Της Ελενας Αντωνοπούλου
Και ποιος δεν θυμάται την περίφημη φράση «Τσοβόλα δώστα όλα» το 1989 που σηματοδοτούσε την αρχή παροχών μέσα από μια σκληρή λιτότητα.
Φαίνεται ότι τη φράση αυτή τη ζήλεψε ο πρωθυπουργός, προσπαθώντας να μιμηθεί τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Όμως, ο Ανδρέας, όσο και αν κάποιος διαφωνούσε μαζί του, πολλές από τις υποσχέσεις του τις έκανε πράξη και βελτίωσε σε πολλά σημεία το κοινωνικό κράτος.
Μπορεί, λοιπόν, κάποιος ενόψει των εκλογών να υπόσχεται τα πάντα; Και ξεκινούμε από το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Απελευθερώνονται 10.000 θέσεις δημοσίων υπαλλήλων και αυτές θα καλυφθούν το 2020.
Άρα αυτό εξαρτάται από το τι θα βγάλει η κάλπη. Η χώρα μας έχει ανάγκη από δημοσίους υπαλλήλους, το κόστος των οποίων θα επιβαρυνθούν οι Έλληνες φορολογούμενοι ή έχει ανάγκη από τη βελτίωση των υπηρεσιών του Δημοσίου προς τους πολίτες;
Δηλαδή το σύνθημα για τις επόμενες εκλογές θα είναι ψηφίστε για να διοριστείτε.
Βεβαίως δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η πρόταση αυτή θα περάσει από τους εταίρους μας, οι οποίοι όπως έχουν συμφωνήσει θα επιτηρούν την ελληνική οικονομία για δεκαετίες.
Και εννοείται ότι η διαπραγμάτευση αυτή θα γίνει μετά τις εκλογές, όταν κυβέρνηση δεν θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Επικοινωνιακά τεχνάσματα, λοιπόν, στις πλάτες ενός λαού που δεν σταματάει να βάζει το χέρι στην τσέπη, να πληρώνει και από την άλλη να ακούει ότι βγήκαμε από τα μνημόνια…
Όμως, θα γίνουν 10.000 διορισμοί…
Ακόμη και για τα αναδρομικά των συνταξιούχων η κυβέρνηση τι σκοπεύει να κάνει άραγε;
Από τη μία αποτρέπει τους συνταξιούχους να διεκδικήσουν αυτά που δικαιούνται, αλλά από την άλλη αφήνει ως υπόσχεση ανοιχτό τον δρόμο της δικαιοσύνης και της δικαστικής διεκδίκησης.
Και η ζωή συνεχίζεται με πολιτικές άπατες, με σφαλιάρες να τρώμε καθημερινά από όλους τους γείτονες στα εθνικά θέματα, και η κυβέρνηση να απευθύνεται σ’ έναν απελπισμένο λαό και να του ζητά να πιστέψει προεκλογικές παροχές, όταν το πολιτικό σύστημα που τον έκανε να ψηφίζει και ακραία πολλές φορές, τους έλεγε διαρκώς «μην πιστεύετε ότι μπορείτε να έχετε ελπίδα για κάτι»…
Κύριε πρωθυπουργέ εκμεταλλεύεστε, λοιπόν, την ανάγκη του κόσμου ν αποκτήσει ξανά ελπίδα, εσείς που από την πρώτη στιγμή του την κλέψατε.
Γιατί πάντα μια υπόσχεση, μία φανταστική ιστορία, είναι καλύτερη από καμιά ελπίδα. Όμως αυτή τη φορά ο κόσμος και ξέρει και κρίνει και θα αποφασίσει. Γιατί οι ακάλυπτες πολιτικές επιταγές που περνούν από τα ταμείο, σφραγίζονται, με όλες τις συνέπειες, ακόμη και αν η υπόσχεση αυτή τη φορά αφορά σε 10.000 θέσεις στο δημόσιο…
