Ακούστε νέο, φίλοι μου, σ’ Ανατολή και Δύση,
που εμένα στήλη άλατος κι άναυδο μ’ έχει αφήσει!
Σε δέκα χρόνια κάθειρξη, δικάσαν μια κοπέλα,
γιατί έκανε έγκλημα βαρύ, να μη σας έρθει τρέλα!
Ήτανε καθαρίστρια και σκούπιζε σχολεία,
χωρίς «προσόντα» η άτιμη, αυτή ήταν η αιτία.
Γιατί, λέει τους νόμους τους, τους είχε αψηφήσει
και με πλαστό ενδεικτικό, δουλειά είχε ζητήσει.
Και έπιασε και δούλεψε, με ζήλο είκοσι χρόνια
και με ιδρώτα τάιζε, άντρα παιδιά κι εγγόνια.
Αχ, πονηρή Βολιώτισσα, γέλασες τους δασκάλους
και…έβγαζες στα χέρια σου, μα και στα πόδια κάλους!
Δε σκέφτηκες ότι αυτό, ήτανε αμαρτία,
που το απολυτήριο, ήταν πλαστογραφία;
Και…βούλιαξες το κράτος μας, παίρνοντας το μισθό σου,
δίχως να ’χεις «σπουδάματα», για…το σκουπόξυλό σου!
Κάτσε τώρα στη φυλακή, κανένας δε σου φταίει,
αφού το αποφάσισαν, οι «σοφοί» οι Λαρισαίοι!
Αυτό είναι, φίλοι το ζουμί, όλης της ιστορίας,
στη φυλακή τη ρίξανε, σα να ’ ναι εγκληματίας.
Είπε ένα ψέμα να σωθεί, από φτώχεια κι από πείνα
και τώρα; ας κάνει συντροφιά, ως και στον Κουφοντίνα.
Ντροπή, ντροπή, χίλιες ντροπή, για τη Δικαιοσύνη,
που εγκληματίες άκαρδους, ελεύθερους αφήνει,
Τσογλάνια όπου λήστεψαν, που έχουνε σκοτώσει,
τις φυλακές που γέμισαν, για να τις ξεφορτώσει.
Και βγαίνουν τα παλιόπαιδα κι όλη η αλητεία
κι εκεί που…σωφρονίστηκαν, κάνουν ξανά ληστεία.
Και ο Παρασκευόπουλος, να ανοίξει τα στραβά του
κι ας πάει στον απόπατο, να βάλει τα χαρτιά του.
Γιατί δίνει συγχώρεση, στις πράξεις κάθε σκύλου
και «βάζει» βιοπαλαιστές, για πήδημα του ψύλλου.
Ω, δικαστάδες μου «σοφοί», δε θα σας συγχωρήσω,
θα σας το πω κατάμουτρα κι ας σας στενοχωρήσω.
Την ώρα που δικάζατε, αυτή την κακομοίρα,
σίγουρα πρέπει να ’χατε, τα μυαλά σας και μια λίρα!
Βρε ξύπνιοι κι αθεόφοβοι, κάθειρξη δέκα χρόνια,
ρίξατε στην ταλαίπωρη, που τρωγε μακαρόνια!
Δεν έκλεψε δε σκότωσε, κοιτάξτε τα χαρτιά της,
μα ίδρωνε ολόκληρη, να θρέψει τα παιδιά της.
Πόσα έπρεπε να ρίχνατε, σε κλέφτες, δολοφόνους
και σε φονιάδες, άραγε, πόσες χιλιάδες χρόνους;
Και…τον κακό σας τον καιρό, που ζημίωσε το κράτος,
κοιτάξτε άλλους που φάγανε, ως να φανεί ο πάτος!
Μεγάλοι δικαστάδες μου κι αν βγάλατε σχολεία,
ώρες, ώρες τα χάνετε, συζήτηση καμία!
Κουρντίζεστε στις έδρες σας, χτυπάτε τα κουδούνια,
μα είστε, κατά τη γνώμη μου, να βόσκετε γουρούνια.
Κι αν σας τα λέω πολύ χοντρά, όπως και τη… μπαμπέσα,
αν έχει χώρο η φυλακή, κλείστε κι εμένα μέσα!
Βασίλης Μυλωνάς Ξεριάς
