Του Δημήτρη Αντωνίου, καθηγητή Αγγλικής,
Β.Α., κατόχου MastersΠαιδαγωγικής και Γλωσσολογίας
aglo.academia@gmail.com
Η πρώτη μου εμπειρία με χαρισματικά παιδιά και τη διδασκαλία ξένων γλωσσών, στην προκειμένη περίπτωση της Αγγλικής, ήταν με την Στέλλα Ρ., στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Η Στέλλα ήταν μία μαθήτρια Α΄ Γυμνασίου σε ένα τμήμα τεσσάρων ή πέντε μαθητών. Ήταν επιμελής, φιλομαθής, πειθαρχημένη και οργανωμένη. Σε κάποια στιγμή παρατήρησα πως η Στέλλα διάβαζε κρυφά ένα περιοδικό κατά τη διάρκεια που οι συμμαθητές της έγραφαν ένα διαγώνισμα. Στο τέλος του μαθήματος κάλεσα τη Στέλλα στο γραφείο μου για να μου δώσει εξηγήσεις. Περιττό να ειπωθεί πως η Στέλλα φοβήθηκε τις συνέπειες της παράνομης πράξης της. Στην ερώτηση γιατί είχε το περιοδικό μαζί της, η Στέλλα ήταν αποστοματική. «Να…κύριε…τελειώνω το τεστ γρήγορα και μετά δεν ξέρω τι να κάνω και διαβάζω το περιοδικό». Στη συνέχεια ρώτησα τη Στέλλα αν εκείνο το τμήμα της ήταν πολύ εύκολο και εκείνη απήντησε: «Ε…εύκολο είναι». Κοντολογίς συνέστησα στη Στέλλα την επόμενη μέρα να παρακολουθήσει ένα άλλο τμήμα, και στη συνέχεια ένα άλλο. Σε δύο χρόνια η Στέλλα ολοκλήρωσε τις σπουδές της.
Ωστόσο στην διάρκεια της πρώτης συνάντησής μας και ενώ η Στέλλα περίμενε επίπληξη, τη ρώτησα: «Τι θέλεις να σπουδάσεις Στέλλα;» και εκείνη αυθόρμητα μου απήντησε: «Χημικός». Στην ερώτησή μου γιατί θέλει να σπουδάσει χημικός, μου απήντησε: «Μου αρέσει να ασχολούμαι με τους τύπους».
Αφού η μαθήτρια απαλλάχθηκε από το φόβο του καθηγητού της και άρχισε να αισθάνεται άνετα, της έκανα την πρόταση: «Στέλλα, αφού σου αρέσει η χημεία μπορείς να γίνεις και γιατρός και όχι χημικός. Σαν χημικός θα γίνεις καθηγήτρια ή θα πιάσεις δουλειά σε κάποιο εργοστάσιο, αλλά σαν γιατρός θα έχεις άλλη εξέλιξη».
Η Στέλλα κατέγραψε τη συμβουλή του καθηγητού της στη μνήμη της και αρκετά χρόνια αργότερα όταν τη συνάντησα τυχαία μου είπε: «Κύριε, έγινα γιατρός, σας το χρωστάω».
Πρέπει εδώ να σημειωθεί πως ο πατέρας της Στέλλας ήταν υδραυλικός και η μάνα της μοδίστρα, με άλλα λόγια η Στέλλα δεν μπορούσε να φανταστεί πως η ίδια θα μπορούσε να γίνει γιατρός.
Η περίπτωση της Στέλλας είναι μόνο μία από τις πάμπολλες περιπτώσεις χαρισματικών παιδιών, τα οποία δεν τους δίνεται πάντοτε η ευκαιρία να αξιοποιήσουν τα ταλέντα τους στο βαθμό που θέλουν αλλά και μπορούν.
Στην Ελλάδα, τόσο στον δημόσιο τομέα όσο και στον ιδιωτικό, υπάρχει η γνωστή ομαδοποίηση, δηλαδή μπαίνουν οι μαθητές σε ένα Α τμήμα, το οποίο αποτελείται από μαθητές χαμηλών επιδόσεων, μετρίων, αλλά και υψηλών, με αποτέλεσμα όλοι τους να βλάπτονται.
Είχα τη χαρά και την ευτυχία να διδάσκω μαθητές οι οποίοι εξαντλούσαν τα όρια των ικανοτήτων τους για μάθηση.
Ο Βόλος, αλλά και κάθε πόλη της Ελλάδας θα έπρεπε να έχει ένα σχολείο για χαρισματικά παιδιά. Για κάποιους αριστερόφρονες αυτό θα χαρακτηρίζετο ρατσιστικό, αλλά για τον φιλελεύθερο, open minded, liberal minded εκπαιδευτικό, αυτό σημαίνει πως δίνεται η ευκαιρία στον φιλόδοξο και εργατικό να πετύχει τους στόχους του και το σχολείο του δίνει αυτή την ευκαιρία.
Σωστή εκπαίδευση δεν σημαίνει αγελιοποίηση, σημαίνει εξατομίκευση. Μόνο τα πρόβατα έχουν την ίδια νοημοσύνη, οι άνθρωποι διαφέρουν διότι καθένας έχει ξεχωριστή νοημοσύνη και μερικοί, όπως οι μεγάλοι εφευρέτες, διαθέτουν ασυνήθιστη νοημοσύνη, εργατικότητα και παραγωγικότητα. Ο κόσμος στον οποίο ζούμε δεν δημιουργήθηκε από τις μετριότητες, αλλά από τις εξαιρέσεις της διάνοιας και της εφευρετικότητας.
