Της Αιμιλίας Τρουλλινού, φιλολόγου, στελέχους του ΚΚΕ
Τις προηγούμενες ημέρες, λόγω του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου 1940, πραγματοποιήθηκαν μια σειρά εκδηλώσεις και ομιλίες, με πυρήνα τους τη λεγόμενη «εθνική ομοψυχία» ή τη συμπαγή κοινωνική συνοχή που δήθεν επέδειξαν όλοι στην Ελλάδα μπροστά στον κατακτητή. Υπήρξε πλούσια αρθρογραφία στον τοπικό, και όχι μόνο, Τύπο.
Ιδιαίτερο βάρος δόθηκε στη λεγόμενη προφορική ιστορία, όπου η προσωπική μαρτυρία γίνεται μοχλός στο ξαναγράψιμό της. Με μοχλό αυτή τη μεθοδολογία έγινε και η προσπάθεια να νομιμοποιηθεί στη συνείδηση του κόσμου η μετατροπή ενός τόπου μαρτυρίου και βασανιστηρίων, όπως η Κίτρινη Αποθήκη, σε ερευνητικó κέντρo του Πανεπιστημίου που υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα και την επιχειρηματικότητα.
Για τους εργαζόμενους και τη νεολαία, η επιστημονική προσέγγιση της Ιστορίας στη βάση του υλισμού και της διαλεκτικής, που μόνο το ΚΚΕ ως επαναστατικό Κόμμα μπορεί να διεξάγει, αποτελεί όπλο, ώστε να μπορούν να βγάζουν διδάγματα και συμπεράσματα. Ιδιαίτερα για ιστορικά γεγονότα όπως της περιόδου 1940-1949 στην οποία ο λαός βγήκε στο προσκήνιο, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις, επιβεβαιώνεται ότι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα μπορούν και πρέπει να πάρουν θέση στη μάχη για την ανατροπή της βάρβαρης καπιταλιστικής πραγματικότητας. Τα ιστορικά γεγονότα εκείνης της περιόδου αποκαλύπτουν πιο γλαφυρά κάτι που σε άλλες, πιο «ειρηνικές» κρύβεται. Ότι δηλαδή η πάλη των τάξεων είναι η κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης.
Στην αντίπερα όχθη η επίσημη ιστοριογραφία και οι «κομιστές» της προβαίνουν σε εξόφθαλμες χοντράδες. Για παράδειγμα, δεν αναφέρουν καν, προσπαθούν να διαγράψουν την αναντικατάστατη συμβολή της ΕΣΣΔ στην νίκη ενάντια στο φασισμό – τα 20.000.000 νεκρών με επικεφαλής το Κόμμα των Μπολσεβίκων δεν τους λένε κάτι, ενώ το ΚΚΕ που μπήκε επικεφαλής της εποποιίας του λαού μας τη δεκαετία 1940-1949 είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ!
Στο πλαίσιο του παρόντος κειμένου, σίγουρα, δεν φιλοδοξούμε να αναλύσουμε τα πάντα, μόνο να εστιάσουμε σε ορισμένες βασικές πλευρές, που, όμως, γίνεται ιδιαίτερη προσπάθεια να κρυφτούν.
Βασικό ζήτημα αποτελεί ο χαρακτήρας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος ήταν απότοκο των μεγάλων αντιθέσεων και αδιεξόδων που συγκλόνισαν το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, της ανάγκης του να ξεπεράσει με βίαιο τρόπο τις οικονομικές κρίσεις, με το ξαναμοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής.
Ταυτόχρονα, στόχος και των δύο ιμπεριαλιστικών μπλοκ, τόσο του Άξονα (Γερμανίας – Ιταλίας – Ιαπωνίας), όσο και των ΗΠΑ – Μ. Βρετανίας και των συμμάχων τους, ήταν η καταστροφή της Σοβιετικής Ένωσης, που αποτελούσε φάρο για όλους τους λαούς και πρωτοστάτησε στη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών. Αυτό, άλλωστε, προσπαθούν να συγκαλύψουν όσοι ανιστόρητα εξισώνουν το ναζισμό με τον κομμουνισμό, για να κρύψουν ότι τα δύο πραγματικά άκρα που συγκρούστηκαν τότε ήταν ο σοσιαλισμός, απ’ τη μια, και ο καπιταλισμός, απ’ την άλλη. Η ΕΣΣΔ έκανε δίκαιο πόλεμο, πόλεμο υπεράσπισης της εργατικής εξουσίας. Πόλεμο που κέρδισε, ακριβώς επειδή είχε σοσιαλισμό!
Στη χώρα μας, με την ιταλική στρατιωτική εισβολή, το τότε καθεστώς της άρχουσας τάξης, η δικτατορία της 4ης Αυγούστου, αν και είχε ιδεολογική ταύτιση με τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό των φασιστικών κρατών, συντάχτηκε με τον άλλο ιμπεριαλιστικό συνασπισμό με επικεφαλής την Αγγλία, γιατί αυτό επέβαλλαν τα γενικά συμφέροντα της αστικής τάξης. Η δικτατορία του Μεταξά, που βεβαίως υπηρετούσε πιστότατα τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου, έκανε επιλογές συμμάχων, όχι με βάση την ιδεολογία του Μεταξά, αλλά με βάση τα συμφέροντα και τις επιλογές συμμάχων της αστικής τάξης.
Η κυρίαρχη προπαγάνδα φτάνει στο σημείο να αποθεώνει το «ΟΧΙ» του δικτάτορα, συσκοτίζοντας πλήρως την ιστορική αλήθεια. Στην αντίπερα όχθη, βρέθηκε η πάλη του ελληνικού λαού γράφοντας λαμπρές σελίδες στην ιστορία της επαναστατικής πάλης στη χώρα μας. Αυτό εκφράστηκε με την ένοπλη Αντίσταση μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ και κατά της τριπλής κατοχής στη συνέχεια, με καθοδηγητή και κύριο αιμοδότη το ΚΚΕ. Σε αντιστοιχία με τις διαθέσεις του λαού, βρέθηκαν οι κομμουνιστές, καθώς ζήτησαν να σταλούν στην πρώτη γραμμή του μετώπου, παρά το γεγονός ότι το ΚΚΕ είχε χτυπηθεί άγρια από το μεταξικό καθεστώς. «Δίπλα στο κύριο μέτωπο και ο κάθε βράχος, η κάθε ρεματιά, το κάθε χωριό, καλύβα με καλύβα, η κάθε πόλη σπίτι με σπίτι πρέπει να γίνει φρούριο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα» έλεγε ο Ν. Ζαχαριάδης, στο ιστορικό ανοιχτό γράμμα του προς τον ελληνικό λαό, στις 31/10/1940.
Βέβαια, δεν είναι μόνον ο ηρωικός λαϊκός αγώνας για την εθνική απελευθέρωση, στην οποία ηγήθηκε η εργατική τάξη, με επικεφαλής το κόμμα της, το ΚΚΕ. Η πάλη συνεχίστηκε με τον ηρωικό Δεκέμβρη του 1944, όταν ο αστικός κόσμος μαζί με τους Άγγλους ιμπεριαλιστές συμμάχους του χτύπησαν ένοπλα το λαό, προκειμένου να ανασυγκροτηθεί το αστικό κράτος. Η συνέχεια αυτής της ένοπλης δράσης κατά του λαϊκού κινήματος οδήγησε στον εμφύλιο πόλεμο και τη μεγαλειώδη επαναστατική πάλη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, τη μεγάλη τρίχρονη εποποιία. Ο ΔΣΕ, που ιδρύθηκε στις 28 Οκτωβρίου 1946, αποτέλεσε την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα.
Το έπος της ΕΑΜικής Αντίστασης ενάντια στην τριπλή φασιστική κατοχή διαψεύδει τα διάφορα «επιχειρήματα», ότι ο λαός μεγαλουργεί όταν συσπειρώνεται στους στόχους μιας επίπλαστης «εθνικής ενότητας», δηλαδή στους εκάστοτε στόχους της άρχουσας τάξης. Στην πραγματικότητα υπήρξε, από τη μια μεριά, η πλειοψηφία του λαού, που αγωνίστηκε μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, οι στρατιωτικοί που εξέφραζαν το γνήσιο λαϊκό πατριωτισμό και το ΚΚΕ, ως εμπνευστής, καθοδηγητής και αιμοδότης της ΕΑΜικής Αντίστασης. Από την άλλη, ήταν η αστική τάξη και οι πολιτικές της δυνάμεις, οι οποίες άλλες συνεργάστηκαν ανοιχτά με τον κατακτητή, οι δοσίλογοι, ταγματασφαλίτες και μαυραγορίτες, άλλες διέφυγαν στο εξωτερικό κι άλλες, λιγοστές, που οργάνωσαν «αντιστασιακές ομάδες», με την καθοδήγηση των Βρετανών, έχοντας τα μάτια τους στραμμένα στις μεταπολεμικές εξελίξεις για τη σταθεροποίηση της αστικής εξουσίας και την υπονόμευση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ.
Γι’ αυτούς τους λόγους, μόνο τυχαίο δεν είναι ότι στη χώρα μας εορτάζεται η έναρξη του πολέμου και όχι η απελευθέρωσή της, τον Οκτώβρη του 1944, ή η οριστική λήξη του πολέμου, την 9η Μάη 1945, με την αθάνατη εποποιία του Κόκκινου Στρατού και την άνευ όρων παράδοση των ναζί.
Συμπερασματικά, η μελέτη της ιστορικής πείρας από την πάλη της δεκαετίας του 1940 καθιστά πιο επίκαιρο από ποτέ το ιστορικό δίδαγμα, ότι ο αγώνας για την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και των συνόρων της χώρας δεν μπορεί να είναι αποκομμένος από την πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, που γεννά τον πόλεμο, τις κρίσεις, τη φτώχεια, το τέρας του φασισμού. Γι’ αυτό, ο λαός χρειάζεται να αποκτήσει εμπιστοσύνη στη δύναμη του και στο κόμμα του, το ΚΚΕ, στηριζόμενος και στην ιστορική του πείρα. Αξίζει, τέλος, να αναφέρουμε ότι στις 25 Νοεμβρίου, το ΚΚΕ, υλοποιώντας την Απόφαση του 19ου Συνεδρίου του, προχωρά στην έκδοση του αναμορφωμένου Α΄ τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας του (1918 – 1949), η μελέτη του οποίου θα αποτελέσει άλλο ένα όπλο στα χέρια των κομμουνιστών και του λαού στην γνώση της ιστορικής αλήθειας, στην πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
