Της Ελενας Αντωνοπούλου
Σύμφωνα με μελέτη που έδωσε στη δημοσιότητα ο ΣΕΒ και που στηρίζεται σε στοιχεία του «ΕΡΓΑΝΗ» ο ένας στους τέσσερις απασχολούμενους το 2017 αμειβόταν με 500 ευρώ το μήνα.
Οι κλάδοι δε που είχαν τα πρωτεία στην απασχόληση ήταν το χονδρικό και λιανικό εμπόριο με 22,71% και η εστίαση με 25,5 των απασχολούμενων με κατώτατο και υποκατώτατο μισθό.
Ακούμε λοιπόν τον πρωθυπουργό και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να θριαμβολογούν για τη μείωση της ανεργίας και να ισχυρίζονται ότι το ποσοστό αυτό έχει φτάσει στο 15%.
Αυτοί οι κλάδοι που αναφέραμε εμφανίζονταν και στην πρώτη δεκάδα των κλάδων με τη μεγαλύτερη μεταβολή της συνολικής απασχόλησης και αντιπροσώπευαν το 52% των νέων θέσεων που αμείβονταν με τον κατώτατο μισθό την περίοδο αυτή.
Συνολικά, το 77,14% των εργαζομένων με κατώτατο και υποκατώτατο μισθό απασχολούνταν σε πολύ μικρές και μικρές επιχειρήσεις. Στις μεσαίες επιχειρήσεις ο λόγος αυτός ήταν 1 στους 2 και στις μεγάλες 1 στους 10 εργαζόμενους.
Να θυμίσουμε εδώ ότι ο πρωθυπουργός είχε πει ότι με ένα άρθρο θα επαναφέρει τους μισθούς στη προ μνημονίων εποχή και ότι ο κατώτατος μισθός θα είναι 751 ευρώ.
Αντί γι’ αυτό, υπάρχουν εργαζόμενοι σήμερα που αμείβονται με 10 ευρώ μεροκάματο και οι μισθοί τους πολλές φορές αγγίζουν τα 300 ευρώ. Αυτοί οι μισθοί, μόνο μισθοί Ευρώπης δεν μπορούν να θεωρηθούν.
Αποκλειστικά υπεύθυνη είναι η σημερινή κυβέρνηση γιατί τα τελευταία τέσσερα χρόνια αυτή έχει την αποκλειστική ευθύνη της διαμόρφωσης της οικονομικής πολιτικής και η οικονομία δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι κυριολεκτικά.
Ψέματα λοιπόν και ελπίδες και …το πολιτικό κόστος προ των πυλών… Αυτές οι δύο μαγικές λέξεις που φταίνε για όλα. Και έρχομαι στο θέμα του εκκλησιαστικού ζητήματος.
Αυτές οι λέξεις που προαναφέραμε λοιπόν έκαναν να σταματήσει και η φόρα για το εκκλησιαστικό. Ένα ολέθριο σχέδιο που ξεσήκωσε ακόμη και ανθρώπους που δεν έβλεπαν με ιδιαίτερη συμπάθεια την Εκκλησία. Μια προχειρότητα, χωρίς σχέδιο που φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Ιερείς, απλοί άνθρωποι του λαού, που δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει.
Αυτό το πολιτικό κόστος, που όπως αναφέρει ο δημοσιογράφος Γιώργος Παπαχρήστος, πάλεψε με μεγαθήρια όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου και τα νίκησε.
Τη δεκαετία του 80, σταμάτησε κάθε συζήτηση για το χωρισμό του Κράτους από την Εκκλησία κατ’ απαίτηση του τότε αρχιεπισκόπου Σεραφείμ.
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο Κώστας Σημίτης αφαίρεσε το θρήσκευμα από τις ταυτότητες και βρέθηκε μπροστά σε ένα τεράστιο κίνημα διαμαρτυρίας και έχασε τις επόμενες εκλογές.
Όχι ότι δεν πρέπει να γίνουν αλλαγές και τομές, αλλά οι μονομερείς αποφάσεις σε χαλεπούς καιρούς μόνο σύμπνοια δεν δημιουργούν.
Και τελειώνω με τον προϋπολογισμό. Ο προϋπολογισμός που κατατέθηκε, παρά την υπεραισιοδοξία που καλλιεργεί η κυβέρνηση, δεν αλλάζει τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας. Επιτρέπει μεν στα κυβερνητικά στελέχη, με την ανοχή των Βρυξελλών, να πανηγυρίζουν γιατί δεν κόπηκαν οι συντάξεις, αλλά είναι μια αντιγραφή του περυσινού προϋπολογισμού.
Για να σωθούν οι συντάξεις περικόπτονται πάλι οι δημόσιες επενδύσεις, ενώ μειώνεται και η επιδότηση σε νέους ανέργους, το μόνο ίσως μέτρο που θα είχε μια συμβολή στη ανάπτυξη και τη μείωση της ανεργίας.
Την ίδια ώρα που εξαγγέλλονται μια σειρά παροχές, δεν εξοφλούνται τα ληξιπρόθεσμα χρέη του δημοσίου προς ιδιώτες. Η μείωση της εξοντωτικής φορολογίας παραπέμπεται στο μέλλον, με εξαίρεση μια ελάχιστη μείωση του ΕΝΦΙΑ. Η Κομισιόν έδινε την έγκριση της για τον προϋπολογισμό, αλλά δημοσιοποιούσε τις ενστάσεις και την ανησυχία της για την καθυστέρηση των μεταρρυθμίσεων, επισημαίνοντας ότι η χώρα έχει αναλάβει συγκεκριμένες δεσμεύσεις και προθεσμίες για την υλοποίηση τους. Παράλληλα κατέγραφε ως αρνητικές της χρηματοοικονομικές εξελίξεις, εννοώντας τις τράπεζες και τα spread που δημιουργούν ένα δύσκολο μακροοικονομικό περιβάλλον που ενισχύεται από «δυνητικές εγχώριες πολιτικές αστοχίες».
Στην ίδια έκθεση υπογραμμίζεται ότι «η υποεκτέλεση δαπανών συνέβαλε στην υπεραπόδοση, αν και αυτό δεν είναι επιθυμητό αποτέλεσμα σε ό,τι αφορά στην ανάπτυξη».
Προφανώς υπάρχουν οι εξωτερικοί κίνδυνοι, όμως εξίσου απειλητικοί είναι και οι κίνδυνοι που απορρέουν από το προεκλογικό σκηνικό που έχει ήδη στηθεί και ευνοεί τη δημιουργία ενός κλίματος υποσχέσεων και παροχών που μπορεί εύκολα να υπονομεύσουν τη δημοσιονομική ισορροπία.
Ο προϋπολογισμός δεν αλλάξει την εικόνα και την προοπτική της οικονομίας. Εξαντλείται σε μια καιροσκοπική μικροδιαχείριση των υπερπλεονασμάτων, αντί να δώσει την απολύτως απαραίτητη ώθηση στην ανάπτυξη…
