Του Νικολάου Κατσιαβριά
Όλες οι βαλκανικές εθνότητες έχουν απελευθερώσει τις ιστορικές τους πρωτεύουσες. Εξαίρεση αποτελούμε εμείς οι Έλληνες. Η Πόλη μας είναι ακόμα σκλάβα! Όπως και να το κάνουν οι πολέμιοι του Ορθόδοξου Ελληνισμού και οι όποιοι πράκτορες των συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων η πόλη των ονείρων μας, το κέντρο της Ρωμιοσύνης είναι η Κωνσταντινούπολη – Νέα Ρώμη. Αυτό έχε μπει στα κύτταρά μας και δεν μπορεί να ξεχαστεί.
Δεν είμαι εξωπραγματικός. Κατανοώ ότι ανθρωπίνως τα πράγματα γι’ αυτή την υπόθεση φαίνονται χαμένα. Ωστόσο για τους ορθοδόξους την τελευταία λέξη στην ιστορία τη λέει ο Χριστός.
Η Κωνσταντινούπολη – Νέα Ρώμη συνδέεται και με το Ρωμαίικο Ορθόδοξο Πατριαρχείο της, το οποίο για όλο τον ορθόδοξο κόσμο θεωρείται το κέντρο της οικουμενικής Ορθοδοξίας … Για εμένα είναι μεγάλη τιμή ο σεβασμός των Σλάβων σε αυτό και δι’ αυτού στη δική μας μοναδική Πόλη και στον ελληνισμό γενικότερα. Είναι ένα πολιτισμικό κεφάλαιο, το οποίο δεν πρέπει να χαθεί και δεν θα χαθεί αν εμείς δεν προδώσουμε τους εαυτούς μας. Κατά την μακραίωνη ιστορία του ελληνισμού έχει διαπιστωθεί πως ό, τι χάνεται, χάνεται επειδή εμείς έχουμε προδώσει.
Ήταν αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν ως νέος επιστήμονας άκουσα για την προσδοκία των Ρώσων κάποια ημέρα να γίνει η πρωτεύουσά τους, η Μόσχα, τρίτη Ρώμη, δηλαδή το οικουμενικό κέντρο της Ορθοδοξίας. Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι κατά την ορθόδοξη εκκλησιολογία όλοι οι επίσκοποι είναι ίσοι. Στην Ορθοδοξία αναγνωρίζεται μόνο πρωτείο τιμής και, εννοείται, συνδέεται με τους αγώνες και τις θυσίες των φορέων του θεσμού υπέρ της πίστεως και της αληθείας. Πρωτομάρτυρας και πρώτος Αρχιερέας είναι ο Χριστός. Όποιος Του μοιάζει στις θυσίες αυτός τιμάται περισσότερο. Τέτοιου είδους πρωτείο έχουμε και κατά τη φτωχή μου γνώμη αυτό είναι σημαντικότερο από το πρωτείο εξουσίας, το οποίο διεκδικεί στην Εκκλησία ο Πάπας Ρώμης, επειδή έχασε την αλήθεια, την πίστη και τη χάρη.
Διερωτόμουν, λοιπόν, τότε, πώς και πότε μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει πραγματικότητα. Να γίνει δηλαδή η Μόσχα Τρίτη Ρώμη. Τα δεδομένα δεν έβγαιναν. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο όμηρο στα χέρια των Τούρκων, αποστερημένο από τους πιστούς του, παρά τα ανοίγματα προς τον Πάπα κρατούσε τις παραδόσεις. Η Ελληνική πολιτική ηγεσία μέσω αστόχαστων ιδεολογιών ήταν όμηρος στη φραγκεμένη Δύση. Ο λαός όμως ως σώμα και οι αρμόδιοι φορείς (Εκκλησία, θεολογικές σχολές …) είχαν συνείδηση της συνέχειας της Ρωμιοσύνης. Ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως ήταν για όλους ο Πατριάρχης του Γένους, ο πατριάρχης μας. Ταυτοχρόνως εκείνο τον καιρό η Ρωσία στέναζε στα νύχια των άθεων και αντίχριστων κομμουνιστών.
Υπό εκείνες τις συνθήκες δεν φαίνονταν καμία περίπτωση πιθανή να υλοποιηθούν οι προσδοκίες για “Μόσχα τρίτη Ρώμη”.
Ευλόγησε ο Θεός και είμαστε ακόμα ζωντανοί και φθάνουμε στο 2018, κοντά 40 χρόνια αργότερα. Η κατάσταση παγκοσμίως έχει αλλάξει ριζικά και μάλιστα εις βάρος μας. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός είναι πλέον απροκάλυπτος και ασυλλόγιστος. Τα θέλει όλα και, πρωτίστως, την εξόντωση της Ρωσίας! Και είναι διατεθειμένος για να το πετύχει να πράξει κάθε ατιμία. Σε ό, τι μας αφορά, για να εξυπηρετήσει τους στόχους του, καθορίζει ακόμα και τις κινήσεις στο Οικουμενικό μας Πατριαρχείο!
Σε αυτό το πλαίσιο η Ελλάδα βρίσκεται σε δεινή θέση. Έχουμε πλήρως ταυτιστεί με τη Δύση, ζούμε με δανεικά και για πρώτη φορά στην ιστορία έχουμε κυβέρνηση φανερών και δηλωμένων αθέων (οι οποίοι, αλλοίμονο, καλούνται να διαχειριστούν ζητήματα Πίστεως και Εκκλησίας!) ενώ όλοι προσπαθούν να χαλάσουν ό, τι απέμεινε από τις παραδόσεις και τις σταθερές της Ορθόδοξης ελληνόφωνης Ρωμιοσύνης.
Και ενώ εμείς αδιαφορούμε και υποβαθμιζόμαστε στη Ρωσία, παρά τις προσπάθειες των USAνων, διαφαίνεται μια ανθούσα Ορθόδοξη Εκκλησία, σε μια ισχυρή Ρωσική επικράτεια. Οι Ρώσοι πολιτικοί κάνουν το σταυρό τους (!!!), πράγμα άγνωστο πλέον για την “Ορθόδοξη” χώρα μας …
Ο πλέον δυσάρεστος παράγοντας είναι ότι πολλά σημάδια δείχνουν ότι οι ιεράρχες του Οικουμενικού Πατριαρχείου έχουν χάσει επαφή με την παράδοση και την ουσία της Ορθοδοξίας. Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε πράγματα καινοφανή και άκρως επικίνδυνα:
1. “Αγία και Μεγάλη” “Σύνοδος” όπου λείπει μέρος της Ορθοδοξίας και όπου συμμετέχουν (;!) επίσκοποι χωρίς δικαίωμα λόγου!
2. Κατάργηση και περιφρόνηση ιερών κανόνων (ασύστολες συμπροσευχές, κρυμμένα συλλείτουργα, απόφαση οι κληρικοί θα γαμπρίζουν … )
3. Αντί ορθοδόξου πατερικής θεολογίας προβάλλουν αξιώσεις κυριαρχίας στην Ορθοδοξία, ότι είναι κάτι σαν Βατικανό της Ορθοδοξίας, και επιχειρούν την υπερύψωση του Πατριάρχη ως επίσκοπο των επισκόπων, που σημαίνει κατάργηση της Ορθόδοξης εκκλησιολογίας. Και άλλα.
Όπως συνέβη και στην ιστορία, το κομβικότερο σημείο από το οποίο θα κριθεί η τιμή ή η ατιμία της κάθε Εκκλησίας δεν είναι οι διοικητικές πράξεις και οι πολιτικές επιλογές. Οι ανά την οικουμένη ορθόδοξοι θα αποδώσουν τιμή σε αυτόν που διατηρεί την πίστη και τις αποστολικές και πατερικές παραδόσεις. Κύριο έργο της Εκκλησίας είναι η εν Χριστώ ανόρθωση των ανθρώπων και η δημιουργία αγίων και όχι τα πρωτεία και οι φήμες. Με τον κεντρικό στόχο πρέπει να ασχοληθούμε.
Καλά είναι στο Φανάρι να γνωρίζουν ότι μιλάμε για το «Πατριαρχείο μας», πονάμε γι’ αυτό αλλά με λύπη μας διαπιστώνουμε απομάκρυνση από την πατερική γραμμή, που το εκόσμησε με τόση αίγλη.
Τα πράγματα, λοιπόν, δεν φαίνονται καλά για εμάς: Όλα δείχνουν ότι θα χάσουμε τα πρεσβεία τιμής και το σεβασμό του Ορθοδόξου κόσμου. Δεν αποκλείεται πλέον να γίνει η Μόσχα ή το Κολουέζι ή … Τρίτη Ρώμη. Αν δεν διορθωθούμε άμεσα θα χάσουμε και άλλα από τα «τζιβαϊρικά» που μας κληροδότησαν οι πατέρες μας.
Υστερόγραφο: Εννοείται ότι σε τέτοια περίπτωση το πρόβλημα δεν θα το έχει η Ορθοδοξία. Ο Χριστός «εξήλθε νικών και ίνα νικήσει». Θυμάμαι τον μακαριστό ηγούμενο της Ι. Μ. Γρηγορίου σο Άγιον Όρος π. Γεώργιο να λέει πως ενδεχόμενη εγκατάλειψη της Ορθοδοξίας από τους Έλληνες θα ζημιώσει τους Έλληνες και την Ελλάδα. Η Ορθοδοξία δεν θα χαθεί. Ο Θεός θα οικονομήσει να μεταφερθεί αλλού το κέντρο της και η παράδοση της αγιότητος …
