Της Ελενας Αντωνοπούλου
Τις προσεχείς ημέρες ο πρωθυπουργός πηγαίνει στην Αγκυρα με μεγαλύτερη άνεση και θα λειτουργήσει όπως θέλει ,αφού δεν υπάρχει η πίεση του Πάνου Καμμένου, γνωστού για τη συχνά επιθετική ρητορική του απέναντι στην Τουρκία.
Την ίδια στιγμή η ολοκλήρωση της κύρωσης της συμφωνίας των Πρεσπών, που έχει αναγνωρίσει και η Τουρκία, δίνει επιπλέον το μήνυμα ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι ανοιχτή σε διάλογο ακόμη και αντίθετο στην κοινή γνώμη.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι τουρκικές αξιώσεις ποτέ δεν σταματουν. 23 χρόνια πέρασαν από τα Ιμια και η Τουρκία επιμένει ότι τόσο οι διεθνείς συμφωνίες που ορίζουν το καθεστώς του Αιγαίου και της Δωδεκανήσου όσο και το Δίκαιο της Θάλασσας, όπως ισχύει σήμερα, συμπεριλαμβανομένων των προβλέψεών του για την υφαλοκρηπίδα και τις ΑΟΖ, δεν ισχύει στην περίπτωση του Αιγαίου και ευρύτερα της Νοτιοανατολικής Μεσογείου
Τα 12 ναυτικά μίλια είναι αιτία πολέμου, αμφισβητούν πολλές βραχονησίδες και ερμηνεύουν το Δίκαιο της Θάλασσας την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα διαφορετικά από πολλά αλλά κράτη.
Παραβιάσεις στο Αιγαίο, δικαίωμα για έρευνα για υδρογονάνθρακες σε περιοχές που ανήκουν είτε στο ελληνικό η στο Κυπριακό θαλάσσιο οικόπεδο και όλα αυτά επανέρχονται είτε με δηλώσεις είτε με εξάρσεις και φωνές κυρίως για εσωτερική κατανάλωση στην Τουρκία.
Βέβαια καλά κάνει η Αγκυρα και ανησυχεί γιατί ήδη διαμορφώνεται ένας ανταγωνιστικός πόλος σε σχέση με τα ενεργειακά της περιοχής μέσα από τη συγκρότηση του Φόρουμ για το Φυσικό Αέριο στην Ανατολική Μεσόγειο στο οποίο συμμετέχουν Αίγυπτος, Ελλάδα, Ιταλία, Ιορδανία, Παλαιστινιακή Αρχή, Ισραήλ και Κύπρος, αλλά και τα σχέδια για την κατασκευή ενός μεγάλου αγωγού
που θα μπορούσε να αποτελέσει το μεγάλο άνοιγμα αυτών των κοιτασμάτων προς τις διεθνείς αγορές. Δεν θα σταθώ στο θέμα των 8 που ζήτησαν άσυλο στην Ελλάδα μετά το πραξικόπημα και σε αλλά ζητήματα που έχουν ειπωθεί πολλές φορές. Η Τουρκία είναι μια δύναμη που επιμένει ότι τόσο οι διεθνείς συμφωνίες που ορίζουν το καθεστώς του Αιγαίου και της Δωδεκανήσου όσο και το Δίκαιο της Θάλασσας, όπως ισχύει σήμερα, συμπεριλαμβανομένων των προβλέψεών του για την υφαλοκρηπίδα και τις ΑΟΖ, δεν ισχύει στην περίπτωση του Αιγαίου και ευρύτερα της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Την ίδια ώρα η Τουρκία βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Ως προς το εσωτερικό δεν πρέπει να υποτιμήσουμε το μέγεθος των εκκαθαρίσεων που έχουν γίνει στο εσωτερικό των κρατικών μηχανισμών. Οι χιλιάδες αξιωματούχοι που έχουν συλληφθεί ή απομακρυνθεί από τη θέση τους αποδεικνύει ότι το ρήγμα στο εσωτερικό του κράτους ήταν αρκετά βαθύ. Αυτό αφορά σε μεγάλο βαθμό τις ένοπλες δυνάμεις που έχουν χάσει και σημαντικό αριθμό έμπειρων και υψηλόβαθμων στελεχών.
Ούτε πρέπει να υποτιμήσουμε τα επανερχόμενα προβλήματα της τουρκικής οικονομίας.
Ομως, οι μεγαλύτερες αντιφάσεις της Τουρκίας αφορούν την εμπλοκή της στη συριακή κρίση, που άλλωστε ήταν και το πεδίο στο οποίο βρέθηκε και στη μεγαλύτερη απόσταση από την αμερικανική εξωτερική πολιτική, ιδίως από τη στιγμή που οι ΗΠΑ επέλεξαν να στηριχτούν στις κουρδικές ένοπλες ομάδες.
Θα γίνει λοιπόν ουσιαστικός διάλογος με τον Αλέξη Τσίπρα και τον Ερντογάν; Θα είναι προετοιμασμένη η ελληνική πλευρά; Θα θέσει ζητήματα στο τραπέζι που απασχολούν τις ελληνοτουρκικές θέσεις; Θα είναι μια ουσιαστική επίσκεψη; Ή απλά επικοινωνιακή πολιτική; Θα δούμε…
