Του Τάσου Γ. Καπουρνιώτη, Αρχιτέκτονα
Πρώτη Μαΐου!
Απόπειρα οικογενειακής εξόδου αναψυχής, κατεύθυνση Νότιο Πήλιο, επιθυμία μας που όμως δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
Αιτία, μια ατέλειωτη ουρά αυτοκινήτων που συναντήσαμε στο ύψος της Γορίτσας και έφτανε μέχρι εκεί… μακριά στην τελευταία στροφή.
Στην αρχή έκανα υπομονή, μετά αντέδρασα, δεν άξιζε τον κόπο, έκανα αναστροφή και πίσω.
Κάτι όμως δεν μου πήγαινε, τι να είναι άραγε αυτό που μας συμβαίνει σαν χώρα; Ακόμη και όταν θέλουμε να κάνουμε κάτι ευχάριστο.
Παντού ουρές, νεύρα, σκυμμένα κεφάλια, άγχος, πολύ μιζέρια στη ζωή μας!
Το μυαλό μου πήγε (μεταφορικά) στην έννοια του ορισμού «ουρά» και τον ρόλο του στην καθημερινότητα, οι συνειρμοί πολλοί, αλλά το συμπέρασμα ένα και ξεκάθαρο «όπου ουρά, κάτι δεν πάει καλά, κάτι φταίει».
Το γιατί ίσως μπορεί να βγει από τα όσα θα γράψω πιο κάτω και έχουν να κάνουν με την επίκαιρη επέτειο της «Πρωτομαγιάς».
Στο Γρηγοριανό ημερολόγιο «Πρωτομαγιά» είναι η νούμερο 121 ημέρα του έτους μέσα στις υπόλοιπες 365.
Μια μέρα όμως ξεχωριστή από τις άλλες, με πολύμορφες, σημαντικές, διαφορετικές μεταξύ τους γιορτινές επετείους.
Μια από αυτές (κυρίως ηθική) η καθιέρωσής της σαν μέρα των εργατών και πιο εξειδικευμένα της «εργατικής τάξης».
Στην κοινωνιολογία με τον όρο «εργατική τάξη», χαρακτηρίζεται το σύνολο των αμειβόμενων εργαζομένων αποδοτικών απασχολούμενων μιας κοινωνίας, οι οποίοι προκειμένου να μπορέσουν να ζήσουν, πωλούν την προσωπική τους εργατική δύναμη ή την δημιουργική τους ικανότητα, χειρωνακτική ή διανοητική.
Αποδίδοντας την έννοια αυτού του χαρακτηρισμού στην πράξη θα δούμε πως αυτός αφορά τα περισσότερα (σχεδόν όλα) από τα μέλη μιας κοινωνίας.
Με διάφορες λοιπόν εκδηλώσεις (κυρίως απεργίες) καθιερώθηκε να γιορτάζεται σαν επέτειος, η πριν από 132 χρόνια (1886) ομαδική εργατική εξέγερση, στις αρχές αυτού του μήνα.
Ήταν αποτέλεσμα αγώνων και διεκδικητικό ξέσπασμα κόντρα στο κακό εργοδοτικό κατεστημένο, μια κίνηση ενάντια στην καταπίεση του ανθρώπου από τον άνθρωπο και τις κακές συνθήκες δουλειάς, επομένως διαβίωσης.
Στην πράξη δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι μαζεύτηκαν στο Σικάγο και αντέδρασαν στο απάνθρωπο και αισχρό κατεστημένο εργατικής εκμετάλλευσης.
Απώτερος σκοπός η διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών εργασίας και η ημέρα αυτή άφησε διαχρονικά το στίγμα της, αφού ημερολογιακά αποτέλεσε την απαρχή της επιτυχίας του.
Από τότε για τις νεότερες γενιές αποτελεί μια από τις κορυφαίες στιγμές ανάμνησης της πάλης των τάξεων άρα των μελών μιας κοινωνίας.
Καθιερώθηκε σαν απεργία, ένδειξη σεβασμού, παραδειγματισμού και συνέχισης του τότε αγωνιστικού παραδείγματος, αλλά και κυρίως συνέχειας της ενεργούς παρουσίας, υπεύθυνης ύπαρξης, διαρκούς ελέγχου, διαφύλαξης των κεκτημένων.
Με λίγα λόγια μια υπενθύμιση του ρόλου ελέγχου και διεκδίκησης που πρέπει να έχει ο καθένας μας.
Ρόλου απαραίτητου γιατί στην πορεία του χρόνου, τα συνθήματα και οι διεκδικήσεις, ακολουθώντας τα γεγονότα και την εξέλιξη, διεύρυναν τα ενδιαφέροντά τους.
Νέα κοινωνικά δεδομένα όπως το δημοσιονομικό, η διαφθορά, η ειρήνη, ο αφοπλισμός, το περιβάλλον, αλλά και τα τόσα άλλα λειτουργικά προβλήματα που κάθε τόσο παρουσιάζονται και χρήζουν απαραίτητα παρακολούθησης.
Εδώ λοιπόν δένει η ανάγκη αιτιολόγησης ύπαρξης της ΟΥΡΑΣ, τους λόγους δημιουργίας όπως και τις συνέπειες παρουσίας της, αλλά και το γιατί της μη επιδίωξης εξαφάνισής της.
Είναι γεγονός από την καθημερινότητα πως «Η παλιά εργατική συνείδηση», για την οποία η μέρα αυτή αποτελούσε ορόσημο, σήμερα φαίνεται να έχει χαθεί.
Το εργοδοτικό κατεστημένο, υπεύθυνο τότε για την καταπίεση, δεν κατέθεσε τα όπλα, ούτε αποποιήθηκε τα συμφέροντά του, βρήκε νέους τρόπους καμουφλαρισμένης εκμετάλλευσης, προσαρμόστηκε στις νέες συνθήκες και προσφέροντας «άρτο και θεάματα» μετάλλαξε τον τρόπο ζωής, εφεύρε τρόπους παραπλάνησης φροντίζοντας να αποκοιμίσει τις αντιδράσεις, προς ίδιο όφελος.
Επιπλέον η καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας ήταν αιτία να αλλάξει η διαβίωση γενικά.
O εξειδικευμένος εργάτης, ο στυλοβάτης της εργατικής Πρωτομαγιάς, εκσυγχρονίστηκε και ανήκει πια στη μεσαία τάξη.
Έτσι οι περισσότεροι απολαμβάνουν την μέρα αυτή, με τους φίλους και την οικογένειά τους απλά σαν μια καθιερωμένη αργία.
Αντί για συλλαλητήρια διοργανώνουν μπραντς, φαγοπότια και από την προηγούμενη όπως και μετά την επόμενη μέρα «γιορτάζουν τον Μάη».
Οι κάποτε κραταιές πορείες ξεθωριάζουν, ξεχνιούνται, μένουν μόνο σαν επέτειοι, με άνευρες (υποχρεωτικές αγγαρείες θα έλεγα) παρελάσεις, αλλά και ανούσιους πανηγυρικούς δεκάρικους, ευκαιρίες εμπλούτισης του βιογραφικού κάποιων συνδικαλιστών καριέρας.
Σήμερα η απεργία της Πρωτομαγιάς εξελίχθηκε σε αργία, αφού για τους περισσότερους δεν είναι παρά μία αφορμή για αποχή από την εργασία, για χαλάρωση και ανάπαυση, μία ευκαιρία να βρεθούν κοντά στη φύση, λόγω Άνοιξης και μακριά από τη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Κυρίως όμως η τάση για αντίδραση που ήταν η κύρια αιτία παρακίνησης της εξέγερσης του Σικάγο έχει πάψει να υπάρχει.
Από την άλλη, στον ελληνικό πολιτισμό (τα γνωστά από την αρχαιότητα Ανθεστήρια, Μαγιάτικο στεφάνι μεταγενέστερα), αλλά και σε εκείνο πολλών άλλων ευρωπαϊκών λαών, από τους πανάρχαιους χρόνους μέχρι και σήμερα, γιόρταζαν και γιορτάζουν αυτή την μέρα με διάφορες εκδηλώσεις το τέλος του χειμώνα σε κάθε του «έκφανση».
Κοινό σημείο αναφοράς η γιορτή της «ανθοφορίας» της φύσης, η αρχή του «καλού καιρού» και κυρίαρχο χαρακτηριστικό τους η «επανεκκίνηση» της Άνοιξης.
Τέλος εκτός του ότι γιορτάζεται πρακτικά σαν μέρα των λουλουδιών, μεταφορικά αναδεικνύονται και επισημαίνονται οι ιδιότητες του καλού και του κακού, της αναγέννησης και του θανάτου.
ΤΡΕΙΣ λοιπόν γιορταστικές εκδηλώσεις την ίδια μέρα, αλληλένδετες μεταξύ τους, με την πρώτη να είναι καθαρά αγωνιστική για την υπενθύμιση, διαφύλαξη, περιφρούρηση και διατήρηση ΤΩΝ με αγώνες αποκτημένων καλών «Συνθηκών διαβίωσης».
«Συνθηκών διαβίωσης» που θα επιτρέπουν σε όλους την απρόσκοπτη συμμετοχή στη διεξαγωγή και απόλαυση των άλλων δύο που δεν είναι τίποτε άλλο από τη συνέχιση της παράδοσης, βασικό κοινωνικό στοιχείο.
Θα έλεγε κάποιος λοιπόν, ότι φαινομενικά τη μέρα αυτή ζήσαμε τα θετικά αποτελέσματα της εξέγερσης του Σικάγου και ότι σήμερα απολαμβάνουμε ευμενώς τα κεκτημένα στη διαβίωσή μας.
Αφού ούτε λίγο ούτε πολύ, την Πρωτομαγιά που πέρασε η μόνη έννοια όλων ήταν (άλλωστε έτσι έπρεπε να είναι) το πολιτιστικό γιόρτασμα, το μάζεμα λουλουδιών και η υποδοχή της άνοιξης.
Όμως ΔΕΝ είναι έτσι, το ότι υπήρξε μια γενική προσπάθεια διασκέδασης αλλού πρέπει να το ψάξουμε, ίσως στην έμφυτη τάση επιβίωσης -απόλαυσης– διασκέδασης που έχουμε στο DNA μας σαν Λαός και στην τάση κόντρα στην μιζέρια και στην αναζήτηση τρόπου διαφυγής από αυτήν.
Ζούμε σε μια Χώρα που εδώ και αρκετά χρόνια, το λεγόμενο ΚΕΦΑΛΑΙΟ (οργανωμένος πλούτος) διαμέσου των απανταχού (Διεθνών) οικονομικών συμφερόντων, επιδιώκει να τη διαφεντεύει (όπως και πολλές άλλες) και εν μέρει το έχει καταφέρει.
Μεθοδεύοντας ύπουλα, απατηλά, ανεξέλεγκτα, σιωπηρά και κυρίως τοκογλυφικά την χορήγηση δανείων, που παρόλο δεν διέφεραν σε μέγεθος (το αντίθετο μάλιστα πολύ μικρότερα) από αυτά άλλων χωρών (σχεδόν όλων), τα μετέτρεψε επιστημονικά (και με ξεκάθαρο δόλο)σε άμεσα απαιτητές δυσβάστακτες κρατικές οικονομικές υποχρεώσεις.
Υποχρεώσεις, με αρνητικό αντίκτυπο στην πρόοδο, στην εξέλιξη, στο βιοτικό επίπεδο των πολιτών, με εμφανή πρόθεση την αποδυνάμωση της Χώρας διαμέσου οικονομικής κρίσης (προσχεδιασμένης).
Πρόσχημα βολικό για όλα αυτά και μετά από χρόνια χαλαρού ελέγχου και φειδωλών οικονομικών χορηγήσεων η κακή (εσκεμμένα και με δόλο) εγχώρια προδοτική δημοσιονομική διαχείριση.
Ελέγχοντας τις συνειδήσεις αυτών που προδοτικά την ηγούνται, έχουν καταφέρει να μεταβάλουν εκβιαστικά την υπαρξιακή παρουσία και απόδοση του ΚΑΘΕΝΑ, σαν μοναδική πηγή οικονομικών απολαβών και μόνο (βλέπε φασιστική –παράλογη αλλά και ανήθικη φορολογία- παράλογες ασφαλιστικές εισφορές, κλπ.).
Είναι λάθος να νομίζουμε πως αυτό που κάποτε ονομαζόταν «εκμετάλλευση του εργάτη» έπαψε να υπάρχει, απλώς άλλαξε μορφή προσαρμόστηκε στις νέες συνθήκες, εξελίχθηκε.
Καμουφλαρισμένο επιστημονικά, γιγαντώθηκε πήρε έκταση, έγινε πλέον γενική εκμετάλλευση του κάθε πολίτη της Χώρας, βυθίζοντάς την στην μιζέρια.
Τα δικαιώματα του ανθρώπου καταπατούνται καθημερινά με την αισχρή μείωση συντάξεων, την περικοπή μισθών, τις απολύσεις, την ανεργία από την πτώχευση επιχειρήσεων αλλά και την μη δυνατότητα δημιουργίας νέων, λόγω της βαριάς, αισχρής παράλογης φορολογίας, της έλλειψης κινήτρων και την εκ των πραγμάτων αποτροπή επενδύσεων.
Κόποι και θυσίες χρόνων στην κυριολεξία πήγαν χαμένοι, έχουν κλαπεί για να καλύψουν τις απάτες, τις ρεμούλες, την ανικανότητα αυτών που κυβερνούσαν, αλλά και αυτών που κυβερνούν σήμερα, οι οποίοι με το που ανέλαβαν την αρχή αντί να πράξουν αυτά που υποσχέθηκαν και να υπηρετήσουν τους πολίτες(πρωταρχική τους υποχρέωση από το Σύνταγμα), τους προδίδουν ασύστολα προκλητικά, αδιαφορώντας και κοροϊδεύοντάς τους.
Ενέργειες κόντρα στην ηθική της συμπεριφοράς, αφού καταπάτησαν και καταπατούν ότι είχαν υποσχεθεί.
Ο ΤΟΤΕ αγώνας, σήμερα έπαψε να είναι μια άνιση πάλη μεταξύ των κοινωνικών τάξεων και διαμορφώθηκε μονόπλευρα σε γενική πάλη επιβίωσης.
Την εργοδοσία (που βάλλεται και αυτή) αντικατέστησαν τα παράγωγα του Κεφαλαίου, δηλαδή το Τραπεζικό σύστημα και τα Διεθνή οικονομικά συμφέροντα.
Η κόντρα γίνεται ενάντια σε κάθε ενεργό πολίτη, με επιδιωκόμενο τελικό σκοπό την εξάλειψη κάθε αντίδρασης και διαμέσου του οικονομικού αποκλεισμού και καταπίεσης, να πετύχουν πλήρη έλεγχο της Χώρας και του πλούτου της (πνευματικού – φυσικού).
Το παράδειγμα του Σικάγου ξεχάστηκε, όλοι αυτοί που θέλουν να αισθάνονται φυσική και ηθική συνέχεια των νικητών του ΤΟΤΕ, σήμερα χωρίς να το καταλάβουν έχουν μεταλλαχτεί…
Έχουν καταντήσει (μεταφορικά)όπως τα συμπαθή εκείνα ζώα που εκτρέφονται για να αποτελέσουν πηγή τροφίμων, δηλαδή για κρέας, αυγά, γάλα.
Στην Χώρα μας αυτή την χρονική περίοδο επιχειρείται αντίστοιχη (μεθοδολογικά) παθητική αποδοτική μεταχείριση με αντικείμενο την εκμετάλλευση ανθρώπων.
Επιδιωκόμενος σκοπός η αδιαμαρτύρητα, ανεμπόδιστα και χωρίς καμιά πραγματική αντίδραση, αισχρή ξεδιάντροπη οικονομική αφαίμαξη.
Τα κοτόπουλα όμως και όλα τα άλλα ζωντανά που ανέφερα τρώνε καλά, δεν διαμαρτύρονται, ζουν λίγο, δεν έχουν συνείδηση και δεν δημιουργούν διαδόχους, δεν έχουν μέλλον αλλά ούτε παρελθόν.
Το ένστικτο, το μοναδικό μέτρο άμυνας που φυσιολογικά έπρεπε να έχουν, η βιομηχανία εκμετάλλευσής τους (Κεφάλαιο) έχει φροντίσει να τους το εξαφανίσει με τις κατάλληλες συνθήκες.
Αυτό προσπαθούν να κάνουν και με τους ανθρώπους…
Μία από τις μεθόδους και η εμφάνιση της ΟΥΡΑΣ (πρόκληση για την επιστολή).
Η ΟΥΡΑ είναι ένα έμμεσο μέσο καταστολής, σπασίματος αντιστάσεων, ευρέως εφαρμοσμένο για επιβολή και πειθάρχηση στα ζώα εκτροφής και εκμετάλλευσης.
Οι άνθρωποι όμως διαφέρουν γιατί έχουν συνείδηση, η οποία κάθε τόσο τους οδηγεί σε πράξεις επιβίωσης.
Δεν είναι απαραίτητο η αντίδραση και ο τρόπος δράσης να είναι ίδια (εξέγερση Σικάγου), αρκεί ο καθένας να καταλάβει το τι είναι ικανός να κάνει και ποιος είναι ο ρόλος που παίζει στην κοινωνία γενικά σαν πολίτης.
Για μένα το παν είναι ο διαρκής έλεγχος, η απαίτηση για διαφάνεια, σωστή πλήρη ενημέρωση, αξιοκρατία στις υπεύθυνες θέσεις, σωστή διαχείριση υπεράσπιση των συμφερόντων των πολιτών.
Πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους ότι κάθε άνθρωπος ΔΕΝ είναι ένα βιομηχανοποιημένο προϊόν, για παραγωγή και εκμετάλλευση.
Αντί να απαιτούν από αυτόν, αυτός πρέπει να έχει απαίτηση από εκείνους που σε τελική ανάλυση, αυτός έχει ορίσει να τον κυβερνούν.
Στην εποχή του διαδικτύου και τις εφαρμογές του, το να περιμένεις σκύβοντας κάτι που μπορεί να γίνει σε μερικά λεπτά, δείχνει πως κάπου αποβλέπουν.
Ίσως στην κούραση αντίδρασης, στην απασχόληση, τον εκνευρισμό, το χάσιμο χρόνου, την έλλειψη άνεσης ελέγχου και κριτικής.
Ο κάθε άνθρωπος είναι μια μοναδική χαρισματική οντότητα σε εκατομμύρια όμοια βιολογικά αντίγραφα, με κοινό ανεπτυγμένο χαρακτηριστικό την νοημοσύνη.
Αν υπάρχουν μεταξύ τους διαφορές, αυτές οφείλονται, στην παιδεία, στον τρόπο και τις συνθήκες διαβίωσης, στις διάφορες οπαδικές επιρροές, θρησκευτικές, κομματικές κλπ.
Είναι πλασμένος για να αποτελεί ανεξάρτητη ξεχωριστή μονάδα σε ένα σύνολο ομοίων του, την κοινωνία.
Είναι ικανός μόνος του ή σαν ομάδα να κάνει θαύματα, εκείνο που δεν του πρέπει είναι ο καταναγκασμός και η στέρηση της ελευθερίας από οπουδήποτε προέρχεται.
Η ΟΥΡΑ λοιπόν είναι αποτέλεσμα επιδιωκόμενο για την τιθάσευση και ταυτόχρονα την στέρηση της ελευθερίας δράσης και δεν συνάδει με τις αρχές της επετείου της «Πρωτομαγιάς».
