Μία προσωπική εμπειρία
Tου Δημήτρη Αντωνίου,
καθηγητή Αγγλικής, Β.Α., κατόχου Masters Παιδαγωγικής και Γλωσσολογίας
Συμβαίνει να χρησιμοποιώ ένα ποδήλατο για να μεταφέρομαι στα διάφορα σημεία της πόλης μας, προκειμένου να τελειώσω τις δουλειές μου, αλλά χρησιμοποιώ το ίδιο μεταφορικό μέσο και ως ένα είδος ήπιας γυμναστικής, ή απλώς μιας βόλτας, και ιδιαίτερα στο περίφημο «Κορδόνι», όπου δεν κινδυνεύω από αυτοκίνητα και μηχανάκια.
Μονίμως χρησιμοποιώ τα πεζοδρόμια της πόλης μας για να εποχούμαι μιας και αυτά είναι απείρως πιο ασφαλείς χώροι παρά οι δρόμοι της πόλης, που κατακλίζονται από αυτοκίνητα πάσης μορφής και παντός κυβισμού και βέβαια τα χιλιάδες μηχανάκια που οδηγούνται από ανθρώπους πάσης ηλικίας και διαφόρων διαστάσεων, πολλάκις καπνίζοντες, ομιλούντες στα κινητά τους, πολλάκις μασούντες, ενίοτε και οδηγούντες με το ένα χέρι.
Προκειμένου λοιπόν να αποφύγω τους ορατούς αναφερόμενους κινδύνους, κατέληξα να εποχούμαι του δικύκλου μου επί των πεζοδρομίων και once in a blue moon, δηλαδή εάν κάποτε το φεγγάρι βγει γαλάξιο, κατά τους Αγγλοσάξονες, έρχομαι αντιμέτωπος με κάποιον στριμμένο ή στριμμένη, δέχομαι και κανένα κυρηγματάκι. Κάτι τέτοιο συνέβη πρόσφατα επί της Ιάσονος όταν κάποιος ενώ εγώ σταμάτησα για να περάσει, πάντα σέβομαι τους πεζούς και τους δίνω προτεραιότητα, εκείνος θεώρησε σωστό να μου κάνει τις αυστηρές συστάσεις του πως τα πεζοδρόμια είναι για τους πεζούς, είπα μέσα μου: χριστιανέ μου δεν είσαι πεζός μόνο στα πόδια, είσαι και στο μυαλό. Αφού ολοκλήρωσε τις συστάσεις του και εγώ τον άκουσα χωρίς να τον σχολιάζω ή να τον διακόπτω του λέω: «Σας χαρίζω το ποδήλατό μου, θέλετε να ακολουθήσετε τη ροή των αυτοκινήτων για να πάτε στη δουλειά σας;». Δεν περίμενε τέτοια στωϊκή αντίδραση. Αφού δεν άρθρωσε λέξη, για επίλογο του εξέφρασα μια κυπριακή παροιμία που λέει: «Αλλού στάζει το βαρέλι», εννοώντας πως άλλα του έφταιγαν και ξεθύμανε σε μένα.
Ωστόσο, ας σχολιάσουμε λίγο τον τίτλο του άρθρου μου. Τα πεζοδρόμια στο Βόλο σχεδιάστηκαν και χτίστηκαν πριν από 70 έως και 100 χρόνια και τότε στο Βόλο κυκλοφορούσαν κάποιες χιλιάδες ποδηλάτες και μερικές εκατοντάδες αυτοκίνητα. Σήμερα στο Βόλο κυκλοφορούν ελάχιστες χιλιάδες ποδηλάτες και πολλές χιλιάδες αυτοκίνητα! Εάν ένας ποδηλάτης ακολουθεί τη ροή των αυτοκινήτων, ΙΧ, ταξί, λεωφορεία, φορτηγών και μοτοσικλετών διαφόρων κυβισμού, στην κυριολεξία παίρνει τη ζωή του στα χέρια του. Συνεπώς, κύριοι επικριτές, καλά κάνουν οι ποδηλάτες και εποχούνται επί των πεζοδρομίων είναι ο πλέον ασφαλής χώρος για ποδηλάτες, αρκεί οι ποδηλάτες να σέβονται τους πεζούς και να τους παρέχουν προτεραιότητα να περνούν.
Μιλώντας για ποδηλάτες, θα ήταν άδικο να μην παραπονεθούμε για την έλλειψη ποδηλατοδρόμων στην πόλη μας. Πριν από μερικά χρόνια στη Ρήγα Φεραίου είχαν «διατεθεί» κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για να γίνει ο δρόμος ποδηλατόδρομος, μερικά χρόνια αργότερα «διατέθησαν» άλλες χιλιάδες ευρώ για να «απαλλαγεί» ο δρόμος από την ποδηλατοδρομία και να γίνει αυτοκινητοπαρκαρίσιμος. Δεν κάνουμε μία βόλτα μέχρι τη γειτονική μας Καρδίτσα να παραδειγματιστούμε;
