Του Δημήτρη Χρυσόπουλου, Φιλόλογου
Δεν νομίζω ότι αυτές τις τόσο δύσκολες ώρες που περνάει η χώρα μας θα είχε κάποιο νόημα να περιγράψω το πόσο τραγικό είναι να παλεύουμε να ζήσουμε στο «τίποτα» της Ελλάδας. Αρκεί μόνο να διαβάσει κάποιος τα λόγια ενός εθελοντή που πρόστρεξε να βοηθήσει στην απίστευτη αυτή τραγωδία που βιώνουμε αυτές τις μέρες.
«Έψαχνα κι εγώ μαζί με τους άλλους για επιζώντες. Άκουσα φωνές και πήγα προς τα εκεί που βρήκαν τους 25. Δεν ήταν σκόρπιοι στο χωράφι, αλλά ούτε κι ένας σωρός. Ήταν αγκαλιασμένοι ανά οικογένειες. Τα παιδιά κάτω από την αγκαλιά της μάνας τους κι οι πατεράδες από πάνω με ανοιχτές τις καμένες φτερούγες με τις οποίες προσπάθησαν να τους προστατεύσουν. Μια ολοζώντανη τραγωδία μπροστά στα μάτια μου κι εγώ ανίκανος να την διαχειριστώ. Ανίκανος να καταλάβω ακόμη κι αυτά που έλεγαν άλλοι μάρτυρες. Πως έγινε το κακό. Πως η φωτιά κυνηγούσε τον κόσμο κι από τον δυνατό αέρα πετούσε από πάνω τους και την έβρισκαν μπροστά τους. Πως φύτρωναν παντού γύρω τους φλόγες. Όσοι βρήκαν θάλασσα μπροστά τους και πήδηξαν, ίσως τα κατάφεραν. Οι άλλοι… Έβαλα τα κλάματα. Ένας Θεός ξέρει πότε θα πάψω να τους βλέπω και πότε θα σταματήσω να κλαίω…».
Σε ένα σοβαρό κράτος δεν είναι δυνατόν να καίγονται ζωντανοί τόσοι άνθρωποι σε καιρό ειρήνης… Εκ του αποτελέσματος όταν αυτό γίνει, δεν μιλάμε για ένα σοβαρό κράτος, είναι μία αυταπόδεικτη παραδοχή. Οπουδήποτε αλλού θα είχαν γίνει ήδη παραιτήσεις και συλλήψεις υπευθύνων για ανθρωποκτονίες από αμέλεια κατά συρροή.
Εδώ όμως στις υπεύθυνες θέσεις του κράτους τοποθετούνται ξαδέρφια, μπατζανάκηδες και λοιποί χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια και εμπειρία, οι οποίοι μόλις εμφανιστεί η πρώτη κρίση θα προκαλέσουν εν αγνοία τους καταστροφή, όχι γιατί το θέλουν, αλλά λόγω της ανικανότητάς τους. Εδώ, δεν υπάρχουν πρωτόκολλα, υπάρχουν χιλιάδες θέσεις στο Δημόσιο, και πολλοί αρμόδιοι μαζί, ώστε όταν θα πρέπει να ληφθεί μία απόφαση να κρύβεται η ανικανότητα πίσω από μία στοχευμένη πολυπροσωπία. Πελατειακό κράτος, το οποίο αντί να πατάξουν γιγάντωσαν οι παρόντες, οι οποίοι πάτησαν πάνω στην απογοήτευση για να κάνουν «επιδρομή» σε ό,τι έχει απομείνει..
Όσο ανίκανοι και αδιάφοροι κι αν είχαν υπάρξει οι προηγούμενοι κυβερνήτες της χώρας, κανείς ποτέ μετά από μια καταστροφή με δεκάδες νεκρούς δεν βγήκε να κουνήσει το δάχτυλο. Κανείς ποτέ δεν έκανε επίσημη κυβερνητική γραμμή την ευθύνη των νεκρών.
Προφανώς και το ανθρώπινο χέρι δεν βάζει μόνο τη σπίθα. Το ανθρώπινο χέρι έχει χτίσει τα παράνομα, έχει κλείσει παραλίες ώστε να μην υπάρχει πρόσβαση σ’ αυτές, δεν έχει αφήσει κατάλληλους δρόμους και άλλα πόσα που δεν χρειάζεται να αναφέρω… Τα αυθαίρετα όμως τα νομιμοποίησαν κυβερνήσεις συμπεριλαμβανομένης και της σημερινής. Όταν έρρεε το χρήμα μέσω τακτοποιήσεων, φορολογίας, ΔΕΗ και ΕΝΦΙΑ στα κρατικά ταμεία ήταν όλα καλά, δεν ήταν τότε αυθαίρετα. Από τη στιγμή που το κράτος εισπράττει φόρους από τ’ αυθαίρετα, δίνει ρεύμα, νερό και τα νομιμοποιεί για να εισπράξει χρήματα, θα πρέπει και να λαμβάνει μέτρα προστασίας των κατοίκων.
Σιωπήσαμε στα ’Ιμια, σιωπήσαμε στη λεηλασία του Χρηματιστηρίου, σιωπήσαμε στους 145 νεκρούς του σεισμού του 1999, σιωπήσαμε στους νεκρούς του ναυαγίου του Σάμινα, σιωπήσαμε στις πυρκαγιές του 2007,
σιωπήσαμε στη λεηλασία της πατρίδας. Σιωπήσαμε στην ανατροπή του δημοψηφίσματος, σιωπήσαμε στα μνημόνια και στους δανειστές, σιωπήσαμε στη φτωχοποίηση της ζωής μας, σιωπήσαμε στον ξενιτεμό των νέων ανθρώπων, σιωπήσαμε στις τουρκικές προκλήσεις, σιωπήσαμε στο ξεπούλημα της Μακεδονίας, σιωπούμε τώρα στις δολοφονίες των πυρκαγιών, κι όταν θελήσουμε να φωνάξουμε, θα έχουμε χάσει τη λαλιά μας… Αυτή είναι η πραγματικότητα…
Είναι ωραίο να περηφανεύεσαι για πρωτογενή πλεονάσματα όταν δεν έχεις περιπολικά, ασθενοφόρα και καναντέρ, όταν κόβεις ανεξέλεγκτα δαπάνες από την παιδεία, την υγεία και τον πολιτισμό για να προσλάβεις κι άλλους αργόμισθους δημόσιους υπαλλήλους σε θέσεις φαντάσματα για λόγους ψηφοθηρίας, όταν… όταν… όταν… Το φιλότιμο είναι λέξη ελληνική που δεν μεταφράζεται σε άλλη γλώσσα. Είναι αυτό όμως που εξαφανίζεται -μέρα με τη μέρα- στην Ελλάδα!
Ας κρατήσουμε για οδηγό μας από εδώ και πέρα το απίστευτο αυτό κύμα αλληλεγγύης που αστραπιαία, εν αντιθέσει με τον κρατικό μηχανισμό, έκανε την εμφάνισή του. Είτε βοηθήσαμε λίγο είτε πολύ, όσο μπορεί άλλωστε ο καθένας μας, αποδείξαμε για άλλη μια φορά ότι ως λαός μπορούμε να πετύχουμε πολλά περισσότερα όντας ενωμένοι. Το άσχημο βέβαια είναι ότι ενωνόμαστε μόνο σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης. Αν κάτι τέτοιο συνέβαινε πιο συχνά, είμαι σίγουρος ότι θα είχαμε βάλει ένα σημαντικό λιθαράκι ώστε να βελτιώσουμε μόνοι μας την κατάσταση.
Το μάθημα όμως που πήραμε (;) άραγε θα γίνει πάθημα; Μακάρι να διαψευστώ αλλά είμαι σίγουρος ότι (συμπεριλαμβανομένου και εμού) θα στενοχωρηθούμε για μερικές μερούλες, θα θαυμάσουμε τους ήρωες πυροσβέστες και εθελοντές, θα βρίσουμε τους υπεύθυνους της καταστροφής και θα συνεχίσουμε τη ζωή μας… Μέχρι την επόμενη τραγωδία… Όταν καεί και το τελευταίο δέντρο, όταν καεί και το τελευταίο ψάρι, τότε μόνο θα καταλάβουμε ότι τα χρήματα δεν τρώγονται…
Καλό Παράδεισο σε όλες τις ψυχές που χάθηκαν τόσο άδικα… Ο Θεός να βάλει το χέρι του για όσα έχουμε να ζήσουμε από εδώ και πέρα…
