Του Ιωάννη Σκρίμπα,
π. προέδρου Δημοτικού Συμβουλίου Ρήγα Φεραίου
Σε δύο μήνες θα κληθούμε να αναδείξουμε τις νέες διοικήσεις του τόπου μας, όπου όλοι μαζί θα συνδιαμορφώσουμε ένα θεμελιώδες δημιουργικό παρόν αρχών και αξιών για ένα καλύτερο μέλλον.
Τι πραγματικά αλλάζει και σε πιο περιβάλλον θα δράσουν οι επόμενες Δημοτικές και Περιφερειακές αρχές ασκώντας την πολιτική τους;
Εδώ και πολλές δεκαετίες αρκετές ευρωπαϊκές χώρες είχαν θεσπίσει, νομοθετώντας την απλή αναλογική σε Δήμους και Περιφέρειες ένα μοντέλο διακυβέρνησης συνεργασιών και ενωτικών πρωτοβουλιών εμπνευσμένοι από κοινούς στόχους και κοινά οράματα.
Πώς μπορεί μια διοικούσα αρχή να κάτσει την επομένη ημέρα στο ίδιο τραπέζι με τις υπόλοιπες παρατάξεις και να συνδιοικήσουν τον τόπο;
Καταρχάς, η ίδια η μεταρρύθμιση του «Κλεισθένη» βάζει φρένο στην απολυταρχία του εκάστοτε Δημάρχου και Περιφερειάρχη όπου με περίσσιο θράσος και έπαρση συμπεριφερόμενοι πολλές φορές ως απόλυτοι κυρίαρχοι μίας κοινωνίας πράττουν με αλαζονική συμπεριφορά λες και ο Δήμος ή η Περιφέρεια είναι ιδιοκτησία τους ή επιχείρηση τους.
Στην άλλη όχθη, βέβαια, βρίσκονται και αρκετοί συνάδελφοι τους που καλλιεργώντας ήδη την κουλτούρα των συναινέσεων και των συνεργασιών θα αντιληφθούν πολύ γρήγορα πως η μεταρρύθμιση «Κλεισθένη» μόνο οφέλη έχει να προσδίδει στην διοίκηση των Δήμων και Περιφερειών, αρπάζοντας την ευκαιρία που τους δίνει ο νόμος έτσι ώστε προοδευτικοί άνθρωποι να μπορέσουν με την ψήφο των πολιτών να συνδιοικήσουν.
Όσον αφορά τους λάτρεις και υποστηρικτές του πλειοψηφικού μοντέλου διακυβέρνησης που θέτουν ερωτήματα πως μπορεί μια Δημοτική ή Περιφερειακή αρχή να διοίκηση χωρίς την πλειοψηφία των εδρών στο συμβούλιο, η απάντηση είναι απλή. Ο κόσμος επιβάλλεται να συγκρατεί τα όσα τους τάζουν προεκλογικά αυτοί που διεκδικούν την ψήφο τους και να αντιλαμβάνεται στο τέλος της τετραετίας αν όντως έχουν γίνει πράξει τα όσα τους υποσχέθηκαν ή πρόκειται για ανύπαρκτο έργο κρυπτόμενοι οι διοικούντες πίσω από το πλειοψηφικό μοντέλο χωρίς η αντιπολίτευση να έχει ουσιαστικό ρόλο και λόγο στην συνδιαμόρφωση των πολιτικών πεπραγμένων.
Ο μοναδικός φόβος που ελλοχεύει είναι η καλλιέργεια νοοτροπίας συνδιαλλαγής θέσεων ευθύνης όπου το μέλλον της εκάστοτε διοικούσας αρχής θα βρίσκεται σε τεντωμένο σχοινί. Το συγκεκριμένο εμπόδιο μπορεί να υπερπηδήσουν οι επικεφαλής των παρατάξεων στελεχώνοντας τους συνδυασμούς τους με ανθρώπους που δεν πορεύονται στην πολιτική τους διαδρομή καιροσκοπικά αλλά προτάσσουν πάντα το καλό του τόπου τους. Οι οποίοι δεν βάζουν σε πρώτη μοίρα τις θέσεις ευθύνης (Αντιδημαρχίες, Αντιπεριφέρειες κ.λπ.) αλλά δρουν σαν ίσοι ενώπιον ίσων προς όφελος της ομάδας. Έτσι λοιπόν έρχονται όλοι προ των ευθυνών τους και υπόλογοι στον κόσμο που τους ψήφισε παρουσιάζουν στο τέλος της θητείας το έργο που προεκλογικά δεσμεύτηκαν.
Ας αντιληφθούμε, λοιπόν, τη μεταρρύθμιση «Κλεισθένη» ως πρόκληση – πρόσκληση των προοδευτικών δημοκρατικών δυνάμεων και μέσα από αυτή να κάνουμε πράξη το όραμα μας για ένα μέλλον ίσων ευκαιριών για όλους με μια αναπτυξιακή προοπτική που θα τρέχει μπροστά από την εποχή μας.
