Του Τάσου Γ. Καπουρνιώτη, αρχιτέκτονα
Μέχρι σήμερα, που γράφοντας επικοινωνώ μαζί σας και εκφράζω σκέψεις μου από διάφορα ερεθίσματα που λαμβάνω, αναγνωρίζω πως μερικές φορές τα γραφόμενά μου είναι λίγο σκληρά για τους αποδέκτες της κριτικής μου, όταν την κάνω.
Όμως ό,τι γράφω το κάνω καλοπροαίρετα και κυρίως η δική σας αποδοχή με ενθαρρύνει να συνεχίσω, άλλωστε εκείνο που οι περισσότεροι μου λέτε όταν συναντιόμαστε είναι πως συμφωνείτε και ότι τα ίδια θα γράφατε και εσείς αν σας δινόταν η ευκαιρία.
Επομένως ούτε παριστάνω τον πολύξερο, αλλά ούτε και έχω πρόθεση να μειώσω κάποιον αν αποδεδειγμένα δεν έχει δώσει αφορμή.
Από την άλλη γράφω εδώ και χρόνια και όσοι με διαβάζετε θα έχετε καταλάβει πως δεν εξυπηρετώ κανέναν, εκτός από τους περισσότερους από εσάς!… ΑΤΥΠΑ.
Πριν λίγες ημέρες και ενώ έλειπα στο εξωτερικό κάποιος που διάβασε την επιστολή με τίτλο «Περιβαλλοντικά παράσιτα» ως μέλος της ΠΠΜ, θεώρησε τον εαυτό και την ομάδα του θιγόμενους και με την σειρά του απάντησε δημοσιεύοντας την άποψή του σχετικά.
Η δημοσίευση αυτή για όσους τη διάβασαν και δεν κατέχονται από κομπλεξικά συμπλέγματα, αποτελεί μια περίτρανη απόδειξη όλων όσων έγραψα και κυρίως δικαιολογεί τον τίτλο «Περιβαλλοντικά παράσιτα» που είχα δώσει.
Μια επιστολή που είχε κύρια πρόθεση τη μείωση και διακωμώδησή μου με αφορμή ό,τι έγραψα.
Αρχή μου είναι να μην απαντώ επί προσωπικού και δεν θα το κάνω, το επίπεδο δεν μου αρμόζει.
Θα επισημάνω όμως κάποια στοιχεία που απορρέουν από την επιστολή του θιγμένου μέλους της ΠΠΜ τα οποία αποδεικνύουν περίτρανα την πραγματικότητα αυτών που τους προσάπτω και την αιτιολόγηση του τίτλου «…παράσιτα».
Όταν το θέμα της επιστολής αφορούσε στους κινδύνους για την υγεία από την ηχορύπανση, αυτός βρήκε αφορμή αφιερώνοντας εμετικές και γελοίες αράδες λοιδορώντας με, να με παρουσιάσει φαιδρό τσιράκι του δημάρχου.
Στην επιστολή μου φανατισμένε ΔΗΘΕΝ προοδευτικέ φίλε, δεν ασχολήθηκα με την ομάδα σας, ως θέμα.
Απλά ασχολήθηκα στη ροή της γραφής, με τη φαινομενική ύπαρξη και στην ουσία ανυπαρξία σας.
Είστε παντού και πουθενά, χρόνια παρουσιάζεστε όπου υπάρξει έστω μια υποψία, μια πρόταση για πραγματική πρόοδο.
Έχετε υπάρξει με όλες τις Δημοτικές Αρχές, εδώ και χρόνια η παρουσία σας τείνει να γίνει μια ΑΥΤΟΧΡΙΣΜΕΝΗ εξουσία.
Πριν όμως σας δώσω τον χαρακτηρισμό «………παράσιτο», έψαξα και βρήκα τι προσάπτουν σε όλους αυτούς που είναι αιτία ύπαρξής του.
Μεταφέρω λοιπόν αυτές τις πληροφορίες πραγματικότητας:
«Απόλυτα ανασφαλείς, επιπόλαιοι και ματαιόδοξοι, έχουν ανάγκη της αποδοχής, ώστε δεν ντρέπονται να παρουσιαστούν με ψεύτικο πρόσωπο και φτάνουν να προσφέρονται ως άλλοι σκλάβοι στο εκάστοτε αντικείμενο ενδιαφέροντός τους, προκειμένου να το κερδίσουν, χωρίς, φυσικά, να το εννοούν.
Τουναντίον, το ζητούμενο είναι να σκλαβώσουν και να εξουσιάσουν το θύμα τους, ούτως ώστε να έχουν όλον τον χρόνο να το πνίξουν με τα ψέματα και τις μεγαλοϊδεοληψίες τους.
Η μέθοδος, αρχικά μια ωραιοποιημένη ταυτότητα, κολακεία σε βαθμό αηδίας, τεράστια λόγια χωρίς ίχνος αλήθειας και με μηδενικό αντίκρισμα κι ακολούθως μεμψιμοιρία και αναφορά πραγματικών ή φανταστικών, μικρών ή μεγάλων προβλημάτων, στα οποία γνωρίζουν καλά, πως κάθε άνθρωπος, με έστω κι ελάχιστη ευαισθησία, θ’ ανταποκριθεί και στα οποία, ως ασυνείδητοι που είναι, δεν θα διστάσουν να τον εμπλέξουν, αν και όσο αυτό τους χρειάζεται, αδιαφορώντας για ό,τι μπορεί να του προξενήσουν.
Άκρως εγωκεντρικοί, μίζεροι, ανώριμοι και επιφανειακοί, άνθρωποι κενοί, ανίκανοι να εκτιμήσουν αισθήματα και αρετές που όχι μόνο δε διαθέτουν, αλλά ούτε καν αντιλαμβάνονται στην ουσία τους, όπως η ειλικρίνεια ή η τιμιότητα.
Γι’ αυτούς είναι άγνωστες λέξεις.
Όπως επίσης η εμπιστοσύνη, ο σεβασμός, η εκτίμηση, η αλήθεια, η αγάπη, η δοτικότητα, η πίστη, το φιλότιμο, η αιδώς και πολλά άλλα.
Θεωρούν υποχρεωτική, άρα και δεδομένη, την άνευ όρων προσφορά και στήριξη των ανθρώπων με τους οποίους συνδέονται, ενώ τους προδίδουν με άπειρη ευκολία, αφού είναι ανίκανοι να νιώσουν το παραμικρό συναίσθημα γι’ αυτούς, παρά τους αντιλαμβάνονται και τους αντιμετωπίζουν, σαν προσωπική τους ιδιοκτησία.
Αχώριστοι και χρησιμότεροι φίλοι τους, το ψέμα κι η υποκρισία.
Οι «άνθρωποι-παράσιτα», δεν γνωρίζουν ποιοι πραγματικά είναι.
Είναι μια σειρά από προσωπεία, τα οποία αλλάζουν ανά πάσα στιγμή, ανάλογα με το ποιο θα τους βοηθήσει να πάρουν αυτό που θέλουν.
Μοναδική αλήθεια που γνωρίζουν, το ψέμα τους και κρίνοντας πάντα εξ’ ιδίων, θεωρούν ψέμα, την αλήθεια των άλλων.
Επιδιώκουν φανατικά την καλοπέρασή τους και την τόνωση της πτωχής αυτοπεποίθησής τους, με οποιονδήποτε τρόπο επιλέξουν, εις βάρος οποιουδήποτε.
Βαθιά συμπλεγματικοί, διψούν για αποδοχή απ’ το περιβάλλον τους, κι ενώ ξέρουν ότι δεν την αξίζουν, πείθονται, με ιδέες μεγαλομανίας, πως οι άλλοι τους χρωστούν τα πάντα, χωρίς να χρειάζεται οι ίδιοι να προσφέρουν κάτι περισσότερο της (σημαντικότατης, κατ’ αυτούς) παρουσίας τους.
Βέβαια, υπόσχονται, θυσιάζονται και δίνουν το αίμα τους για αυτόν που έχουν κοντά τους, αλλά μόνο στα λόγια.
Τα λόγια, είναι το μόνο μέσον πειθούς που διαθέτουν, γι’ αυτό κι έχουν εκπαιδευτεί να τα χρησιμοποιούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Στην πράξη, όμως, δεν προτίθενται να κάνουν το παραμικρό, εκτός κι αν έτσι εξυπηρετούν κάποια προσωπική τους ανάγκη.
Θεωρούν πως όλα τους οφείλονται, ενώ οι ίδιοι δεν οφείλουν παρά μόνο στον εαυτό τους.
Απαιτούν τα πάντα με πιεστικό τρόπο, μιζέρια κι απειλές, ενώ, κενοί οι ίδιοι, δεν μπορούν, δεν έχουν, μα και δε θέλουν να προσφέρουν τίποτα.
Μέσα τους έχουν πιστέψει πως αξίζουν να έχουν ό,τι κι αν θελήσουν από όποιον κι αν το θελήσουν, χωρίς ουσιαστική προσπάθεια από πλευράς τους, παρόλη την μεμψιμοιρία και τη μιζέρια η οποία τους διακρίνει.
Αυτή είναι μια πολύ χαρακτηριστική αντίφαση, που αποτελεί κύριο γνώρισμα του «ανθρώπου-παράσιτο».
Έχουν, δηλαδή, ένα πολύ ιδιαίτερο, στρεβλό, σύστημα αξιών, το οποίο απαντάται μόνο στο συγκεκριμένο είδος.
Με ανάλογα στρεβλό τρόπο, ερμηνεύουν σχέσεις, αισθήματα κι έννοιες, μεταξύ άλλων κι αυτή της αξιοπρέπειας, έτσι ώστε να νοιώθουν, τελικά, καλά με τον εαυτό τους».
ΑΥΤΑ ΔΙΑΒΑΣΑ, εμένα με έπεισαν και έδωσα τον χαρακτηρισμό του «…….παράσιτου», αν κάποιος θεωρεί εαυτόν θιγμένο δεν έχει παρά να κάνει μια ειλικρινή αυτοκριτική, το να είναι εντάξει με την συνείδησή του είναι το παν δεν χρειάζονται αποδείξεις.
Φίλοι συμπολίτες μέλη της ΠΠΜ… Με τις επιθετικές εμμονές σας δεν πείθετε.
Το περιβάλλον είναι ένας τεράστιος χώρος υπαρκτός, αλλά και εικονικός, ψυχολογικός.
Ξεκινά ΙΔΕΑΤΑ μέσα από το ΕΙΝΑΙ μας και χάνεται στο σύμπαν ΥΛΙΚΑ.
Η προστασία, η διαφύλαξη, η αρμονική εξέλιξη, ανάπτυξή του στην οποιαδήποτε μορφή, απαιτεί γνώσεις, φρόνηση, σωστή ενημέρωση.
Ο φανατισμός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του.
