Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Τίποτα δεν είναι ικανό να νικήσει αυτόν που πιστεύει, που προχωράει και συγχωράει. Η συγγνώμη έχει δύο ιδιώματα: Ένα να φωτίζει κι ένα να κατακαίει…
– Έξω από Σένα, Χριστέ, κανενός ανθρώπου η φροντίδα δε μας έγινε ανάγκη. «Μνημονευτέον Χριστόν μάλλον ή αναπνευστέον (Περισσότερο να μνημονεύουμε το Χριστό, παρά να αναπνέουμε). Γιατί δε μπορεί μονάχα με ψωμί ο άνθρωπος να ζει, παρά και με ό,τι φθέγγεται στο στόμα τού Κυρίου.
Μέσα στη διαφθορά που μας ζώνει, από στεριά και θάλασσα, στέκεσαι, Εσύ, για να μας δείχνεις πως δε χάθηκε ολότελα απ’ αυτόν τον κόσμο η ευγένεια. Ένας άνθρωπος, ένας άνθρωπος μονάχα μπορεί να δείξει πως η φύση μας είναι αγνή και θεϊκή, μέσα σε μία πρόστυχη ανθρωπότητα. Η πρωϊνή δροσιά των φύλλων, η καρδιά τού κρίνου, η ευπάθεια της κόρης τού ματιού είναι πράγματα χοντροειδή μπροστά στην αγνότητα της ψυχής. Τι μας χρειάζεται για να δούμε το Θεό; Η αγνότητα και ο θάνατος.
Ο Χριστός γεμίζει την απελπιστική ερημιά ολόκληρων αιώνων. Όταν κάποιος παύει να πιστεύει στο Θεό, δεν σημαίνει ότι δεν πιστεύει πια σε τίποτε, αλλά ότι πιστεύει σε οτιδήποτε. Άλλωστε, κανείς δεν μιλάει τόσο πολύ για το Θεό, όσο εκείνος που αρνείται την ύπαρξή Του. Και όσο μεγαλύτερη είναι η μανία ενός άθεου, τόσο πιο πολύ διψάει για το Θεό.
Είναι τόσο φανερό και αυταπόδεικτο ότι υπάρχει Θεός, ώστε αμφιβάλλουμε για τη διανοητική υγεία εκείνου, που αρνείται την ύπαρξή Του: Ακούμε τη γλυκιά λαλιά τού αηδονιού και δοξάζουμε το Θεό, που είμαστε άνθρωποι, που μπορούμε να την ακούμε σε στιγμές, που όλα τα πάντα γύρω μας μας κράζουν να βλαστημήσουμε τον επίγειο κόσμο. Ζούμε, κατά ένα γενικό τρόπο, σ’ ένα προάστιο ζωής, όπου υπάρχει πολύ εξαθλίωση, όπου, για να χαρεί κανείς, ακόμα και τη φωτιά, θα πρέπει να περιμένει ένα σπινθήρα της. Αλλά και η αστραπή δείχνει πολλά, που, όμως, θα πρέπει να τα συγκρατήσουμε στη μνήμη μας, γιατί αμέσως έρχεται το σκοτάδι…
Χριστέ, Αμνέ τρισμάκαρε κι αγνέ τού Μαρτυρίου! Στον αιώνα τον άπαντα να μη πάψουν τα χείλη μας να υμνούν τ’ όνομά σου! Η οδός γι αυτόν που χάθηκε, το ένδυμα για τον γυμνό, το ψωμί για τον πεινασμένο, η δύναμη για τον αδύνατο, το φως για τον τυφλό, η ζωή για τον νεκρό, η συγχώρεση για τον ένοχο, η παρηγοριά για τον πληγωμένο, η ατέλειωτη χαρά για τον πιστό, ο ανεξάντλητος θησαυρός για τον αμαρτωλό, η ελευθερία για τον φυλακισμένο, όλα αυτά, είσαι Εσύ Χριστέ! Γι αυτό, πήρες τη μορφή δούλου: Για να γίνουμε εμείς ελεύθεροι…
Μία εικόνα στάβλου κρύβουμε, μέρα και νύχτα, στ’ άχαρα και στ’ αφώτιστα της μαύρης μας ψυχής. Και, τώρα, μπροστά στη φάτνη, σκυφτοί, όλη τη μέρα, αναμασώντας την τροφή μας, τις ίδιες έγνοιες μηρυκάζουμε. Αν χάσουμε την ταυτότητά μας, Χριστέ, με ποιον άραγε θα μοιάζουμε;
Καλά Χριστούγεννα
