Του Νίκου Κυριαζή,
Καθηγητή στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Χαίρομαι ιδιαίτερα που ο κ. Καμμένος επανάκτησε την απολεσθείσα μνήμη του και θυμήθηκε πως ο πατέρας της επί 4 έτη βουλευτού των ΑΝΕΛ κ. Κουντουρά συνέθεσε τον ύμνο της δικτατορίας και πως ο κ. Κουίκ υφυπουργός και επιλαχών βουλευτής των ΑΝΕΛ υπήρξε υμνητής της δικτατορίας ως εργαζόμενος στο ραδιόφωνο τη ΥΕΝΕΔ.
Θαυμάζω επίσης τη θαυμαστή του συνέπεια γιατί αποκαλούσε κότες βουλευτές που ζητούσαν να μην αρθεί η ασυλία τους όταν τους είχαν μηνύσει πολίτες (μια κατάφωρη παραβίαση της αρχής της ισονομίας) αλλά τώρα που έχει μηνυθεί ο ίδιος από δημοσιογράφο για συκοφαντική δυσφήμηση και από τον μέχρι πρότινος συνάδελφό του υπουργό στην κυβέρνηση κ. Κοτζιά, ζήτησε από τη Βουλή να μην αρθεί η δική του ασυλία. Ωστόσο το θέμα μεταγραφής βουλευτών από το κόμμα με το οποίο εκλέχθηκαν σε ένα άλλο, όπως έγινε πρόσφατα με Κουντουρά, Κουίκ κ.λπ. εγείρει ένα πολύ σημαντικό θέμα λειτουργίας της δημοκρατίας.
Πρόκειται για το γνωστό πρόβλημα του εντολέα – εντολοδόχου. Στις δημοκρατίες, εντολέας είναι οι πολίτες και εντολοδόχος οι βουλευτές και η κυβέρνηση, που αναλάμβαναν να πραγματοποιήσουν την εντολή που έλαβαν, δηλαδή τις προτάσεις που υπέβαλαν ως κόμματα στους πολίτες και που γι’ αυτές τους ψήφισαν. Οταν ένας βουλευτής αλλάζει κόμμα, που πρότεινε διαφορετικές προτάσεις (όπως στην περίπτωση ΑΝΕΛ και ΣΥΡΙΖΑ για τη συμφωνία των Πρεσπών) ουσιαστικά προδίδει την εντολή που έχει λάβει από τους πολίτες. Ετσι, η δήθεν ανεξαρτησία συνείδησης του βουλευτή κ.λπ. είναι ένα βολικό παραμύθι για να δικαιολογήσει αλλαγές στάσης που σχετίζονται με καθαρά προσωπικά οφέλη. Σε μια δημοκρατία ένας βουλευτής δεν ψηφίζεται για να δρα σύμφωνα με τη συνείδησή του, όπως και όποτε το θέλει, αλλά για να πραγματοποιήσει αυτά για τα οποία τον ψήφισαν. Δυστυχώς η κ. Κουντουρά, ο κ. Κουίκ και οι άλλοι από ΑΝΕΛ κατάντησαν εξαρτήματα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ομως όλη η στάση του κ. Καμμένου θέτει σε αμφισβήτηση την καλή λειτουργία της δημοκρατίας π.χ. καταγγέλλοντας από τη Βουλή, απευθυνόμενος στον κ. Τσίπρα: «Οταν οι εισαγγελείς παραιτούνται από τη Βιέννη και όταν οι κυρίες σύμβουλοί σας (αναφορά στην κ. Θάνου) λένε στους δικαστές «άστο αυτό για παρακάτω», τότε αυτό προσβάλλει και εσάς και εμάς. Περισσότερο όμως προσβάλλει τη δημοκρατία και τους πολίτες».
Περισσότερο όμως προσβάλλει τη δημοκρατία και τους πολίτες η διαμάχη των μέχρι πρότινος βασικών υπουργών της ίδιας κυβέρνησης Καμμένου – Κοτζιά. Πώς πρέπει να αντιλαμβάνονται οι πολίτες τη δημοκρατία όταν ο κ. Καμμένος κατηγορεί τον κ. Κοτζιά ότι ουσιαστικά είναι πράκτορας του Σόρος και έλαβε από αυτόν 24 εκ. για να προετοιμάσει την συμφωνία των Πρεσπών; Υποθέτω ως ύστατη παρακμή, ανάλογη των Γραικύλων που προετοίμασαν την υποταγή της Ελλάδας στους Ρωμαίους. Και φυσικά, η μήνυση του κ. Κοτζιά προς τον κ. Καμμένο είναι απόλυτα φυσική εξέλιξη, αλλά μηνύσεις υπουργού εναντίον υπουργού της ίδιας κυβέρνησης δεν έχουν προηγούμενο σε ελληνική κυβέρνηση μετά το 1974 και σίγουρα δεν πιστοποιούν στα μάτια των πολιτών ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας.
Πολλοί όμως χαρακτηρίζουν τη στάση του κ. Καμμένου ως προς τις Πρέσπες υποκριτική γιατί αν πραγματικά τη θεωρούσε καταστροφική, μπορούσε να αποσυρθεί από την κυβέρνηση πριν από τη συμφωνία, ματαιώνοντάς τη.
Στις 25 Ιανουαρίου επιπλέον ο κ. Καμμένος κατήγγειλε κυβερνητικές παρεμβάσεις υπέρ λαθρεμπόρων που εκκρεμούν πάνω από έτος στην Εισαγγελία. Γιατί περίμενε να φύγει από την κυβέρνηση πριν το καταγγείλει; Οπως έγραψε ο ακαδημαϊκός καθηγητής κ. Θ. Παπαγγελής («ΤΟ ΒΗΜΑ» 27/1/2019) «αλλά οι αισχροί υποκριτές καταγγέλλουν πάντα τα αισχρά και πράττουν τα αισχρότερα».
Ο κ. Καμμένος αφήνει πίσω του καμένη δημοκρατική γη, που δεν γνωρίζω πόσα χρόνια θα περάσουν για να βλαστήσει ξανά στις συνειδήσεις των πολιτών πως στην Ελλάδα όπου γεννήθηκε η δημοκρατία, επανήλθε πραγματικά η δημοκρατία.
