ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Παιδεία ώρα μηδέν!

παιδεία-ώρα-μηδέν-818529

Του Δημήτρη Μποσνάκη, εκπαιδευτικού

Η παιδεία από τα αρχαία χρόνια υπήρξε ιδιωτική υπόθεση διότι κατοχύρωνε τη διάκριση μιας πνευματικής και κοινωνικής ιεραρχίας. Στα νεότερα χρόνια ενισχύθηκε η δημόσια εκπαίδευση, διότι χρειάστηκε άφθονο και καλά ειδικευμένο προσωπικό για τις ανάγκες της βιομηχανικής κοινωνίας. Παράλληλα αναπτύχθηκε και ο διεκδικητικός ρόλος των πλατύτερων κοινωνικών στρωμάτων για καλύτερες συνθήκες ζωής. ’Επομένως η δημόσια εκπαίδευση χρειάζεται ισχυρή πολιτική βούληση για επαρκή χρηματοδότηση και ανταγωνιστικούς όρους λειτουργίας προς την ιδιωτική.

Στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για τις αλλαγές στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση ακούστηκε επίμονα από την πλευρά της κυβέρνησης η στήριξη του κοινωνικού ρόλου του σχολείου, αλλά και της επαγγελματικής εκπαίδευσης, όσο και της ειδικής. Ως εδώ όλα καλά. Δεν ακούστηκε όμως κουβέντα για αύξηση των κονδυλίων για τη δημόσια εκπαίδευση, για προσλήψεις εκπαιδευτικού προσωπικού, όπου υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις, για κίνητρα βελτίωσης της απόδοσης, για κίνητρα αριστείας, για ποιοτική εκπαίδευση για θέσεις εργασίας με υψηλές αμοιβές.

Αντίθετα, το σχέδιο νόμου που προωθεί το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Τεχνολογίας, προβλέπει κατάργηση χιλιάδων θέσεων εργασίας για εκπαιδευτικούς, επιβάρυνση του διδακτικού έργου, δραστικό περιορισμό μεταθέσεων και αποσπάσεων, τραγική επιμήκυνση του χρόνου παραμονής στη διδασκαλία μέχρι βαθιού γήρατος, περαιτέρω συρρίκνωση των απολαβών των ήδη κακοπληρωμένων εκπαιδευτικών. Η ποιοτική υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης δεν σταματά εδώ αλλά συνεχίζεται με την άρση κάθε κινήτρου για βελτίωση των προσόντων, με την ουσιαστική κατάργηση του ρόλου του διευθυντή, με την κατάργηση της άμιλλας και κάθε επιβράβευσης μεταξύ των μαθητών.

Για να κάμψει το φρόνημα και την αντίσταση των εκπαιδευτικών η κυβέρνηση χρησιμοποιεί θεμιτά και αθέμιτα μέσα. Τα θεμιτά είναι: η “κατάργηση” των Πανελλαδικών εξετάσεων και η αντικατάστασή τους με άλλου τύπου Πανελλαδικές, με σκοπό να κερδίσει πρόσκαιρα την εύνοια των μαθητών και των γονέων, κρύβοντας τους πραγματικούς σκοπούς που είναι η υποβάθμιση των σπουδών, η διοχέτευση των νέων στην ανεργία ή στη μετανάστευση, η δραστική μείωση της αμοιβής εργασίας και των εργασιακών δικαιωμάτων. Μικρότερη προσπάθεια σημαίνει λιγότερη γνώση χαμηλότερη αμοιβή. Αθέμιτο μέσο είναι η υπόσχεση κατάργησης της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών για να κερδίσει την ψήφο τους. Στην πραγματικότητα οι εκπαιδευτικοί ανταλλάσσουν την αξιολόγηση, που είναι δικαίωμά τους, με την κατάργηση κινήτρων, επιδομάτων σπουδών, με την ισόβια εργασία, με την ισόβια ανεργία των αδιόριστων συναδέλφων τους. Και αφού παραιτηθούν από όλα αυτά στη συνέχεια θα επαναξιολογηθούν.

Οι στόχοι της κυβέρνησης στην εκπαιδευτική πολιτική είναι σαφείς: 1) η εκπαίδευση δύο ταχυτήτων (δημόσια-ιδιωτική) 2) η ανατροπή της κοινωνικής ιεραρχίας (οι κατώτεροι και οι ανωφελείς να κρίνουν και τους καλύτερους και ωφέλιμους) 3) η τροφοδοσία των αναπτυγμένων ευρωπαϊκών χωρών με φθηνό εργατικό δυναμικό 4) η απαξίωση της προσπάθειας και της φιλοδοξίας σε ατομικό και εθνικό επίπεδο.

Η αποεπένδυση στην παιδεία σημαίνει αποεπένδυση στις εθνικές αξίες και στην εθνική άμιλλα. Ο απώτερος στόχος είναι η απαξίωση της παιδείας ως εθνικού κεφαλαίου, πράγμα που συνάδει με την απαξίωση της εθνικής ιστορίας και των εθνικών αγώνων, αλλά και με την αντιορθόδοξη εκπαίδευση.

Παιδεία μιας χρήσης από κυβέρνηση μιας χρήσης. Με θύματα χιλιάδες νέους και τις οικογένειές τους που συμμετέχουν στα κοινωνικά και εθνικά πειράματα της Συγκυβέρνησης. Μόνο που οι εμπνευστές των πειραμάτων βρίσκονται πολύ μακριά. Τα θύματά τους όμως βρίσκονται πολύ κοντά. Και το λογαριασμό τον πληρώνουμε όλοι μας. Και περισσότερο οι γονείς που βάζουν όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για να μορφώσουν τα παιδιά τους.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου