(Στους Μαθητές μου που Ονειρεύονται και δεν Βολεύονται)
Του Αδάμου Α. Μουζούρη,
Φιλόλογου – Ιστορικού, Προέδρου της Ενωσης Κυπρίων Ν. Μαγνησίας
«Αξιούμεν την Ενωσιν μετά της Μητρός Ελλάδος», πόθος αιώνων, πιστεύω και όραμα των αγιοχώματων παππούδων και γονιών μας, εκφράζεται μέσα από το Ενωτικό Δημοψήφισμα του Ιανουαρίου το 1950!
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, πράγματι το πρωινό της 15ης Ιανουαρίου 1950, ημέρα Κυριακή, ο κτύπος των καμπάνων «που σαν να ξεπηδούσε από τις ρίζες της δικής τους ύπαρξης, από βαθιά, πολύ βαθιά από εκεί που αντλούσε τους χυμούς της η συνείδηση του εθνισμού τους» σήμανε το προσκλητήριο, που καλούσε σε ραντεβού με την Ιστορία.
Στις 15 Ιανουαρίου 1950 ο Ελληνισμός της Κύπρου, σε Δημοψήφισμα που είχε οργανώσει η Εθναρχία της Κύπρου, επικεφαλής της ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ο Β΄, ψήφισε σύσσωμος την «….Ενωσιν μετά της Μητρός Ελλάδας». Πρόκειται για μια από τις κορυφαίες και αλησμόνητες εκδηλώσεις του Κυπριακού Ελληνισμού! Μια εκδήλωση που έμοιαζε με γιορτάσι και αληθινό πανηγύρι!! Το πρωινό της 15ης Ιανουαρίου 1950, ημέρα Κυριακή, ο κτύπος των καμπάνων σήμανε το προσκλητήριο, που καλούσε σε ραντεβού με την Ιστορία. Άντρες και γυναίκες, ντύθηκαν τα γιορτινά τους και τράβηξαν κατά τις Εκκλησιές τους, έμπαιναν με ευλάβεια στην Εκκλησιά, προσκυνούσαν τις ιερές εικόνες και στην συνέχεια έβαζαν, φαρδιά – πλατιά την υπογραφή τους και όσοι δεν γνώριζαν γραφή, όπως η αγιοχώματη Μάνα μου, απόθεταν τα δακτυλικά τους αποτυπώματα στο χαραγμένο σταυρό, στο Μεγάλο Βιβλίο (το Μητρώο της Ιστορίας) που είχε ανοίξει για την περίσταση και κάτω από την επιγραφή «Αξιούμεν την Ενωσιν μετά της Μητρός Ελλάδος»!
Πρόκειται για μια από τις κορυφαίες και αλησμόνητες εκδηλώσεις του Κυπριακού Ελληνισμού! Μια εκδήλωση που έμοιαζε με γιορτάσι και αληθινό πανηγύρι!! Και το αποτέλεσμα, παρά τις πιέσεις, τις απειλές, την υπονόμευση και την προπαγάνδα από την αποικιακή Αγγλική Κυβέρνηση, ήταν 95,7%.
Δυστυχώς ο πρωθυπουργός Πλαστήρας αρνήθηκε να δεχτεί (;) το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, (είχε τη μορφή δίτομου βιβλίου). Το δέχτηκε ανεπίσημα ο πρόεδρος της Ελληνικής Βουλής Δημήτρης Γόντικας και βρίσκεται (;) ακόμα κάπου στα υπόγεια της Βουλής!!! Ο λόγος της μη αποδοχής «η Ελλάδα αναπνέει με δυο πνεύμονες, ένα αμερικάνικο και ένα αγγλικό. Δεν μπορεί να κλείσει τον ένα γιατί θα πεθάνει από ασφυξία για χάρη της Κύπρου» (Γ. Παπανδρέου, υπουργός Δημόσιας Τάξης).
Ομοια και στο ίδιο πνεύμα του αγγλικού «πνεύμονα» ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος καταδίκασε είκοσι χρόνια πριν, τα Οκτωβριανά! (21 Οκτωβρίου 1931). Οταν με πρωτοβουλία του Μητροπολίτη Κιτίου Μυλωνά, ξεκινά με αντίσταση και ανυπακοή στους νόμους και στις ενέργειες (σκληρά μέτρα, διώξεις και εξορίες) της Αγγλικής Διακυβέρνησης, και με τους διαδηλωτές να φτάνουν στο Κυβερνείο. Η επέμβαση της Αστυνομίας και οι αιματηρές συγκρούσεις (νεκροί και τραυματίες) οδηγούν στην πυρπόληση του Κυβερνείου. Καταστέλλεται η εξέγερση και ακολουθούν πολύ αυστηρά και σκληρά μέτρα από τον κυβερνήτη.
Να σημειωθεί ότι ο Ελληνικός Λαός επιδοκιμάζει και συμπαραστέκεται στον Αγώνα του Κυπριακού Ελληνισμού!! Ο Τύπος (Αθήνα, Θεσσαλονίκη ακόμη και στην Αλεξάνδρεια» επικρίνει αυστηρά τη στάση του Βενιζέλου.
Για ιστορικούς λόγους ας δούμε συνοπτικά το ρόλο του «πνεύμονα», της Αγγλίας μέσα από μεγαλόστομες δηλώσεις, συζητήσεις και έμπρακτες διαψεύσεις!! Στα 1907 δήλωνε ο Winston Churchill. «Ο λαός της Κύπρου, ελληνικής καταγωγής, είναι φυσικό, να θεωρεί την Ένωση του με την μητέρα πατρίδα, την Ελλάδα, ως ιδεώδες που αξίζει να επιδιώκει, σταθερά, δυναμικά, πεισματικά … ο πόθος των Κυπρίων για την Ενωση είναι χαρακτηριστικό του ευγενικού πατριωτισμού που χαρακτηρίζει το Ελληνικό Εθνος …». Τα μόνα ελληνικά που έμαθε κατά δήλωσή του στο Λονδίνο ήταν «Ζήτω η Ενωσις»!!!
Στις συζητήσεις του Ελευθέριου Βενιζέλου και του νεαρού αρχηγού του Βρετανικού Ναυαρχείου Winston Churchill, (17 Δεκεμβρίου 1912 και 7 Ιανουαρίου 1913). Συζήτησαν «άτυπα» – «μυστικά», (κρυφά από τους Τούρκους!!), την προοπτική η Ενσωμάτωση της Κύπρου στον Εθνικό Κορμό της Ελλάδας με αντάλλαγμα μια Βάση στο Αργοστόλι (Κεφαλονιά)!!
Την πρώτη (και τελευταία) φορά που τίθεται επίσημα θέμα Ενωσης της Κύπρου μετά της Μητρός Ελλάδας!!! Στις 16 Οκτωβρίου 1915, αμέσως μετά την επίθεση της Βουλγαρίας εναντίον της Σερβίας, ο Βρετανός πρέσβης στην Αθήνα επέδωσε στον πρωθυπουργό Αλέξανδρο Ζαΐμη το ακόλουθο τηλεγράφημα του υπουργού Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας, Edward Gray.
«Σήμερα, όταν η Σερβία υπέστη επίθεσιν παρά της Βουλγαρίας, εάν η Ελλάς θελήση να έλθη εις βοήθειαν της, η Κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος είναι πρόθυμος να παραχωρήση την Νήσον Κύπρον εις την Ελλάδα….. Ο καιρός παρέρχεται και θα παρακαλέσετε τον κ. Ζαΐμην να απαντήση άνευ βραδύτητος».
Η απάντηση αρνητική, αφού η Κύπρος, όπως και η Εθνική Στρατηγική ήταν δέσμια της γερμανόφιλης πολιτικής του βασιλιά Κωνσταντίνου σε αντιδιαστολή με τοποθέτηση του Βενιζέλου στην πλευρά των Γάλλων και της Μεγάλης Βρετανίας Entente Cordiale (Εγκάρδια Συνεννόηση).
Η δήλωση του Winston Churchill, στις 31 Ιανουαρίου 1943. «Είναι η τρίτη επίσκεψή μου στο όμορφο νησί σας. Πιστέψτε με, όταν τελειώσει ο πόλεμος, το όνομα της Κύπρου θα μπει στον κατάλογο εκείνων που υπηρέτησαν καλά όχι μόνο την Βρετανική Κοινοπολιτεία, όχι μόνο τους Ενωμένους Λαούς που μάχονται αυτή τη στιγμή, αλλά, όπως πιστεύω, και τις μελλοντικές γενεές».
Με το όνειρο της «Ενωσης» 30.000 χιλιάδες Κύπριοι εθελοντές κατατάγηκαν στον αγγλικό στρατό. Στρατολογήθηκαν, πέρασαν στην Αίγυπτο συγκρότησαν το «Κυπριακό Σύνταγμα» και δραστηριοποιήθηκαν στα πλαίσια της δράσης των συμμαχικών – αγγλικών επιχειρήσεων. Δυστυχώς αντί της πραγμάτωσης της Ενσωμάτωσης, ακολούθησε η συντεταγμένη αγγλική πολιτική του «διαίρει και βασίλευε», με τα σημερινά αποτελέσματα της τουρκικής εισβολής και κατοχής.
Και για να ολοκληρώσουμε και με τους Ελληνες πρωθυπουργούς, στις16 Αυγούστου 1954 έχουμε την προσφυγή στον Ο.Η.Ε. από τον πρωθυπουργό Αλέξανδρο Παπάγο, με αίτημα την «Εφαρμογή της αρχής της ισότητας των δικαιωμάτων και της αυτοδιάθεσης των λαών, στην περίπτωση του λαού της Κύπρου». Ενέργεια εκτός των αγγλικών πλάνων για τούτο και η συζήτηση αναβλήθηκε. Ουσιαστικά απορρίφθηκε η αίτηση!!
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, το ζητούμενο δεν είναι φυσικά τι έκανε η Αγγλία διαχρονικά είτε οι Μεγάλες Δυνάμεις («οι Άλλοι»), αλλά τι κάνουμε και τι κερδίζουμε Εμείς! Που ενίοτε ρυμουλκούμενοι παρά την γνώμη μας, ή συμμαχώντας μαζί τους, άλλοτε με πολιτική σύγχυση, άλλοτε με απερίσκεπτη συμπεριφορά που πλειοδότησε πρόσφατα στον Ναό της Δημοκρατίας, και δυστυχώς πάντοτε με ολέθρια, καταστροφικά αποτελέσματα. Διαχρονικός και επίκαιρος, ιδιαίτερα μετά την τυφλή εμπάθεια, και το εκατέρωθεν μένος των Εθνοπατέρων, πέρα από τον λαϊκισμό και τη σοφιστική τακτική που πηγάζει από την κομματική «πειθαρχεία» την οποίαν ωραιοποιούν επιμένοντας σε αυτήν!! Διαχρονικός, λέω, ο Αισχύλειος προβληματισμός:
«Ποι καταλήξει
μετακοιμησθέν μένος Ατης;».
(Μέχρι που θα φτάσει, πριν τέλος κοιμηθεί (κοπάσει), η οργή της Ατης;). (Αισχύλος, Χοηφόροι (Ορέστεια), 1075 – 76).
Επιμύθιο: Η Ιστορία δικαιώνει τους Προμηθείς (Λογισμό και Όραμα) και όχι τους Επιμηθείς»!! Οι Πολιτικοί κρίνονται από αυτά που πραγματοποιούν και όχι από την αδράνεια, την άρνηση και τα ψεύτικα, τα λόγια τα μεγάλα!! Και εμείς, ως συνυπεύθυνοι Ενεργοί Πολίτες, από τις επιλογές μας!!!
