως είναι η πανάρχαια κατάρα της φυλής μας.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου