Του Πρωτοπρεσβύτερου Απόστολου Θάνου,
Εφημέριου Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Βόλου
Το σημερινό Ευαγγέλιο της Θ. Λειτουργίας, αγαπητοί αδελφοί, μας ξαναθύμισε την ευαγγελική ιστορία εκείνη, κατά την οποία ο Κύριός μας θεράπευσε δέκα λεπρούς. Πήγαινε στα Ιεροσόλυμα και εκεί, καθώς έμπαινε σ’ ένα χωριό, συνάντησε δέκα λεπρούς. Οι λεπροί στάθηκαν σε κάποια απόσταση και φώναζαν προς το μέρος του με όση δύναμη έμεινε ακόμη στα άρρωστα στήθη τους: «Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς». Εκλιπαρούσαν τη βοήθειά του. Και σε λίγο την είχαν. Διότι μόλις τους είδε στη δυστυχία που βρίσκονταν, τους έστειλε στους ιερείς του χωριού των για να τους δώσουν, σαν αρμόδιοι που ήσαν, τα πιστοποιητικά υγείας.
Πηγαίνοντας το χωριό οι λεπροί καθαρίσθηκαν. Ακόμη μια φορά είχε φανεί το έλεος του Θεού. Δυστυχώς οι θεραπευθέντες λεπροί δεν το ένιωσαν στην καρδιά τους. Γρήγορα λησμόνησαν μέσα στην απροσδόκητη ευτυχία τους τον ευεργέτη τους. Εκτός από έναν, που ήταν μάλιστα Σαμαρείτης, δηλαδή όχι τόσο γνήσιος Ιουδαίος. Εκείνος γύρισε πίσω. Βρήκε τον Κύριο. Έπεσε στα πόδια του και τον ευχαρίστησε μέσα από την καρδιά του. Τότε ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων μας του εξέφρασε με κάποιο παράπονο την εύλογη «απορία» του και «ουχί οι δέκα…» μήπως και δεν καθαρίσθηκαν και οι δέκα… πώς συνέβη να μην επιστρέψουν και δοξάσουν το Θεό παρά μονάχα αυτός εδώ ο ξένος;
Η «απορία» αυτή του Κυρίου πρέπει, αγαπητοί, να μας προβληματίσει. Λίγες και εμείς ευεργεσίες, λίγα αγαθά έχουμε από το Θεό μας; Δεν βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω μας; Πόλεμοι, άνθρωποι στο δρόμο, πληγωμένοι να σύρονται σε φτωχά νοσοκομεία και άλλα παρόμοια είναι οι καθημερινές εικόνες που αντικρύζουμε από την πολυθρόνα μας στη ζεστασιά του σπιτιού μας. Αλλά μόνο υλικά αγαθά έχουμε από το Θεό μας; Όχι! Αμέτρητα είναι προπάντων τα πνευματικά αγαθά. Οφείλουμε να μιμηθούμε τον καλό και ευγνώμονα Σαμαρείτη κυρίως γιατί ο θεός μας μάς απάλλαξε από λέπρα χειρότερη, που φθείρει την ψυχή, η οποία είναι άπειρες φορές πιο πολύτιμη από το σώμα μας.
Πόσες αφορμές δεν έχει ο χριστιανός για να δοξολογεί με ευγνωμοσύνη το Θεό! Ποτέ δεν πρέπει να φθάσει στο επίπεδο των εννέα λεπρών. Χρέος έχει να τον δοξάζει με λόγια και με έργα, με ύμνους και πράξεις πίστεως και αγάπης. Όπως ωραία μας συμβουλεύει ο Απόστ. Παύλος: Χριστιανοί, δοξάστε το Θεό με το σώμα σας και με το πνεύμα σας, που είναι εξάλλου του Θεού. (Α΄ Κορ. 6, 20). Γένοιτο.
