Του Γιάννη Γκλάβατου, SV4LAU
Τον Κώστα Ξηρομερίτη τον γνώρισα το 1997. Θανούσης αδόκητα της μητέρας μου, ο πατέρας μου νόσησε από κατάθλιψη. Κατάθλιψη βαριάς μορφής. Η βοήθεια ήταν απαραίτητη. Δύο ιατροί ψυχίατροι πρόσφεραν μεγάλη βοήθεια τότε. Η Νάνσυ Σωτηροπούλου και ο Κώστας Ξηρομερίτης, ο οποίος εκείνη την εποχή εργαζόταν στο Κέντρο Ψυχικής Υγείας Βόλου.
Και των δύο η βοήθεια σημαντική και εκτός από επαγγελματική… φιλική και ζεστή. Ανθρώπινη, με όλη την σημασία της λέξεως. Και η Νάνσυ και ο Κώστας κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια. Άρτιοι και οι δύο στην επιστημονική τους κατάρτιση, έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους.
Αυτό το δυσάρεστο γεγονός, δηλαδή το ταξίδι της μητέρας μου στην αντίπερα της ζωής όχθη, το οποίο αποτέλεσε την έναυση της εκδήλωσης της ψυχικής ασθένειας του πατέρα μου, στάθηκε αφορμή να ξεκινήσει μια μακρά φιλία με τον Κώστα.
Ο Κώστας δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Εφησυχασμένος, βολεμένος με τις ιδέες του και άτονος, δεν υπήρξε ποτέ. Φύση και θέση. Άριστος μαθητής από το δημοτικό σχολείο ακόμη. Από αυτούς τους άριστους, που είναι κοινωνικοί και αεικίνητοι. Που ενδιαφέρονται για τον κόσμο, όσο και για το πώς λειτουργεί. Που ποθούν να τον βελτιώσουν, έστω και με προσωπική ζημία. Που βλέπουν τον κόσμο σαν ένα κόσμημα, πολύτιμο. Που αγωνιούν να δώσουν λύσεις και απαντήσεις. Να θεραπεύσουν προβλήματα σώματος και πληγές ψυχής.
Και θεράπευε… πριν γίνει ακόμη γιατρός. Καταστάσεις, αγκυλώσεις, πρόσωπα…
Όπως ήταν απόλυτα φυσικό μετά την περάτωση της «εγκύκλιας» εκπαίδευσης, έλαβε μέρος σε εξετάσεις. Το αποτέλεσμα αυτών, το αναμενόμενο. Άρχισε μια πολλά υποσχόμενη και λαμπρή καριέρα, που για πολλούς παραμένει μόνο στον χώρο και τόπο των ονείρων.
Ο Κώστας όμως, όπως προαναφέραμε, δεν ήταν συνηθισμένος άνθρωπος… Δεν δίστασε να αποχωρήσει για ένα και μόνο λόγο: Να αφιερωθεί με όλες του τις δυνάμεις στον πάσχοντα άνθρωπο, από άλλο μετερίζι. Εκεί που πίστευε πως θα αποδώσει καλύτερα!
Πρώτευσε, αρίστευσε είναι αλήθεια και σε αυτόν τον τομέα. Έδωσε το παράδειγμα με την καλοσύνη του πρώτα απ’ όλα.
Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν γεγονότα. Δεν πάλευε μόνο με νόσους. Πάλευε και με τις παθογένειες της ελληνικής κρατικής διοίκησης. Όμως…, θα το πούμε και τρίτη φορά, δεν ήταν συνηθισμένος άνθρωπος! Να αναφέρουμε πως όσο ήταν υπό την σκέπη του Ελληνικού Στρατού ως αξιωματικός και ιατρός, έλαβε εκπαίδευση αλεξιπτωτιστή – καταδρομέα. Ήταν δε και αρχηγός ρίψεων.
Ο Κώστας είχε ποικίλα ενδιαφέροντα. Ένα από αυτά ήταν η… ζωγραφική της φωνής… έγραφε στίχους με άλλα λόγια. Και έγραφε πηγαία, όμορφα, ποιητικά! Μιας άλλης μορφής ψυχοθεραπεία…
Η εκδημία του Κώστα υλοποιήθηκε ξαφνικά πριν λίγες ημέρες. Ό άγγελος τον συνάντησε μέσα στο υγρό στοιχείο. Στην ανοιχτή θάλασσα. Στου Αιγαίου την ανοιχτή θάλασσα.
Κατάμεστη η εκκλησία κατά την εξόδιο ακολουθία. Βουβοί και θλιμμένοι, συνάδελφοι, γνωστοί, φίλοι πραγματικοί, ασθενείς του… όλοι εκεί.
Και ο Κώστας έμοιαζε τόσο, μα τόσο ζωντανός! Η ψυχή του πετούσε δίπλα μας…
Θα τον αποχαιρετήσουμε με δικούς του στίχους. Στίχους που έγραψε ο ίδιος, για την θεατρική παράσταση (της ομάδας θεάτρου ¨Επί σκηνής¨), «Ο μικρός πρίγκιπας» και που πιστεύω πως όλοι, εκείνες τις στιγμές, σκεφτόμασταν:
« (…) πάνω στ’ ουρανού τον γρίφο
των βημάτων σου τον ήχο
αφουγκράζομαι… (…)».
