Του Δημήτρη Αντωνίου,
Καθηγητή Αγγλικής, Β.Α., Kατόχου MastersΠαιδαγωγικής και Γλωσσολογίας
Ο λόγος για την Μαρία Π.
Είχα χάσει τα ίχνη της Μαρίας τα τελευταία χρόνια, μιας και είχε πάψει να είναι μαθήτριά μου για αρκετά χρόνια. Η συνάντησή μας προέκυψε όλως τυχαία και αυθόρμητα δέχθηκε την πρόσκλησή μου να τα ξαναλέγαμε και να διαπιστώναμε και σε τι στάδιο βρισκόταν και τα αγγλικά της.
Η Μαρία με τη λήξη του πρώτου ακαδημαϊκού έτους των σπουδών της ολοκλήρωσε με εξαιρετική επιτυχία το πρώτο έτος και μου προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση και εξαιτίας αυτού του γεγονότος και το παρόν πόνημα.
Η περίπτωση της Μαρίας παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, διότι δεν είναι η συνηθισμένη φοιτήτρια ελληνικών πανεπιστημίων η οποία:
1) Ενώ έχει την δυνατότητα να σπουδάσει ιατρική, όπως και ο πατέρας της, προτιμά να γίνει ερευνήτρια και συγκεκριμένα της ενδιαφέρει ο τομέας της γενετικής και προσθέτει «ως ιατρός δεν πρόκειται να ασχοληθώ με την έρευνα και ασχολούμενη με την έρευνα μπορεί να οδηγηθώ σε κάποια ανακάλυψη και να οφεληθούν πολλοί άνθρωποι».
2) Η Μαρία πέρασε όλα τα μαθήματα του πρώτου έτους και έτσι ξέγνοιαστα μπορούσε να απολαύσει τις διακοπές της με την οικογένειά της και τους φίλους της.
3) Παρακολουθούσε όλα τα μαθήματα του πρώτου έτους, αν και η παρουσία της δεν ήταν απαραίτητη σε αρκετά από αυτά.
4) Η βαθμολογία της κυμαίνεται από 10 έως 5, και ερωτηθείσα γιατί το 5, απήντησε «μερικοί καθηγητές δεν πιστεύουν πως οι φοιτητές τους πρέπει να περνάνε τα μαθήματά τους με την πρώτη εξέταση».
5) Ο μέσος όρος της βαθμολογίας της του πρώτου έτους είναι 8,7! Ένας μέσος όρος καθόλου ευκαταφρόνητος, αλλά ούτε και πολύ συνηθισμένος.
Στο τμήμα της ειδικότητάς της φοιτούν, υποτίθεται, περίπου 100 φοιτητές και εξ αυτών περίπου 50% παρακολουθούν τις διαλέξεις των καθηγητών και ενδεχομένως ο ίδιος αριθμός ή και μικρότερος περνούν όλα τα μαθήματα.
6) Η συγκεκριμένη φοιτήτρια φαίνεται πως δεν επέλεξε τη χαλάρωση που χαρακτηρίζει τους πρωτοετείς φοιτητές, και σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένη, μετά τα βάρβαρα τρία έτη του λυκείου και τις απεριόριστες ώρες μελέτης και ξενύχτι.
Το περίφημο ελληνικό λύκειο αντί να επιτρέπει στα ελληνόπουλα να χαρούν την εφηβεία τους, την τόσο όμορφη και ανεπανάληπτη αυτή περίοδο της ζωής τους, φορτώνει τους μαθητές με τόσο διάβασμα ως να είναι υποψήφιοι διδακτορικών πτυχίων. Εξαιτίας αυτού του αδικαιολόγητου ακαδημαϊκού φόρτου, οι πρωτοετείς φοιτητές καταφεύγουν στην όαση των πανεπιστημίων, η οποία πολλές φορές παρατείνεται δύο και τρία ή και τέσσερα χρόνια, πέραν των υποτιθεμένων ορίων σπουδών. Σαν να μην είναι αρκετή η πανεπιστημιακή χαλάρωση, υπάρχει και ο κίνδυνος της κομματοποίησης, ή της ένταξης σε διάφορες ομάδες, μιας και τα «πρωτάκια και επαρχιωτάκια» για πρώτη φορά βρίσκονται μακριά από τη φροντίδα των γονέων τους και σε πόλεις αρκετά μακριά από τις δικές τους.
Με τα σημερινά δεδομένα τα τέσσερα πρώτα χρόνια του πανεπιστημίου, αλλά και οι επιδόσεις των φοιτητών στα επιμέρους μαθήματα σηματοδοτούν και την περαιτέρω εξέλιξη της σταδιοδρομίας και της επαγγελματικής αποκατάστασης, φυσικά και των μεταπτυχιακών σπουδών, που σήμερα έχουν καταστεί τελείως απαραίτητες.
Όσον αφορά τις μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό και σε κάποια πανεπιστήμια αδιαμφισβήτητου κύρους και φήμης, οι καλές προπτυχιακές σπουδές είναι το υπ’ αριθμόν ένα προαπαιτούμενο. Περιττό να τονιστεί η σπουδαιότητα της αγγλικής σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο της Ευρώπης και των ΗΠΑ.
Και σε αυτόν τον τομέα η πρωτοετής φοιτήτρια πάει θαυμάσια. Η πρώτη κουβέντα μας διήρκεσε περίπου δύο ώρες, αλλά και στις άλλες μας συναντήσεις οι συζητήσεις διεξάγονταν στην παγκόσμια γλώσσα…..
Μακάρι το παράδειγμα της Μαρίας να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για εκατοντάδες ή και για χιλιάδες άλλους φοιτητές. Οι καλές σχέσεις μαθητών και εκπαιδευτικών δεν θα πρέπει να τερματίζονται με την λήξη της φοίτησης των πρώτων. Η εισαγωγή στα πανεπιστήμια από μόνη της δεν εξασφαλίζει επαγγελματική σταδιοδρομία, απεναντίας είναι ένα από τα πολλά στάδια της μακράς πορείας προς την επιτυχία.
Η Μαρία φαίνεται πως διατήρησε το εντατικό πρόγραμμα μελέτης του λυκείου και στο πανεπιστήμιο, πράγμα που δεν παρατηρείται σε μεγάλο αριθμό φοιτητών, ενώ οπωσδήποτε θα έπρεπε. Η χαλάρωση δεν είναι ο καλύτερος σύντροφος.
