Του Περικλή Βασιλού
Με τη σημερινή μου δημοσίευση, θα καταγράψω, την πορεία μιας πολύ ενδιαφέρουσας λογοτέχνιδας και καλλιτέχνιδας, της κ. Έρσης Δοξακοπούλου-Ντουράκη, η οποία γεννήθηκε στη Χαλκίδα, αποφοίτησε από το Εθνικό Θέατρο, εργάστηκε ως ηθοποιός σε ποικίλες θεατρικές παραστάσεις, ασχολούμενη επί είκοσι πέντε χρόνια με τη συγγραφή, σκηνοθεσία και παραγωγή τηλεοπτικών σειρών για παιδιά, καθώς και παιδικών προγραμμάτων που προβλήθηκαν από την ΕΡΤ.
Σύζυγος του κ. Σωτήρη Ντουράκη, επιτυχημένου γιατρού χειρούργου στον Ερυθρό ΣταυρόΑθηνών, με καταγωγή από τη «Βασίλισσα των Αγράφων», τη Ρεντίνα…
Η λογοτέχνης και ηθοποιός, ασχολήθηκε συγγραφικά κυκλοφορώντας πρόσφατα «Το γυάλινο νησί και οι πειρατές»- από τις εκδόσεις ΚΑΛΕΝΤΗ – μια τρυφερή ιστορία που την εμπνεύστηκε, όπως η ίδια εξομολογείται, από τα παιδικά της χρόνια στη Χαλκίδα, από την επαφή της με τη θάλασσα και την τρυφερή της σχέση με τα δελφίνια: «Όταν το έγραφα, είχα στον νου μου τα παιδιά, τους εφήβους και τους γονείς τους. Ήθελα να ανοίξουν τα φτερά της φαντασίας τους και αυτοί. Να ταξιδέψουν μαζί με μένα και το δελφινάκι για να ζήσουν μια ωραία περιπέτεια που έχει πολλά να τους πει και όχι να τους διδάξει. Να γελάσουν με τους πειρατές, να θαυμάσουν τη φτερωτή κρυστάλλινη γοργόνα και να δουν μέσα από τη διαφάνεια των γυάλινων ανθρώπων την απίστευτη ομορφιά που έχουν μέσα στο μυαλό και στην καρδιά τους. Υπάρχουν και άλλοι ήρωες στην ιστορία μας, και μάλιστα πολύ σημαντικοί. Είναι η Διάφανη, ο ποιητής, ο ναύαρχος Τζαμάκης – όλοι έχουν κάτι να μας πουν για όσα αξίζει να έχουμε φυλαγμένα στην καρδιά μας: την αγάπη, την καλοσύνη, τη φιλία, την ελευθερία, την ειρήνη. Αλλά και για τη θέληση -ναι, και το πείσμα- που ξεπερνάει κάθε εμπόδιο και σου δίνει φτερά.Ο πιο καλός μου φίλος είναι ένα δελφινάκι. Το επινόησα όταν ήμουν παιδί. Και τι δεν κάναμε μαζί! Ζούσαμε περιπέτειες που δεν τις βάζει ο νους σας. Σκεφτείτε ότι δραπετεύαμε συχνά από την πραγματικότητα και ταξιδεύαμε με τα φτερά της φαντασίας μας στα παραμύθια. Και μη νομίζετε ότι ήταν πάντα εύκολο. Υπήρχαν πολλά εμπόδια, αλλά όταν τα συναντούσαμε τους δίναμε μια σπρωξιά και πήγαιναν στην άκρη. Και όταν τα εμπόδια ήταν πολύ μεγάλα, βάζαμε κι οι δυο τα δυνατά μας κι ανεβαίναμε πετώντας πιο ψηλά για να περάσουμε από πάνω τους. Ύστερα τρυπώναμε από ένα μικρό παράθυρο, που είχαμε αφήσει επίτηδες ανοιχτό, στον κόσμο τον δικό μας. Στον κόσμο του ονείρου και της φαντασίας».
Αλλά η τρυφερή μας λογοτέχνης κουβαλάει κι ένα «βαρύ ιστορικό» συμμετοχών σε ταινίες και σειρές που έγραψαν ιστορία στον ελληνικό κινηματογράφο και τη δημόσια τηλεόραση, όπως στις σειρές : «Κρουαζιερόπλοιο» 1973, «Λούνα Παρκ» 1974, «Τα παιδιά του Ζεβεδαίου» 1973, «Το τραινάκι της χαράς» 1974, «Οι προστάτες του νόμου» 1973, «Ξενοδοχείοο 7ος ουρανός» 1972.
Στον κινηματογράφο : «Δημήτρη μου, Δημήτρη μου 1967»,«Ηκοροϊδάρα» 1967, «Καλάβρυτα 1821» 1970, «Κοκοβιός και σπάρος στα δίχτυα της αράχνης» 1967, «Ο ζητιάνος μιας αγάπης» 1964, «Παύλος Μελάς» 1974, «Στον ίλιγγο της ζωής»1969, «Το κορίτσι με τα βουρκωμένα μάτια»1966, «Του χωρισμού το τραίνο»1967.
Σε θεατρικές παραστάσεις : «Βασίλισσες της Γαλλίας» 1973, «Ελληνικά παραμύθια» 1975,«Η μαγική κολώνα» 1975, «Νεράντζια από τη Σικελία» 1972, «Ο Γιάννης ο Πολυρεβυθάς» 1975,«Οι δυο όμορφες» 1976.
Σε τηλεπαιχνίδια : «Κόκκινοι γίγαντες άσπροι νάνοι» 1982, «Ελλάδα και κόσμος» 1986, «Η αριθμητική της φαντασίας» 1986…
Αγαπητή μας Έρση, συνέχισε να δίνεις ότι τρυφερότερο και καλύτερο έχεις μέσα σου, σ’ αυτό το σκληρό κόσμο που όλοι ζούμε και όλοι έχουμε ανάγκη να ξεπεράσουμε με την παιδική αθωότητα και ματιά που διαθέτεις και θα αφιερώσω τα τελευταία λόγια του σημερινού μου άρθρου, έτσι όπως εσύ κλείνεις στον επίλογο του πολύ όμορφου βιβλίου σου: «Το γυάλινο νησί το προστατεύει η θάλασσα και η φτερωτή κρυστάλλινη γοργόνα του. Όλα είναι κρυστάλλινα εκεί. Διάφανα και εύθραυστα. Ακόμα και οι κάτοικοί του. Ο γυάλινος κόσμος είναι όμορφος, απλός και ειρηνικός. Κινδύνεψε όμως να σπάσει όταν ο ναύαρχος Τζαμάκης φυλάκισε τους γυάλινους ανθρώπους πίσω από έναν συρμάτινο φράχτη, αλλά και όταν οι πειρατές πήγαν να κλέψουν την ομορφιά του. Μπορεί όμως ο φόβος και το συρματόπλεγμα να σταματήσουν όσους ονειρεύονται κι εκείνους που τολμούν;».
