Του Δημήτρη Χρυσόπουλου, φιλόλογου
Κι όμως αν νομίζεις πως τα έχεις δει όλα με τη σημερινή κυβέρνηση, το πολιτικό σκηνικό, όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια, είναι έτοιμο ανά πάσα στιγμή να σου αποδείξει για ακόμη μια φορά ότι έχουμε να ζήσουμε πολλά ευτράπελα ακόμη… Ευτράπελα ναι… Γιατί μόνο ευτράπελα μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες… Λες και δεν έχουμε άλλα προβλήματα να ασχοληθούμε από το να παρακολουθούμε «αποσβολωμένοι» το ξεκατίνιασμα μεταξύ υπουργών (πρώην και νυν) και μέσα σε όλα αυτά έναν πρωθυπουργό «μαριονέτα» που νοιάζεται μόνο για την -όσο το δυνατόν μεγαλύτερη- παραμονή του στην εξουσία…
Κάποιος που παρακολουθεί το πολιτικό ρεπορτάζ των Μ.Μ.Ε., ειδικά τις τελευταίες μέρες, καταλάβαινε προς τα πού πάει η όλη κατάσταση… Είχε προηγηθεί η δήλωση Τζανακόπουλου «όποιος δυσφορεί να κατεβεί από το τρένο», η οποία και πιθανότατα έπαιξε ρόλο στην απόφαση του Κοτζιά να παραιτηθεί… Μια δήλωση που αναφερόταν εμφανώς στον παραιτηθέντα υπουργό Εξωτερικών, διότι το περιβάλλον του ήταν που διέρρεε τα περί «δυσφορίας».
Και έχουμε και λέμε τώρα: Από τη μια μεριά ένας πρωθυπουργός που θέλει να κρατήσει όσο μπορεί περισσότερο την καρέκλα του κυρίως για να προλάβει να κάνει τις αποκαλούμενες «κοινωνικές παροχές», δηλαδή επιδόματα και ρουσφέτια στην εκλογική του πελατεία, να δώσει κάποια αναδρομικά που όφειλε να είχε δώσει προ πολλού σε κοινωνικές ομάδες που έχουν δικαιωθεί από το ΣτΕ (π.χ. ένστολοι), να βαφτίσει 13ο μισθό (σύνταξη) κάποια ψίχουλα που εξοικονόμησε από τη διάλυση της μεσαίας τάξης, μέρος των οποίων θα δώσει σε χαμηλοσυνταξιούχους (από τους οποίους έχει πάρει πολλαπλάσια) και χαμηλά αμειβόμενους ή άνεργους.
Όλα αυτά στην προσπάθειά του να πάρει διψήφιο ποσοστό στις εκλογές, με προοπτική να παίξει ρόλο στις μελλοντικές εξελίξεις. Με αυτό το στόχο, άδειασε τον Κοτζιά για χάρη του Καμμένου. Από την άλλη μεριά ο Καμμένος, ο οποίος ενόψει της επερχόμενης εκλογικής χρονιάς, θυμήθηκε τις κόκκινες γραμμές του και την ιδεολογία του και προσπαθεί να περισώσει ό,τι μπορεί από τον επερχόμενο καταποντισμό του κόμματός του διαφοροποιούμενος σε κάθε ευκαιρία από τον Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ.
Ο πρωθυπουργός το δέχεται προκειμένου να προλάβει να πετύχει το στόχο του, το κόμμα του αντιδρά. Ως πότε; Στο μακεδονικό ελπίζει να τον βγάλουν οι Σκοπιανοί από τη δύσκολη θέση. Στα υπόλοιπα που θα προκύπτουν όμως από εδώ και στο εξής, αφού πιθανότατα ο κυβερνητικός εταίρος θα συνεχίσει να κάνει τον δύσκολο, πως θα αντιδράσει άραγε; Αναμένεται με εξαιρετικό ενδιαφέρον λοιπόν το πώς θα κρατηθούν οι λεπτές ισορροπίες, πόσοι θα χρειαστεί να καρατομηθούν ακόμη και φυσικά πώς θα αντιδράσει το κόμμα…
Σε κάθε περίπτωση μπορεί η επιλογή του πρωθυπουργού να διαλέξει τον Πάνο Καμμένο στη σύγκρουση, που ξέσπασε στο πρόσφατο υπουργικό συμβούλιο ανάμεσα στον πρόεδρο των ΑΝΕΛ και τον Νίκο Κοτζιά να αιφνιδίασε δυσάρεστα το κόμμα του, αλλά ήταν μάλλον μονόδρομος για τον Αλέξη Τσίπρα, από τη στιγμή που έχει αποφασίσει να κερδίσει πάση θυσία λίγο χρόνο ακόμα για να ολοκληρώσει όσο περισσότερο γίνεται τον εκλογικό σχεδιασμό του.
Είναι ηλίου φαεινότερο λοιπόν ότι για τον πρωθυπουργό προέχει να μην διαρραγεί η κυβερνητική συνεργασία και πορεία, με κεντρικό στόχο την υλοποίηση μίας σειράς κοινωνικών μέτρων, που σχεδιάζει το Μέγαρο Μαξίμου. Δεν υπήρχε το περιθώριο να τινάξει στον αέρα τη συμπόρευσή του με τον Π. Καμμένο, έστω κι αν αυτό απαιτούσε τούτη την ώρα τη «θυσία» του Ν. Κοτζιά.
Αντιλαμβανόμενος προφανώς την πολιτική παραδοξότητα της κίνησής του ο πρωθυπουργός, καθώς απομάκρυνε έναν υπουργό που συμφωνούσε και στήριζε τη συμφωνία των Πρεσπών και διατήρησε στη θέση του ένα κυβερνητικό στέλεχος που την υπονομεύει, προχώρησε στην κίνηση να αναλάβει ο ίδιος το υπουργείο Εξωτερικών, ώστε να στείλει μήνυμα, κυρίως στο εξωτερικό, ότι η Αθήνα παραμένει προσηλωμένη στην εφαρμογή των όσων έχουν συμφωνηθεί για το Σκοπιανό και έτσι να μην χρεωθεί η ελληνική πλευρά το όποιο ναυάγιο προκύψει στην υπόθεση.
Συμπερασματικά, έστω και τώρα, αυτή την κρίσιμη στιγμή για την Ελλάδα, το πολιτικό σύστημα οφείλει να αντιληφθεί επιτέλους ότι υπάρχουν όρια και δεν πρέπει να θυσιάζονται τα πάντα στο βωμό της διατήρησης της εξουσίας. Αυτό όχι μόνο θα αναβαθμίσει το ίδιο το πολιτικό σύστημα αλλά κυρίως θα δώσει την ευκαιρία στον πληγωμένο λαό αυτής της χώρας να κερδίσει ξανά την αυτοεκτίμησή του και να παλέψει ακόμα πιο σκληρά για την ανάκτηση και της χαμένης του αξιοπρέπειας αλλά και του βιοτικού επιπέδου που είχε πριν την έλευση της κρίσης.
Υ.Γ. Είχε δεν είχε, τελικά το πέταξε πάλι το «μαργαριτάρι» του ο πρωθυπουργός· είπε «προγκρόμ» αντί για «πογκρόμ» και, φυσικά, άρχισε αμέσως το δούλεμα. Ωστόσο, το λάθος σε πολλούς πέρασε ως σωστό και, μερικές ημέρες αργότερα, το ακούς πια να χρησιμοποιείται έτσι. Ακούς από πολιτικούς μέχρι εκφωνητές στα δελτία ειδήσεων να λένε «προγκρόμ». Χωρίς κανένα ίχνος υπερβολής περίμενα από αυτούς να υπάρξει μεγαλύτερη σοβαρότητα, αλλά τελικά κατέληξα για άλλη μια φορά στο συμπέρασμα ότι δεν πρέπει να ζητάμε απ’ την Ελλάδα περισσότερα από όσα μπορεί να μας δώσει.
