ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΑΙ ΓΛΥΚΥΣ «ΓΕΙΤΟΝΑΣ» ΜΑΣ: Οσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης) ο εν Ευβοία

ο-θαυμαστοσ-και-γλυκυσ-γειτονασ-μασ-712622

Του πρωτ. Χαριλάου Παπαγεωργίου,

Προϊσταμένου Καθεδρικού Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Βόλου

Ο νεολαμπής Όσιος Ιάκωβος γεννήθηκε το 1920 από ευσεβείς γονείς, μεγάλωσε στο Λιβίσι της νότιας Μικράς Ασίας και η οικογένεια της μητέρας του ήταν ευεργέτες των σχολείων της Μάκρης, γνωστοί στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και με σπουδαία εκκλησιαστική παράδοση. Μετά την καταστροφή του 1922 και την επάρατη ανταλλαγή των πληθυσμών τό 1924 η οικογένεια του ακολούθησε τον σκληρό δρόμο της προσφυγιάς. Αρχικά στην Ιτέα, την Άμφισσα και κατέληξε στο χωριό Φαράκλα της γειτονικής μας Εύβοιας.

Ο μικρός Ιάκωβος ήταν επτά χρονών και είχε μάθει απέξω την θεία Λειτουργία χωρίς να γνωρίζει γράμματα. Το 1927 πήγε σχολείο και διακρίθηκε για τις επιδόσεις του, ενώ την ίδια χρονιά εμφανίσθηκαν θαυμαστά στη ζωή του η Αγία Παρασκευή , ο Άγιος Χαράλαμπος, η Παναγία η Ξενιά και αφού θαυματούργησαν πάνω του, φανέρωσαν το λαμπρό πνευματικό του μέλλον. Αν και παιδί-έφηβος , συχνά διάβαζε ευχές, προσευχόταν και θεράπευε συγχωριανούς του. Το 1933 τελείωσε το δημοτικό αλλά οικονομικές δυσκολίες δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει στο γυμνάσιο και ακολούθησε τον πατέρα του στην δουλειά του. Από το 1938 και μετά η ζωή του ήταν καθαρά ασκητική. Έτρωγε λίγο, κοιμόταν ελάχιστα, προσευχόταν συνεχώς και δούλευε σκληρά. Τον Ιούλιο του 1942 πέθανε η μητέρα του προλέγοντας του ότι θα γίνει ιερέας. Όταν το 1947 ο Ιάκωβος πήγε στρατιώτης, τα πειράγματα των συναδέλφων του που του είχαν βγάλει το παρατσούκλι ο «πάτερ Ιάκωβος» αλλά και ο χλευασμός τους δεν τον πτοούσαν.

Ο διοικητής του τον εκτιμούσε ιδιαίτερα –όπως και τον πασίγνωστο όσιο Παῒσιο τον Αγιορείτη ,πού τόν ίδιο καιρό υπηρετούσε στον στρατό- και ήταν από τους λίγους που κατάλαβε το λαμπρό μέλλον που θα είχε το νεαρό προσφυγόπουλο. Μετά την απόλυση του από το στρατό και την απώλεια του πατέρα του , ο αγώνας για να αποκαταστήσει την αδελφή γίνεται εντονότερος, χωρίς όμως να παραμελεί τον ενδόμυχο πόθο της μοναχικής του αφιέρωσης. Έχοντας εκπληρώσει την επιθυμία της μητέρας του να παντρέψει την αδελφή του, το Νοέμβριο του 1952 προσέρχεται στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ στις Ροβιές Εύβοιας και σε ηλικία 32 ετών πλέον ο Ιάκωβος γίνεται μοναχός και αμέσως χειροτονείται ιερέας από το Μητροπολίτη Χαλκίδος Γρηγόριος.

Η ζωή του ασκητή Ιάκωβου, ήταν εργασία στο μοναστήρι, προσευχή στο ασκητήριο του Οσίου Δαβίδ, θεοφάνειες και θαύματα τα οποία με τον καιρό πλήθαιναν. Η άσκησή του ήλθε σε μεγάλα πνευματικά ύψη και πολλές φορές οι δαίμονες τον έδερναν βάναυσα .Τον παρηγορούσαν και τον ενίσχυαν με τις συχνότατες εμφανίσεις και θεραπείες τους οι όσιοι Δαβίδ και Ιωάννης ο Ρώσος, ενώ ο Θεός τον προίκισε με το προορατικό χάρισμα. Τον Αύγουστο του 1963 με θαυμαστό τρόπο έθρεψε με δυόμισι οκάδες μανέστρα, 75 εργάτες με πλουσιοπάροχες μερίδες και περίσσεψε φαγητό! Το 1975 ο όσιος Ιάκωβος ανέλαβε ηγούμενος της μονής του Οσίου Δαβίδ, ενώ από την ασκητική ζωή η υγεία του άρχισε να κλονίζεται. Οι φλέβες του ποδιών του ήταν σάπιες, έκανε εγχείριση βουβωνοκήλης, σκωληκοειδίτιδας, προστάτη, καρδιάς και σύμφωνα με τη μαρτυρία του καθηγητή και π. υπουργού Δημήτρη Κρεμαστινού που του έβαλε τον βηματοδότη «..η θεία δύναμη κρατούσε τον παππού…».

Από το 1990 και μετά ο γέροντας δεν είχε πλέον δυνάμεις και οι κρίσεις στην υγεία του αυξήθηκαν. Τον Σεπτέμβριο του 1991 μετά από μικρο-εμφράγματα νοσηλεύθηκε στο Γενικό Κρατικό της Αθήνας μαζί με τον τότε πρώην πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου , προφητεύοντας την επιστροφή του στην εξουσία που έγινε το 1993. Επιστρέφοντας στην μονή έπαθε φλεγμονή η οποία εξελίχτηκε σε πνευμονία Ο ίδιος είχε διαισθανθεί το τέλος του. Το πρωί της 21ης Νοεμβρίου 1991 πήγε στην ακολουθία, έψαλε και κοινώνησε.

Μετά εξομολόγησε μερικούς πιστούς και έκανε τον γύρο της μονής εσωτερικά και εξωτερικά. Μόλις ήλθαν οι πατέρες της μονής από τη Χαλκίδα όπου μετέβησαν για τη χειροτονία αδελφού της μονής ,ο όσιος Ιάκωβος προσπάθησε να σηκωθεί, η αναπνοή του βάρυνε, ο σφυγμός του εξασθένησε και από τα χείλη του βγήκε ένα μικρό φύσημα Ο Όσιος είχε πάρει πλέον τον δρόμο για την αιωνία ζωή. Την επόμενη μέρα 22 Νοεμβρίου χιλιάδες κόσμου κατέκλυσαν το μοναστήρι, κληρικοί όλων των βαθμίδων, πνευματικά του παιδιά από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο ήλθαν να δώσουν τον τελευταίο ασπασμό. Η αυλή της μονής ήταν κατάμεστη. Η νεκρώσιμη ακολουθία εψάλη στο ύπαιθρο οι ιερείς ύψωσαν το φέρετρο για να δουν οι πιστοί τον Όσιο γέροντα και με μία φωνή οι χιλιάδες των πιστών κραύγασαν « Άγιος, Άγιος». Το Οικουμενικό Πατριαρχείο προέβη στην επίσημη αγιοκατάταξή του το Φεβρουάριο του 2018 με προσωπική παρέμβαση του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στον οποίο το 1986 ο όσιος Ιάκωβος είχε προείπει την ανάρρησή του στον Πατριαρχικό Θρόνο το 1991.

Την ερχόμενη Τετάρτη 21 και Πέμπτη 22 Νοεμβρίου στον Καθεδρικό -Μητροπολιτικό μας Ναό του Αγίου Νικολάου θα πραγματοποιηθούν λατρευτικές εκδηλώσεις με την ευκαιρία της πρώτου επίσημου εορτασμού της μνήμης του, με το ακόλουθο πρόγραμμα:

ΤΕΤΑΡΤΗ 21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

5.30 μ.μ.: Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Ποιιμενάρχου μας κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ – Καθιέρωση Ιεράς Εικόνος και προσκυνηταρίου του Οσίου Ιακώβου

8.30-12.30 μ.μ.: Ιερά Αγρυπνία

ΠΕΜΠΤΗ 22 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Πρωί: 7.30-9.30 Ορθρος – Θεία Λειτουργία

Εσπέρας: 6.30-7.30 Μεθέορτος Εσπερινός – Παράκληση Οσίου Ιακώβου

7.30 Ομιλία ιατρού κ. Νικολάου Μπαλδιμτσή Ο ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΩΣ ΑΣΘΕΝΗΣ

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου