Του Κων. Απ. Σουλιώτη, επ. λυκειάρχη
Στο σημερινό μας άρθρο θα αναφερθούμε με λίγα λόγια, στον τρόπο με τον οποίο οφείλουμε οι άνθρωποι να χρησιμοποιούμε το κυριότερο όργανο του σώματός μας, που μας χάρισε ο Θεός, τη γλώσσα. Αν θέλουμε να είμαστε κοινωνικοί άνθρωποι και καλοί ορθόδοξοι χριστιανοί πρέπει να βάζουμε φραγμό στη γλώσσα μας, ώστε ο λόγος μας να είναι καλός και ωφέλιμος για τους συνανθρώπους μας, τα αδέλφια μας.
Με την καλή χρησιμοποίηση της γλώσσας μας προλαμβάνουμε το κακό και όπως γράφει ο Απόστολος Ιάκωβος «ει τις εν λόγω ου πταίει, ούτος τέλειος ανήρ, δυνατός χαληναγωγήσαι και όλον το σώμα» (Ιακ. γ’). Δηλαδή, «αν κάποιος δεν κάνει σφάλματα με τα λόγια, αυτό είναι τέλειος άνθρωπος και ικανός να χαλιναγωγήσει όλον τον εαυτό του».
Η γλώσσα είναι ένα από τα μεγάλα δώρα του Θεού στον άνθρωπο. Είναι το όργανο με το οποίο συνομιλεί με τους συνανθρώπους του, τους παρηγορεί και τους συμβουλεύει, τους διδάσκει το καλό, προσεύχεται, υμνεί και δοξολογεί τον δημιουργό του Θεό. Αυτή πρέπει να είναι η γλώσσα του κάθε ανθρώπου, διότι έτσι καλλιεργείται και φαίνεται ό,τι έχει πάρει από το σπίτι του, το σχολείο του και τους γύρω του, τα στοιχεία δηλαδή του καλού χαρακτήρα του και της καλής του αγωγής.
Δυστυχώς, όμως, όταν γίνεται κακή χρήση της γλώσσας, αυτή γίνεται το επικίνδυνο όργανο που δημιουργεί εχθρότητες, έριδες και απαράδεκτες ενέργειες μεταξύ των συζύγων, των μελών των οικογενειών, των συγγενών, των γειτόνων, των συναδέλφων και γενικώς των συνανθρώπων. Όταν η γλώσσα είναι όργανο του ψεύδους, της συκοφαντίας, της κατάκρισης, της καταλαλιάς, της κολακείας, της βλασφημίας και γενικότερα της ανάρμοστης συμπεριφοράς δηλητηριάζει και τραυματίζει υπολήψεις με αποτέλεσμα την απομάκρυνση του ανθρώπου από τις αρχές και της αξίες της ζωής, την αρετή και την πρόοδο. Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος συμβουλεύει «ο λόγος ημών πάντοτε εν χάριτι, αλάτι ηρτυμένος». Δηλαδή, «ο λόγος μας, οι κουβέντες μας, να είναι πάντοτε φωτισμένος από τη χάρη του Θεού, με πνευματικό αλάτι, αλατισμένος».
Ο καλός χριστιανός και γενικά κάθε άνθρωπος, που έχει τη χάρη του Θεού χρησιμοποιεί τη γλώσσα για το καλό, την πρόοδο την πνευματική και την αρετή τη δική του και των συνανθρώπων του. Απόλυτη σημασία έχουν τα λόγια του Απόστολου Ιακώβου : « Ει τις εν λόγω ου πταίει, ούτως τέλειος ανήρ, δυνατός χαλιναγωγήσαι και όλον το σώμα…». Ισχύει απολύτως και ο λόγος του αγίου Μαμμωνά «… ο έλεγχος στη γλώσσα φανερώνει τον αγωνιστή, ενώ η φλυαρία φανερώνει έλλειψη αρετής». Καταπληκτικές είναι και οι συστάσεις του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου : «… Ας είναι θυμιατήρι το στόμα σου και πρόσεχε να μην το γεμίσεις με κοπριά. Τέτοιοι είναι εκείνοι που λένε λόγια αισχρά και ακάθαρτα… Θέλεις να μάθεις πόσο μεγάλο κακό είναι η αισχρολογία; Σκέψου αυτούς που σε ακούνε, πως κοκκινίζουν από ντροπή για την αδιαντροπιά σου. Πραγματικά, υπάρχει τίποτα πιο εξευτελιστικό από έναν άνθρωπο αισχρολόγο; Τίποτε πιο ατιμωτικό… Είναι προτιμότερο να αφήσεις να βγει από το στόμα σου βρόμα και δυσωδία, παρά λόγος αισχρός…».
Αγαπητέ αναγνώστη. Είμαστε αντικοινωνικοί άνθρωποι όταν από το στόμα μας βγάζουμε βρόμικα λόγια, γιατί κοινωνία αποτελούν οι άνθρωποι εκείνοι που αγαπούν και βλέπουν τον κάθε άνθρωπο ως αδελφό τους, ως δημιούργημα και εικόνα του Θεού. Σκέψου να λες ότι είσαι χριστιανός, καλός και κοινωνικός άνθρωπος και να βγάζεις από το στόμα σου βρομερά και ακατάλληλα λόγια. Άλλο είναι να λες πολλά λόγια και άλλο να λες τα κατάλληλα. Στη γλώσσα μας πρέπει να βάζουμε χαλινάρι, να σκεπτόμαστε και να βγάζουμε λόγια ευχάριστα και δημιουργικά. Μόνον τότε η προσευχή μας, ο Εκκλησιασμός μας, η συμμετοχή μας στα Ιερά Μυστήρια, η πίστη μας στον Χριστό, μόνον, τότε μόνον έχουν σημασία, αλλιώς κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας ή παριστάνουμε τυπικά τους καλούς, ενώ ο τρόπος της ζωής μας είναι μια τυπικούρα και απάρνηση όλων των καλών, των ηθικών, των ωραίων και των ενάρετων στοιχείων της καλής ζωής του ανθρώπου.
ΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ : «Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου» και ας ενθυμούμεθα τα σοφά λόγια της Αγίας Γραφής : «Καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν» (Εκκλ. γ’ 7).
