Του Απόστολου Ντόβα
Με την πάροδο των ετών και την απόκτηση της πολυπόθητης σοφίας, κανείς θα περίμενε ότι τα «ατυχήματα» του παρελθόντος θα επιβιώνουν μόνο σαν μια γραφική ανάμνηση. Σαν μια ασπρόμαυρη carte postale θυμίζοντας το παρελθόν, ένα παρελθόν σαφώς πιο εξωραϊσμένο, αγγίζοντας ίσως το σημείο του να προκαλούν και μια ιδιόμορφη νοσταλγία. Αναπαράγοντας τον Oscar Wilde «Εμπειρία είναι απλά το όνομα που δίνουμε στα λάθη μας».
Ο λόγος που μας οδηγεί στο να λησμονούμε πραγματικά τις πρότερες λανθασμένες αποφάσεις μας, είναι πιθανότατα η aposteriori γνώση, η εμπειρία και η ανάπτυξη των δυνατοτήτων μας στην «πλοήγηση» μέσα από θάλασσες που κρύβουν παγόβουνα. Υπάρχει βέβαια και το λογικό ερώτημα, πόσες φορές μπορεί κάποιος να πέσει στο ίδιο παγόβουνο ή σε παρόμοιο; Έχει πλέον εκπαιδευτεί, έχει καταρτιστεί, έχει εντέλει βιώσει τις συνέπειες ενός ναυαγίου. Η κοινή λογική δεν επιτρέπει την επανάληψη του ιδίου λάθους. «To δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού».
Διασχίζοντας τις «θάλασσες» για ακόμη μια φορά, είτε αυτές είναι παλιές γνώριμες είτε νέες, ατενίζουμε με μια σιγουριά και με μια υπέρμετρη αυτοπεποίθηση το απέραντο γαλάζιο. Έχουμε πλέον εμπειρία!
Ώσπου ξαφνικά, ή όχι και τόσο, η ιστορία επαναλαμβάνεται, για ακόμη μια φορά, οδηγήσαμε το πλοίο πάλι σε παγόβουνο. Ναι θα συμφωνήσω ότι δεν είναι πιθανότατα το ίδιο παγόβουνο με την τελευταία φορά, αλλά είναι παγόβουνο. Σε ένα ντετερμινιστικό συμπάν όπου όλα διέπονται από νόμους, ακόμη και οι κινήσεις των παγόβουνων δεν θα έπρεπε πλέον να αποτελούν δυσεπίλυτο πρόβλημα. Μήπως είναι η θεά τύχη τότε, ή μια επίκτητη κακοδαιμονία που μας οδήγησε σε ένα ακόμη ναυάγιο; Δεν είναι παράλογο να κατηγορούμε μια αρχαία θεά για τα λάθη μας;
Τα χρόνια όντως πέρασαν, η σοφία, η όποια σοφία, επήλθε τελικά.
Παραδόξως δεν επέφερε όμως μεγαλύτερη επιδεξιότητα στην αποφυγή παγόβουνων, αλλά μια καθόλα οξύμωρη διαπίστωση. Ίσως τελικά κάποια «πλοία» να κυνηγούν ένα παγόβουνο.
Δεν είναι τόσα λίγα όσο θα πίστευε κανείς, κοιτάξτε απλά λίγο καλύτερα.
