Του Θωμά Κακαδιάρη, εκπαιδευτικού
Φέτος στις 23 του Απρίλη, ανήμερα τ΄ Αη – Γιώργη, χάσαμε έναν ευπατρίδη!
Δεν βρίσκω πιο σωστή λέξη για να χαρακτηρίσω τον Μιχάλη. Έτσι φρονώ ότι πρέπει να χαρακτηρίζεται κάθε άνθρωπος με ευρύτατο πνεύμα, καλλιέργεια, συνέπεια έργων και λόγων, σπουδαίος αθλητής και τέλος επίμονος στην ποιοτική κοινωνική δράση.
Κοινωνική δράση σημαίνει να παλεύεις υπέρ του κοινωνικού συνόλου – κυρίως υπέρ της νεολαίας- σε μια κοινωνία βουτηγμένη στο βούρκο του κυνισμού, της αλητείας και της ξεδιάντροπης ιδιοτέλειας.
Ο αγώνας αυτός φαντάζει άνισος όταν γίνεται με βάση κάποιες Αρχές στις οποίες πιστεύεις και ακολουθείς, ενώ οι γύρω σου κολλάνε την ταμπέλα του παλαιομοδίτη, του γραφικού, του ξεπερασμένου.
Πώς είναι, άραγε, να ζεις και να προσπαθείς για το κοινό καλό σε μια “χαμηλοτάβανη πόλη” ; Δανεική η φράση από τον δημοσιογράφος Γιώργο Σκαμπαρδώνη για την πόλη του, τη Θεσσαλονίκη. Μήπως ο Βόλος, τι είναι; Ο Μιχάλης όμως υπήρξε πέρα και πάνω από τα όρια της πόλης αυτής, υπήρξε… διεθνής! Δρούσε τοπικά, σκεφτόταν παγκόσμια. Σπάνιος συνδυασμός επίμονης τοπικής δουλειάς και ανοικτής ματιάς σ’ όλο τον κόσμο.
Όταν αναπτύσσεις κοινωνική δράση υποχρεωτικά θα ενταχθείς σε μικρότερα οργανωμένα κοινωνικά σύνολα. Ο Μιχάλης το ήξερε, το αποδεχόταν και το επεδίωκε – αν χρειαζόταν. Σε κάποια από αυτά υπήρξε η ψυχή τους. Φυσικά δεν μπόρεσε να αποφύγει -το ήξερε άλλωστε- ότι το κεφάλι του θα χτυπά στα ’χαμηλά ταβάνια’, στους …”χαμηλοτάβανους ανθρώπους”, όμως… επέμενε. Έψαχνε συνέχεια συνεργάτες, ενθάρρυνε, πίεζε… Υπάρχουν πολλοί, οι οποίοι του οφείλουν πολλά. Καριέρες, εμπειρίες… ζωή!
Ο Μιχάλης ενοχλούσε… με τη δράση του. Έβαζε πάντα τον πήχη ψηλά. Πρώτα για τον ίδιο και ύστερα για τους άλλους. Υπήρξε ο απαιτητικός… προπονητής ζωής για πολλούς. Έφυγε αλλά δεν… έφυγε.
Λυπάμαι, εγώ δεν μπορώ να πω τη φράση “θα τον θυμάμαι”! Ο Μιχάλης που γνώρισα και συνεργάστηκα, δεν είναι για να τον θυμάσαι απλώς, εκτός, αν δεν πήρες κάτι από αυτόν. Αν κάποιος δούλεψε μαζί του, τότε κουβαλάει μέσα του κάτι από αυτόν. Ο Μιχάλης έδινε κομμάτια του ως τρόπο σκέψης, ως πρακτική, ως στάση ζωής και τα έπαιρναν όσοι μπορούσαν να τον αντιληφθούν. Κάθε φορά που πράττω σκεπτόμενος “και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι”, ουσιαστικά πράττω όπως εκείνος, νιώθω ότι κουβαλάω ένα κομμάτι του. Κάθε φορά που βρίσκω μπροστά μου τα “χαμηλά ταβάνια”, έχω έτοιμες λύσεις κυρίως όμως δεν απογοητεύομαι και δεν τα παρατάω! Ο Μιχάλης δεν θα το έκανε, ούτε και εγώ. Η ανάμνηση αυτού του ευπατρίδη δεν μπορεί να έχει το χαρακτήρα ενός …μνημόσυνου αλλά συνοδεύεται από ένα μειδίαμα αποφασιστικότητας και πείσματος! Η κοινωνία μας έχει συνθηκολογήσει και έχει επιτρέψει να τρυπώσουν στο μυαλό, τη ψυχή, τη σκέψη μας, το άθλιο, το μικρό, το τίποτα. Το ζούμε στην ενημέρωση, στην παρέα, στην ομάδα, στη χώρα!
Θέλω να ξέρω αν όσοι συγκεντρώθηκαν να τον αποχαιρετήσουν και τον ήξεραν καλά, αν τον άφησαν να κάνει όλα όσα μπορούσε και όχι απλώς να βάλει “το δικό του λιθαράκι”. Ξέρετε κάποιοι μπορούν να βάλουν ογκόλιθους – αν τους αφήσουμε – και όχι ένα …λιθαράκι. Για πόσο καιρό ακόμη το κρυφτό πίσω από την “διπλωματικότητα” που “απαιτεί το παιχνίδι” και η ολοκληρωτική παράδοση στους όρους του, θα ορίζουν τα αποτελέσματα του παιχνιδιού; Πόσοι σιωπούν, όταν πρέπει να μιλήσουν; Δεν αναφέρομαι σε όσους δεν μπορούσαν αλλά σ’ εκείνους που ενώ είχαν λόγο και δυνατό μυαλό, εντούτοις δεν υπερασπίστηκαν τίποτα και άφησαν όλα αυτά να περάσουν και να εγκατασταθούν τριγύρω μας.
Τώρα απολαμβάνουμε τα αποτελέσματα. Μας αρέσουν…;;;
Πριν έξι μήνες, στη γιορτή του Αη – Γιώργη, ο Μιχάλης μας αποχαιρέτησε για πιο ψηλά ανεβάσματα.
Au Dieu, Michel!
