Του Σεραφείμ Αθανασίου
Δύσκολες οι τωρινές μέρες για όλη την Ελληνική Αστυνομία και τα μέλη αυτής, άνδρες και γυναίκες, έτσι πιστεύω, νιώθουν άσχημα και ντροπή θα έλεγα, επειδή κάποια λαμόγια συνάδελφοί τους καταπατώντας όρκο και εκμεταλλευόμενοι τη θέση τους προσπαθούν να πλουτίσουν, συνεργαζόμενοι με εγκληματικά στοιχεία, χωρίς να σκέπτονται πως, με τα όσα πράττουν, προσβάλλουν συναδέλφους και περισσότερο από την προσβολή ενδεχομένως να οδηγήσουν στον θάνατο ακόμη και μικρές αγγελικές αθώες υπάρξεις.
Ντρέπονται τα συνετά και νομοταγή όργανα της τάξεως, όμως τα ίδια αυτά όργανα, συνάδελφοι των επίορκων, έφεραν και συνεχώς φέρνουν στο φως παράνομες πράξεις των ελεεινών και τρισάθλιων εκείνων ανθρώπων του υποκόσμου, γιατί κακά τα ψέματα και αυτή είναι η αλήθεια πως στην ονομαστική κατάσταση των κακοποιών στοιχείων πρέπει και με μελανά χρώματα να αναγραφούν οι συλληφθέντες αστυνομικοί, αν φυσικά αποδειχθεί ότι είναι ένοχοι παρανόμων πράξεων.
Ντρέπονται, όπως είπα, τα συνετά όργανα για κείνους τους επίορκους που κυκλοφορούν ανάμεσά τους και όταν τους ανακαλύπτουν δικαιολογημένα χαίρονται και πιστεύω πως νιώθουν μια, τρόπον τινά, ικανοποίηση επειδή, έστω και σιωπηλά, η πλειονότητα του ελληνικού λαού αισθάνεται και εκείνη την ίδια ικανοποίηση όταν, οι ανάξιοι να φέρουν στολή αστυνομικού, οδηγούνται από συναδέλφους τους στη Δικαιοσύνη.
Όμως με αφορμή αυτών των συλλήψεων προκειμένου να καθαρίσει η «ήρα από το σιτάρ» έγινε τόσος ντόρος και η μπόρα πήρε όχι μόνο τους αδίκους, αλλά και τους δίκαιους.
Το λέω αυτό επειδή άκουσα κάποιους που, ευκαιρίας δοθείσης, κρατούν στα χέρια τους «μαρκούτσια» μικροφώνων, να πετούν τόση λάσπη και τόση χολή στο σύνολον των αστυνομικών μας οργάνων γι’ αυτό μένω με την εντύπωση ότι αν ένας συνετός και νομοταγής πολίτης ακούγοντας τα όσα και εγώ είχα ακούσει δικαιολογημένα θα αγανακτούσε, όπως συνέβη και με την αφεντιά μου και τέτοιοι άνθρωποι πιστεύω πως είναι πολλοί.
Μια «τσαπερδόνα» κάνοντας ρεπορτάζ σε τηλεοπτικό σταθμό των Αθηνών και προφανώς δεν μπόρεσε να πλησιάσει τον συλληφθέντα κατηγορούμενο αστυνομικό τον οποίο, συνάδελφοι αυτού, τον οδηγούσαν στον ανακριτή έλεγε και τι δεν έλεγε και εκείνα τα πικρόχολα λόγια της δεν προορίζονταν για τον ίσως ένοχο, αλλά και για κείνους που φέρουν στολή οργάνου τάξεως.
«Τον έκρυψαν για να μη τον δούμε», «τον έβγαλαν από κρυφή πόρτα» και «από μπροστά μας πέρασαν έναν άλλο δήθεν κρατούμενο με καλυμμένο κεφάλι ενώ δεν ήταν αυτός», αλλά «και αυτόν δεν μας άφησαν να τον πλησιάσουμε» και «πέραν αυτού συνάδελφοι του συλληφθέντος έτρεχαν από κοντά του για συμπαράσταση» και «αυτή η συμπαράσταση», «είναι σε ένα έμπορο ναρκωτικών και διακινητή λαθραίων τσιγάρων».
Έλεγε, έλεγε και τελειωμό η γλώσσα της «τσαπερδόνας» δεν είχε, οπότε νευρίασα και άλλαξα κανάλι.
Το ίδιο όμως πρωινό ένας άλλος «μαρκουτσοφόρος» σε νησιωτικό ραδιόφωνο έβγαζε το «άχτι» του με το να «ξερνά καρεκλοπόδαρα εναντίον της Αστυνομίας, εναντίον όλων. Συνήθως αυτοί οι τύποι με τροχονόμους έχουν πρόβλημα, τους γράφουν, δεν τους ξεγράφουν στη συνέχεια και τα βάζουν με όλους γι’ αυτό με το μαρκούτσι τους ξερνούν «χολή», «καρεκλοπόδαρα» και ό,τι άλλη δυσοσμία μπορεί να βγάλει η πιλοτή τους.
Μίλαγε για τις συλλήψεις αστυνομικών και με τον δικό του τρόπο άφηνε να εννοηθεί ότι όλοι τους τέτοιοι είναι. Δεν το έλεγε βέβαια καθαρά και ξάστερα, το εννοούσε όμως εκείνος ο άψογος και αμόλυντος κριτής των πάντων, με την αγριοφωνάρα του.
Εκείνοι που τον άκουγαν, σε περίπτωση που δεν είχαν ακόμη και κόκορα γνώση, θα έμειναν με την εντύπωση ότι οι χωροφύλακες, που εμείς οι πολίτες τους θέλουμε δίπλα μας για προστασία, μπορεί κάποια στιγμή να κλέψουν όχι μόνο εμάς, αλλά και της «Παναγιάς τα μάτια».
Ακούγοντάς τον δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα νεύρα μου και αν τον είχα μπροστά μου δεν ξέρω τι περισσότερα θα μπορούσα να του πω από αυτά που εδώ τώρα γράφω.
Άκου φίλε μαρκουτσοφόρε και έναν παππού στην ηλικία που, είτε το θέλεις είτε όχι, περισσότερα από σένα γνωρίζει, τα δε γέρικα μάτια του, και εκείνα, περισσότερα από τα δικά σου, καλά, στραβά ή ανάποδα έχουν δει, στο διάβα των… αιώνων του!
Δεν είναι σωστό να βάζουμε όλα τα όργανα της τάξεως σε ένα τσουβάλι και να τα πετάμε στη θάλασσα.
Ναι, υπάρχουν και επίορκοι, αλλά οι τόσοι δα ελάχιστοι δεν μπορούν να αμαυρώσουν την ιστορία του Σώματος, στο οποίο πολύ παλαιότερα, σε κοντινό παλαιότερο και, σε τωρινή παρουσία, ανάμεσα στα αστυνομικά όργανα, μέσα δηλαδή σε αυτή την όμορφη οικογένεια ζουν και κινούνται αδαμάντινοι χαρακτήρες που τιμούν το Σώμα, τιμούν το ψωμί που τρώνε, αγαπούν και προστατεύουν τον Έλληνα πολίτη και στην οικογένειά τους δεν ισχύει η περιφρονητική λαϊκή μας παροιμία, «πάρε τον ένα και χτύπα τον άλλον».
Και φίλε «μαρκουτσοφόρε» αντί να ξεβράζεις χολή και ασυγχώρητο ίσως μίσος για «μπάτσους» και «μπατσάκια», όταν περιγράφεις κάποιο συμβάν που αφορά στην Αστυνομία, έστω και αρνητικό, μια που ακούγεσαι από κόσμο και κοσμάκη, βρες και ένα ΕΥΓΕ να πεις και για κείνους που ενδεχομένως μπορεί και το δικό σου σπίτι να προσέχουν την ώρα που εσύ τους κατακεραυνώνεις πατόκορφα.
Και προχθές χρειαζόντουσαν τέτοιο ΕΥΓΕ επειδή εκείνοι οι συλληφθέντες κυκλοφορούσαν ανάμεσά τους και ως εκ τούτου δεν ήταν εύκολη η σύλληψή τους.
Χρειάζεται σχέδιο, χρειάζεται προσοχή, χρειάζεται γνώση, χρειάζεται …μυαλό. Είναι συνάδελφος, λαμβάνει μέτρα προφύλαξης και όλα τούτα αποτελούν εμπόδια στην σύλληψή του.
Και οι αστυνομικοί μας αυτά τα εμπόδια τα προσπερνούν και φτάνουν στο αποτέλεσμα και παραδίδουν τον επίορκο στον φυσικό του δικαστή. Τι άλλο μπορούσε να κάνει ο έντιμος αστυνομικός που δεν ακούει στη συνέχεια κάποιο ΕΥΓΕ ΣΑΣ και αντί αυτού τους φορτώνουμε και με μια ολοκληρωτική απαξίωση.
Δεν ξέρω αν ο φίλος μου ο «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ» και η καλή μου φιλενάδα η «ΡΟΔΙΑΚΗ» δημοσιεύσουν και κάποιους τίτλους εφημερίδων που πιο κάτω καταχωρώ και από τους οποίους προκύπτει η κοντινή σε χρόνο προσφορά αυτών των οργάνων που ελάχιστοι, ευτυχώς, τους πετροβολούν. Παραθέτω ορισμένους μόνο τίτλους.
Κλείνοντας θα πω τούτο. Σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης υπάρχουν κλέφτες και λωποδύτες και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση η δική μας πατρίδα. Όλοι οι Δημόσιοι και ιδιωτικοί Οργανισμοί
