Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Το 1656, είδε το φως της δημοσιότητας το πρώτο επαναστατικό στα χρονικά τής εκκλησίας έργο, με τίτλο «χριστιανική κοινοπολιτεία», τού Άγγλου ιεραπόστολου Τζον Έλιοτ. Ο συγγραφέας εισηγείται ένα νέο σύστημα διακυβέρνησης των λαών – μία διακυβέρνηση καθαρά θεοκρατική. Ο Χριστός είναι ο βασιλεύς των βασιλέων, και κάθε άλλη εξουσία οφείλει να υποκλίνεται ενώπιον Αυτού. Μόνο η «Αγία Γραφή» διδάσκει το νόμο τού Θεού. Γι αυτό, δεν υπάρχει ανάγκη να δημιουργήσουμε άλλους, εκτός από τους νόμους τού Θεού, ούτε να έχουμε έναν αρχηγό Κράτους. Μπορούμε μόνο να έχουμε μία ομάδα αρχόντων, εκλεγμένων από τον λαό και οι οποίοι, ιεραρχικά, να καταλήγουν σ’ ένα Ανώτατο Συμβούλιο.
Το έργο αυτό είναι αντιπροσωπευτικό τής ιδεολογικής ουτοπίας, που βασίλευε εκείνη την εποχή, καθώς και της νοοτροπίας ενός ανθρώπου, που αφιέρωσε, μάταια, όλη του τη ζωή, στην προσπάθεια διάδοσης της πίστης του μεταξύ των Ινδιάνων (Ερυθρόδερμων).
Σήμερα, αιώνες μετά τη δημοσίευση αυτού του έργου, κυριαρχεί, στο σύγχρονο κόσμο, ένας κάπως μελαγχολικός ρεαλισμός με έκδηλα σημεία πεσιμισμού, ανάμικτου, όμως, με αναμφισβήτητη την ουσία τού Ευαγγελίου τής Αγάπης και του Θείου Λόγου. Δεν υπάρχουν θεοκράτες, ούτε πολιτική εξουσία, που να ασκείται ουσιαστικά από τους λειτουργούς τού Θεού, εν ονόματι του Θεού. Θεόληπτοι άνθρωποι υπάρχουν, θεόπνευστες υπάρξεις υπάρχουν. Χριστιανομάχοι υπήρξαν, στην παγκόσμια ιστορία, πολλοί. Οι αυτοκράτορες της Ρώμης χριστιανομάχοι ήταν. Σήμερα, δόξα το Θεό, υπάρχουν εκατομμύρια χριστιανοί παντού στον κόσμο, Χριστιανοί Ορθόδοξοι, ακολουθώντας τη σωστή πίστη, στην καθιερωμένη, πρωταρχική της μορφή.
Οι πιστοί στην Ελλάδα δεν επιτρέπουν σε κανένα να τους κρατάει στο σκοτάδι: Να δεσμεύει, να περιορίζει, να αλλοιώνει, να διαστρεβλώνει την ιδέα, που έχουν για το Θεό και τη θρησκεία. Αισθάνονται ότι, επιχρυσώνοντας την ιδέα τού Θεού, είναι σαν να επιχρυσώνονται οι αλυσίδες, που σε αλυσοδένουν… Ξέρουν ακόμη ότι η θρησκεία και οι νόμοι οδηγούν τον άνθρωπο στο καλό, γι αυτό και είναι ωφέλιμοι. Και ότι η θρησκεία είναι το μέσο, που συγκρατεί κάθε κοινωνία, αλλά και το θεμέλιο, που τη στηρίζει. Για μένα, οι θρησκείες έχουν ως κατοικία τους τον άνθρωπο. Κάποιοι αυτοονομάζονται χριστιανοί και πιστεύουν σ’ ένα ανώτερο πνευματικό κόσμο. Αλλά, να ποια θρησκεία, καθαρή και αμίαντη, μας έδωσε ο Θεός: Να επισκεπτόμαστε τις χήρες και τα ορφανά και να τους συμπαραστεκόμαστε στη θλίψη τους, να βοηθούμε τους ανήμπορους και τους κατατρεγμένους, όσο μπορούμε και με όποιο τρόπο μπορούμε, να συντρέχουμε τους αρρώστους και τους απελπισμένους και να κρατούμε τον εαυτό μας άσπιλο απ’ τον διεφθαρμένο κόσμο.
Οι νέες συμφορές στη ζωή των πιστών, αλλά και των απίστων, στη διάρκεια της οικονομικής και ανθρωπιστικής κρίσης, κάνουν και τους δύο να δυσπιστούν προς τους πάντες και τα πάντα. Όμως, μόνο στην ικανότητά του ν’ αγαπάει τον πλησίον του και να υπηρετεί το δίκαιο, μπορεί ο άνθρωπος να βρίσκει παρηγοριά στις δοκιμασίες του. Παράλληλα, χρειάζεται και ένας κλήρος γεμάτος αποστολικό ζήλο, που θα προσπαθήσει να κατηχήσει στην ολιγάρκεια, την αρετή και το Λόγο τού Θεού, το λαό αυτής της κρίσης.
Υπάρχουν, όμως, δύο πειρασμοί, που παρουσιάζονται ενώπιον του κλήρου: Ο πρώτος πειρασμός τού προσφέρει αισθησιακές απολαύσεις. Είν’ αυτός που δολώνει το αγκίστρι του με τους ίδιους τους πόθους τού κλήρου. Ο δεύτερος έχει να κάνει με την κοσμική εξουσία. Αλλά δεν κατανικώνται εύκολα τούτοι οι πειρασμοί, και ο δρόμος, που οδηγεί στο μαρτύριο και την αγιότητα, χάνεται προς στιγμήν, για να βρεθούμε, μετά από το σκοτάδι, στο φως! Εκεί όπου, σε κάθε προσπάθειά του, ο άνθρωπος βάζει ως αρχή το Θεό, που είναι η αρχή κάθε αγαθού, για να πραγματοποιηθεί κατά Θεόν, εκείνο που αποφασίσαμε να κάνουμε. Και αρκεί ένας άνθρωπος, ζήλω πεπυρωμένος, ολόκληρον διορθώσαι Δήμον.
Μόνο που ο άνθρωπος δεν είναι άγιος. Μάλιστα η αθωότητα, συχνά, έχει ανάγκη από ένα προσωπείο. Αλλά, εσύ, ευτυχισμένο ζευγάρι, τραγούδα! «Τι ζητάς από τους ουρανούς; Εσύ δεν έχεις ακόμη τόση ανάγκη να προσευχηθείς. Δεν έχεις αμαρτίες να σου συγχωρεθούν». Το όπλο τού αθώου, το ξέρεις, είναι η αθωότητά του…
Καλή Χρονιά
