Του Γρηγόρη Ιγγλέση,
περιφερειακού συμβούλου Μαγνησίας – αντιπροέδρου της «Κενταύρων Ορος»
Ο περασμένος μήνας επεφύλαξε ωραίες ημέρες για τους λάτρεις του σκι. Στο Πήλιο, πάντα πανέμορφο, συνέρρευσε πλήθος κόσμου, από πολλές περιοχές της χώρας αλλά και το εξωτερικό, για να απολαύσει το αγαπημένο του άθλημα. Και βέβαια όλοι οι επιφορτισμένοι με την εύρυθμη λειτουργία του χιονοδρομικού κέντρου ήταν εκεί. Πάντα εκεί. Μια θαυμάσια ομάδα εργαζομένων που εξαντλούσαν κάθε ψυχική και σωματική τους ικμάδα, ώστε όλα να λειτουργούν με το καλύτερο τρόπο. Ήταν μόνιμα εκεί για να προετοιμάζουν, να προβλέπουν, να παρακολουθούν καθετί και να επεμβαίνουν άμεσα ώστε οι επισκέπτες να είναι όχι απλά ευχαριστημένοι αλλά ενθουσιασμένοι. Και κυρίως ασφαλείς. Μεταξύ των αθλουμένων και ένα ζευγάρι Άγγλων, οι οποίοι και με πλησίασαν προκειμένου να μου εκφράσουν τον θαυμασμό τους για την ομορφιά του τοπίου. Πράγματι, εκείνη την ηλιόλουστη ημέρα, η εικόνα του Πηλίου ήταν μαγευτική. Το χιόνι ήταν παγωμένο, και σταδιακά έλιωνε, ενώ η αντανάκλαση σ’ αυτό των ακτινών του ήλιου δημιουργούσε ένα απίστευτα όμορφο περιβάλλον. Ωστόσο, εκείνο το στοιχείο που επεσήμανε με έκδηλο θαυμασμό η ευγενέστατη Αγγλίδα, ήταν άλλο. Μου είπε:
«Αγαπώ μανιωδώς το σκι. Έχω επισκεφθεί, για να απολαύσω το αγαπημένο μου άθλημα, όλες τις πίστες του κόσμου. Και βέβαια οι πίστες των Άλπεων στην Αυστρία, την Ελβετία, την Γερμανία και την Ιταλία είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερες, δυσκολότερες και με καλύτερο χιόνι απ’ αυτές του Πηλίου. Ωστόσο πουθενά δεν υπάρχει αυτή η μοναδική εικόνα ομορφιάς. Να κάνεις σκι και να βλέπεις ΘΑΛΑΣΣΑ!!! Και μάλιστα μερικές φορές να νοιώθεις πως θα προσγειωθείς σ’ αυτή. Πρέπει να είσθε ευτυχής κύριε, είπε, έχοντας την ευθύνη λειτουργίας ενός τόσο όμορφου χιονοδρομικού κέντρου». Την ευχαρίστησα, τους χαιρέτησα και τους παρακάλεσα να ξαναεπισκεφθούν το χιονοδρομικό. Και μετά σκέφτηκα… ευτυχής; Ισχύει άραγε;
Όταν ανέλαβα την ευθύνη διαχείρισης του χιονοδρομικού, πριν περίπου 4 χρόνια και στο απόγειο της οικονομικής κρίσης, μου ήταν αδύνατο να φανταστώ το τι παρελάμβανα. Η εταιρεία «Κενταύρων Όρος», την πλειοψηφία των μετοχών της οποίας είχε η περιφέρεια, ήταν κατ’ ουσία χρεοκοπημένη. Το κέντρο να μην έχει άδεια λειτουργίας!!! Παρά τις τρεις (3) αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου (κατ’ ουσία δάνεια) συνολικού ποσού 320.000 ευρώ οι υποδομές του κέντρου να είναι άθλιες. Η στέγη του καταφυγίου κατεστραμμένη και χωρίς αλεξικεραυνική υποδομή, τα καλοριφέρ να έχουν εξαφανισθεί, κάποια μηχανήματα να μην λειτουργούν ενώ κάποια άλλα να λειτουργούν χωρίς έστω στοιχειώδη συντήρηση και πιστοποίηση καλής και ασφαλούς λειτουργίας, απλήρωτοι εργαζόμενοι, lifts παρωχημένης τεχνολογίας (μουσειακής πλέον) αφού τοποθετήθηκαν, ήδη μεταχειρισμένα και άρα καταπονημένα, το 1968!!! κ.α. Τα χρέη προς εφορία, ΙΚΑ, τράπεζες και ιδιώτες να ξεπερνούν τις 250.000 ευρώ. ΧΑΟΣ!!!
Παρά ταύτα, και με την αμέριστη βοήθεια των εργαζομένων αλλά και τη στήριξη της περιφέρειας, το κέντρο λειτούργησε. Και άρχισε να νοικοκυρεύεται. Και άρχισε να ξεχρεώνει βασισμένο στα δικά του έσοδα. Και να βελτιώνονται οι υποδομές του. Και να δρομολογούνται οι διαδικασίες για να λειτουργήσει επιτέλους με νόμιμη άδεια. Και ενώ όλοι παλεύαμε κυριολεκτικά να αναστήσουμε μια χρεοκοπημένη επιχείρηση, άρχισαν τα «όργανα». Όχι απ’ την πολιτεία. Αλλά από κάποιους που, με νοοτροπία σμιλεμένη από πρακτικές του παρελθόντος που δυστυχώς δεν ξεριζώνεται εύκολα, δεν ήθελαν νοικοκύρεμα. Ήθελαν απλά κομμάτι απ’ την πίτα των εσόδων του χιονοδρομικού που προφανώς θεώρησαν μεγάλη. Και το κομμάτι αυτό το ήθελαν να τους καταβληθεί με κάθε θυσία, με κάθε αντίτιμο, ακόμη και με κίνδυνο να αφεθούν απλήρωτοι οι εργαζόμενοι. Έτσι άρχισαν περίεργες πιέσεις για διάθεση κονδυλίων για διαφήμιση, για παροχή χλιδάτης νομικής προστασίας κ.λπ. Και όταν κατάλαβαν πως δεν υπήρχε περίπτωση να ενδώσω άρχισαν οι καταγγελίες, είτε στα ΜΜΕ, είτε σε αρμοδίους φορείς του Δημοσίου. Καταγγελίες για μειωμένα έσοδα λόγω ανεπαρκούς διαφήμισης (!), καταγγελία για λειτουργία χωρίς άδεια, καταγγελία για μη απόδοση οφειλομένων στο ΙΚΑ κ.λπ. Κατέληξα με δεσμευμένους, τόσο τους προσωπικούς μου λογαριασμούς όσο και εκείνους των μελών της οικογενείας μου, ενώ είχα να αντιμετωπίσω μέχρι και αγωγές (άκουσον, άκουσον!!!) εκπορευόμενες από συναδέλφους μου στο περιφερειακό συμβούλιο!!!
Για όλα αυτά θα μιλήσω στον απολογισμό της τετραετούς θητείας μου ως ο υπεύθυνος λειτουργίας του χιονοδρομικού. Ας δούμε όμως τα τωρινά. Σήμερα λοιπόν η «Κενταύρων Όρος» δεν χρωστά σε κανένα. Ούτε στην εφορία, ούτε στο ΙΚΑ, ούτε στις τράπεζες και βέβαια ούτε στους εργαζομένους στο χιονοδρομικό. Ενέταξε στον νόμο περί τακτοποίησης αυθαιρέτων και νομιμοποίησε κατασκευές οι οποίες έγιναν, Θεός ξέρει πως, επί σειρά ετών στο κέντρο. Προέβη σε διάνοιξη και επαναδιαμόρφωση των πιστών. Υλοποιεί άριστη και ασφαλή χιονόστρωση μέσω ενοικίασης σύγχρονων κατάλληλων μηχανημάτων. Ολοκλήρωσε τη δημοπράτηση του ανακαινισμένου καταφυγίου. Δρομολογείται επιτέλους τους επόμενους μήνες, με κονδύλια της περιφέρειας, η αντικατάσταση των δύο μουσειακών lifts προϋπολογισμένου κόστους περίπου 2.400.000 ευρώ. Τέλος και κυρίως, χάρη στην ανιδιοτελή, στον μέγιστο βαθμού, του τοπογράφου μηχανικού κ. Δογγάκη που εκπόνησε και προώθησε τις απαιτούμενες μελέτες, κατάφερε να αποκτήσει (μόνο το Πήλιο μαζί με τον Παρνασσό στην Ελλάδα) νόμιμη άδεια λειτουργίας. Μένω στην απόκτηση της αδείας (τον Μάιο του 2018) αφού επιτέλους το χιονοδρομικό μπορεί να διεκδικήσει υποδομές και αναβάθμιση μέσω κονδυλίων της ΕΕ.
Ζυγίζοντας λοιπόν όλα αυτά που έγιναν σε σχέση με τα όσα παρέλαβα και παρά το μεγάλο προσωπικό, οικογενειακό ηθικό και οικονομικό κόστος, εκτιμώ πως αυτή τη φορά η απάντηση στην συμπαθέστατη κυρία απ’ την Αγγλία θα ήταν άμεση. Πράγματι νιώθω ευτυχής για τα όσα έζησα (καλά και άσχημα) ως πρόεδρος του χιονοδρομικού. Όπως το έχω ξαναπεί, ο καλύτερος φίλος μου είναι το μαξιλάρι μου.
