(Στους Μαθητές μου που Ονειρεύονται και δεν Βολεύονται)
Του Αδάμου Α. Μουζούρη,
φιλόλογου – ιστορικού, προέδρου της Ενωσης Κυπρίων Ν. Μαγνησίας
«Όλβιος όστις ιστορίης έσχε μάθησιν». Η κλασική ρήση του Μεγάλου Τραγικού ποιητή, Ευριπίδη είναι όσον ποτέ άλλοτε όχι μόνο επίκαιρη αλλά και αναγκαία. Ιδιαίτερα μετά τις καταλήψεις των Μαθητών – Παιδιών μας με αναφορά στο «Μακεδονικό»!
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, η Ιστορία (το ιστορικό γεγονός) δεν είναι δόγμα αλλά πεδίο κρίσης και προβληματισμού. Είναι ένα ταξίδι ιστορικής μνήμης και Ανθρωπιάς που σε κάνει να νιώθεις περήφανος που είσαι Άνθρωπος, που σε κάνει να αισθάνεσαι περηφάνια όταν αγωνίζεσαι για την Πατρίδα σου, για τον πολιτισμό σου, για την ταυτότητα σου την οποία κάποιοι ανεγκέφαλοι αμφισβητούν. Χρήσιμο είναι οι Μαθητές – Παιδιά μας να γνωρίζουν ότι η γνώση είναι δύναμη και ιδιαίτερα η γνώση της Ιστορίας είναι στάση και τρόπος ζωής!
Κύριο μέλημα της Πολιτείας, ειδικότερα μέσα από το Σχολείο, είναι η δημιουργία Ενεργών Πολιτών που μέσα από την περιδιάβαση της Ιστορίας να νιώσουν και να βιώσουν και να συνειδητοποιήσουν ότι είναι φορείς αλλά και συνεχιστές μιας διαχρονικής Ιστορικής και Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Ιστορία και πολιτική. Οι πολιτικές επιλογές δεν μπορούν να δώσουν αντικειμενική ιστορία. Θα καθορίσουν το περιεχόμενο ανάλογα με τις πρόσκαιρες ανάγκες ή επιδιώξεις.
Η ιστορία είναι καιόμενη μνήμη που πυρακτώνει αυτούς που την κατέχουν. Οι άλλοι στο λήθαργο και στο μακάριο ωχαδερφισμό τους αφορίζουν, απλουστεύουν και αεριτζίδικα αναθεματίζουν. Το ζητούμενο δεν είναι να γίνουν οι Λαοί μπάσταρδοι αλλά να ματώσουν και με αμοιβαίες υποχωρήσεις, με ανεκτικότητα και αλληλοσεβασμό να στοχεύσουμε ειρηνικά και με προκοπή και ανθρωπιά το μέλλον. Η διατήρηση και η προβολή της πολιτιστικής μας κληρονομιάς είναι η δική μας αντίσταση.
Αντίσταση με ομοψυχία, ενότητα και συναίνεση με σηματωρό – οδηγό τον Θεμιστοκλή, ο οποίος μπροστά στον κίνδυνο των Περσών πριν το θρίαμβο στη Σαλαμίνα (480 π.Χ.), ανακάλεσε από την εξορία, όπου ο ίδιος τον εξοστράκισε, τον Αριστείδη, πολιτικό του αντίπαλο, με γνώμονα να «ερίζουν ποιος θα πράξει το καλύτερο για την πατρίδα»! με άμεσο αποτέλεσμα τον θρίαμβο της Σαλαμίνας (480 π. Χ.) (παρενθετικά οι προτομές τους κοσμούν την κύρια είσοδο του Ελληνικού Κοινοβουλίου, καιρός να κοσμήσουν – «γεμίσουν» και τα κεφάλια των Εθνοπατέρων!).
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, και αν οι Πολιτικοί μας, δυστυχώς, περί άλλων τυρβάζουν ας μη μολύνουμε τους Μαθητές μας που είναι διαχρονικά η ελπίδα για το μέλλον κάθε κοινωνίας και ας τους διδάξουμε το αυτονόητο! Ότι η ομοψυχία, η ενότητα και η συναίνεση στηρίζονται και στην ανεκτικότητα!
Η Ανεκτικότητα είναι μια από τις μεγαλύτερες αρετές του Ανθρώπου. Ανεκτικότητα δεν σημαίνει υποχωρητικότητα σε αρχές και αξίες, αλλά διάθεση για διάλογο. Διάθεση να ακούσω την άλλη άποψη, να την αποδεχτώ αν είναι πειστική ή να την απορρίψω αν είναι αδύναμη και ανεδαφική.
Ανεκτικότητα σημαίνει αγάπη, κατανόηση, σεβασμός, εμπιστοσύνη, ενδιαφέρον και φροντίδα. Διάθεση να καταλάβει ο ένας τον άλλο. Ανεκτικότητα σημαίνει παραδοχή σφαλμάτων χωρίς εγωισμούς.
Η έννοια της Ανεκτικότητας είναι ταυτόσημη και με την έννοια της Αμοιβαιότητας. Αμοιβαία επιθυμία να ακούσει ο ένας τον άλλο. Υγιής σχέση είναι αυτή που στηρίζεται στην ανταλλαγή των σκέψεων και των συναισθημάτων αντί της απόκρυψης και της διαιώνισης που οδηγεί στη μνησικακία, στην καχυποψία.
Δεν μπορεί κανείς να επιβάλει και να υποχρεώσει κάποιο να κάνει κάτι παρά την θέλησή του. Μπορεί, όμως, με το διάλογο – τη συζήτηση να τον πείσει. Η ενθάρρυνση και η ανεξαρτησία που παρέχει ο γονέας στον έφηβο τον βοηθούν να γίνει αυτοδύναμο άτομο, να εμπιστευτεί τις ικανότητές του, να γίνει υπεύθυνο άτομο, να αναπτύξει δραστηριότητες και να αναλάβει πρωτοβουλίες. Η ενθάρρυνση και η ανεξαρτησία βοηθούν τον έφηβο να εκτιμά τον εαυτό του και τους άλλους και να πιστεύει στην αξία του Ανθρώπου. Έτσι ο έφηβος γίνεται συνεργάσιμος, ήρεμος, αισιόδοξος και όχι ανταγωνιστικός, εριστικός και αγχώδης.
Σημαντικός ο ρόλος του σχολείου που καλείται να βοηθήσει τον μαθητή να γνωρίσει τον εαυτό του, να αναζητήσει τη γνώση και την αλήθεια, να νιώσει δημιουργικός, να ανακαλύψει το δρόμο για την ολοκλήρωση και να δώσει νόημα και ομορφιά στη ζωή του!
Σημαντικός επίσης και ο ρόλος της οικογένειας που είναι το πιο βασικό κύτταρο του κοινωνικού οργανισμού, το πιο ζωντανό κέντρο αγωγής, μέσα από το οποίο γεννιέται, πλάθεται, καλλιεργείται, αναπτύσσεται και διαπαιδαγωγείται ο έφηβος. Η οικογένεια αποτελεί μορφοποιώ δύναμη, πρωταρχικό παράγοντα στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του.
Ο έφηβος στο πλαίσιο της οικογένειας λειτουργεί στην αμοιβαιότητα της δέσμευσης για την επίτευξη κοινών στόχων, αλλά χρειάζεται την ανεξαρτησία και την ελευθερία του στην επιδίωξη προσωπικών στόχων.
Η αρμονική σχέση γονέων και εφήβων, το «πάντρεμα» των εμπειριών και της πείρας των γονέων, και της ζωντάνιας, του δυναμισμού και του ενθουσιασμού των Παιδιών οδηγεί σίγουρα σε αποτελέσματα δημιουργικά και ωφέλιμα.
Να σημειωθεί ότι οι πεποιθήσεις, οι αξίες, τα ιδανικά,… της οικογένειας μπορούν να διευκολύνουν ή να παρεμποδίσουν τη διαδικασία της εξέλιξης του εφήβου.
Εν τέλει, το «πάντρεμα» της σοφίας των χρόνων και του ιδεαλισμού της νιότης αποτελεί την κινητήριο δύναμη της προόδου και του πολιτισμού. Και το αύριο είναι καλύτερο όταν οι Μαθητές – Παιδιά μας Ονειρεύονται και δεν Βολεύονται!! Με όνειρο (όραμα) και με πίστη στο καθήκον! Γιατί ένα όνειρο (όραμα) χωρίς το καθήκον είναι κενό και ένα καθήκον χωρίς το όνειρο (όραμα) είναι αγγαρεία! Το όνειρο μαζί με το καθήκον είναι η ελπίδα του αύριο!
Επιμύθιο: Η Αθήνα του Περικλή παρήκμασε όταν τον διαδέχθηκαν, μεταξύ άλλων, ο Αλκιβιάδης και ο Νικίας που, όπως λέγεται, αυτό που ήταν ικανός καθένας τους να επιτύχει, ήταν να παρακωλύει τα σχέδια του άλλου! Ποιος είναι ο πήχης των σημερινών ταγών της πολιτικής και όχι μόνο;
