Του Στυλιανού Λυχναρόπουλου, αγρότη
Σκύλος, αυτό το οικόσιτο και αγαπημένο συντροφικό ζώο, που μας εξυπηρετεί και μας προφυλάσσει από κινδύνους καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Θα ήθελα να αναφερθώ συγκεκριμένα σε μια διαφήμιση τοπικού καναλιού της τηλεόρασης, η οποία δείχνει τη συνύπαρξη ενός ηλικιωμένου ανθρώπου, ο οποίος τυγχάνει να έχει συντροφιά στη διαδρομή της ζωής του έναν σκύλο.
Τη διαφήμιση αυτή έχει τύχει να παρατηρήσω αρκετές φορές και λόγω της υπερβολικής αφοσίωσης που δείχνει προς τον ιδιοκτήτη του, διαπίστωσα πως διέγειρε την προσοχή μου και την ευαισθησία μου στις πάμπολλες στιγμές ένδειξης αγάπης μεταξύ ιδιοκτήτη και σκύλου.
Η ανταπόδοση της φροντίδας και των δύο, αμοιβαία: ο άνθρωπος τού παράσχει την αγάπη του, την τροφή του και ο σκύλος δείχνοντας κι αυτός την ευχαριστία του, κουνά ασταμάτητα την ουρά του και συγχρόνως, αφοσιωμένος στον αφέντη του, τον ακολουθά κατά πόδας.
Ψυχούλα και αυτός! Φαίνεται ότι αναζητά την παρηγοριά και τη συμβίωση με την ευαισθησία του ανθρώπου, μια λέξη που περιέχει αγνά το συναίσθημα της αγάπης.
Κάποια στιγμή ο ιδιοκτήτης αρρωσταίνει και το ασθενοφόρο τον μεταφέρει προς το Κέντρο Υγείας. Το πιστό σκυλί τρέχει ασταμάτητα πίσω από το όχημα. Τα χιλιόμετρα πολλά και όμως αυτό τρέχει. Τρέχει γιατί ξέρει ότι εκεί μέσα βρίσκεται ο ιδιοκτήτης του, ο άνθρωπός του ο οποίος κινδυνεύει. Τώρα, τι είδους διαίσθηση επικρατεί στα ζώα αυτά, δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω… Η αγάπη, η φροντίδα, ίσως να δημιούργησαν αυτήν την αλώβητη πίστη. Όμως η σκηνή της διαφήμισης αυτής δεν σταματά εδώ. Ο σκύλος περιμένει νύχτα μέρα, με τη δέουσα καρτερικότητα και με μεγάλη υπομονή, ενώτα μάτια του κοιτούν ακατάπαυστα την πόρτα εξόδου. Οι άνθρωποι πηγαινοέρχονται κα μπαινοβγαίνουν, μα ο ιδιοκτήτης του πουθενά. Τώρα όμως είναι νηστικός, κουρασμένος, τα μάτια του πάνε να κλείσουν, μα αυτός εκεί, σκιρτώντας σε κάθε ήχο ανοίγματος της πόρτας, μα τίποτα…
Και να! Κάποια στιγμή, εμφανίζεται στην εξώπορτα του νοσοκομείου μια νεαρά κυρία με ιασμένες και χαρούμενες εκφράσεις, με τους δικούς της ανθρώπους γύρω της, να χαίρεται το όμορφο πρωινό της εξόδου της. Ο σκύλος όμως δεν έμεινε απαθής. Αργά αργά πλησίασε τη θεραπευμένη νεαρά κυρία, ανέβηκε στην αγκαλιά της και με τη λογική της διαίσθησης ή και της όσφρησης, θα πρέπει να ένιωσε κάτι που να είχε σχέση με κάποιο δώρημα του ιδιοκτήτη του που βρισκόταν στο κορμί της λήπτριας γυναίκας. Στα μάτια του φάνηκαν καθαρά τα ανάμεικτα συναισθήματα, η λύπη για τον χαμό του ανθρώπου και ιδιοκτήτη του, που τον έχασε για πάντα, αλλά και χαρά για τη μετάδοση της ζωής προς τον συνάνθρωπό μας, που είχε ανάγκη δωρήματος κάποιου ζωτικού οργάνου.
Πριν κλείσω, θα ήθελα να επισημάνω πως τα αξιαγάπητα και πανέξυπνα αυτά πλάσματα με τη φιλική προς τον άνθρωπο παρουσία τους, πιστεύω απόλυτα ότι έχουμε υποχρέωση να τα αγαπάμε και να τα προστατεύουμε ως μέλος της οικογένειάς μας, εφόσον μας προειδοποιούν και αυτά ανά πάσα στιγμή για κάποιο κίνδυνο για τη ζωή μας. Συμπεραίνω επίσης, και είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο, ότι στο πέρασμα των χρόνων, η αλματώδης ανάπτυξη της ιατρικής επιστήμης, στην εφαρμογή της κάθε επέμβασης μεταμόσχευσης ανθρώπινων οργάνων και αποδοχή από λήπτη συνάνθρωπό μας, έχει αποδειχθεί ως η σωτήρια λύση της μετάδοσης και συνέχισης της ζωής!
