Του Νίκου Χατζησταματίου, Δικηγόρου
Οι κυβερνώντες σήμερα τη χώρα έχουν βρει ή ορθότερα ανακάλεσαν στη μνήμη τους από παλιότερα, σαν έξυπνο κόλπο αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, το εθνικό μας πράγματι πρόβλημα της ονοματολογίας της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (Π.Γ.Δ.Μ.).
Και αυτά όταν η χώρα έχει πιάσει το πάτο κάθε αξίας, ξεκινώντας από την οικονομία, πηγαίνοντας στην ανάπτυξη, στη κοινωνική πρόνοια υπό την ευρεία έννοια (συμπεριλαμβάνω εδώ τους μισθούς, αλλά τις συντάξεις των συνταξιούχων, μιας και για μένα η σύνταξη είναι πρωταρχικά η κοινωνική πρόνοια του συνταξιούχου και ακολουθεί η πρόνοια για αυτόν όταν αρρωστήσει, που ούτε και αυτή βέβαια υπάρχει), την ανεργία, τους θεσμούς, τη δικαιοσύνη, την ασφάλεια των πολιτών, των επενδύσεων κλπ.
Θα σταθώ, με λίγα λόγια και μετά θα συνεχίσω στα πραγματικά προβλήματα, στο πρόσφατο εφεύρημα του αποπροσανατολισμού, που είναι το όνομα της Π.Γ.Δ.Μ., όχι βέβαια διότι υποτιμώ τη σοβαρότητά του, αλλά επικαλούμενος την απλότητα του προβλήματος αυτού. Η Μακεδονία είναι μία. Και είναι Ελλάδα.
Εδώ γεννήθηκε ο Φίλιππος, ο πατέρας και ουσία εμπνευστής του οραματιστή Αλέξανδρου που την έκανε απέραντη, με αποτέλεσμα η ιστορία να του δώσει το τίτλο του Μεγάλου και η εξέλιξη της ανθρωπότητας, του πολιτισμού, ακόμη και του χριστιανισμού να του οφείλουν πολλά για την εξάπλωσή τους στα πέρατα, με όπλο ειρήνης την Ελληνική γλώσσα, που αποκλειστικά μιλούσε και είχε διδαχθεί ο Μέγας Αλέξανδρος και αποτέλεσμα ο ελληνικός πολιτισμός να αποτελέσει παγκόσμιο σημείο αναφοράς. Στη Βεργίνα τάφηκε ο βασιλιάς Φίλιππος και κατά πάσα πιθανότητα εδώ βρίσκεται τελικά και ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Μόνον σαν αστειότητα μπορεί να συζητηθεί η οποιαδήποτε διεκδίκηση, ονόματος, εδαφών, ιστορίας, από ένα λαό βαρβάρων, που εμφανίστηκε στη περιοχή καμιά χιλιάδα χρόνια αργότερα από τότε που συνέβαιναν αυτά.
Και αυτή η Μακεδονία δεν μπορεί να προσδιορίζεται με επιθετικό προσδιορισμό. Δεν χρειάζεται. Τα ιλίεντεν, νόβα, βαρντάσκα, γκόρνα Μακεντόνια είναι επιθετικοί προσδιορισμοί, που δεν είναι αναγκαίοι, για το προσδιορισμό της Μακεδονίας, που, ξαναλέω, είναι μια. Η Μακεδονία δεν μπορεί να γίνει ούτε καν Μακεντόνια, όχι βέβαια ιλίεντεν ή γκόρνα ή κόρνα.
Και εδώ τελειώνει το θέμα αυτό.
Ας αντιληφθούν οι κυβερνώντες ότι, όσο και αν βρίσκονται πλησιόχωρα στις κουμμουνιστοφασιστικές αντιλήψεις του, δεν οφείλουν σεβασμό στις αλητείες του Τίτο και ας παύσουν τις διαπραγματεύσεις με τον απίθανο αμερικανό τυπάκο, του οποίου το μόνο προσόν είναι ότι ο μπαμπάς του δώρισε ένα αεροπλανοφόρο στο αμερικανικό ναυτικό και έτσι οφείλουν και οι αμερικάνοι να τον τιμούν πότε-πότε με διεθνείς αποστολές, σε παγερά αδιάφορα για αυτούς θέματα. Για όσα ενδιαφέρονται στέλνουν άλλους, ικανούς και γνωστικούς.
Ας έλθουμε λοιπό στο πραγματικό θέμα. Την κατάσταση της οικονομίας της χώρας και των συνεπειών της καταβαράθρωσής της.
Με το αίσχος της … περήφανης διαπραγμάτευσης του 2015 η χώρα μας είναι αμετάκλητα οικονομικά κατεστραμμένη για τη προσεχή 30ετία, μέχρι τουλάχιστον το έτος 2050 … και αυτό με αρκετή αισιοδοξία. Μαζί με την οικονομία εξαθλιώνεται και η κοινωνία, από κάθε άποψη. Η έλλειψη εισοδήματος στον κάθε Έλληνα, κυρίως μικρομεσαίο, που η αλλοπρόσαλλη αριστεροδεξιά κυβέρνηση μετέτρεψε σε εισοδηματία εισοδήματος φτώχιας και επιδομάτων, οδήγησε στη παντελή αδυναμία του απαραίτητου σε κάθε οικογένεια προγραμματισμού.
Παράλληλα και σαν να μην φτάνουν αυτά βασιλεύουν προκλητικά οι πάσης φύσεως τρομοκράτες, η ανοχή στους οποίους δεν είναι μόνο απειλή της ασφάλειας των πολιτών, αλλά κάνει σκεπτικό και τον κάθε επενδυτή, ο οποίος αισθάνεται ο στόχος εφαρμογής των άτοπων ιδεολογικών αγκυλώσεων των κυβερνώντων. Δεν μπορείς να θέλεις να προσελκύσεις επενδύσεις, σαν το ύστατο μέσο για να σώσεις τη χώρα, αλλά να είσαι δεδηλωμένος κυνηγός του κεφαλαίου. Το κεφάλαιο πρέπει να λάβει πρώτα επιβεβαιωμένα και εγγυημένα μηνύματα απεμπόλησης του παρωχημένου κουμουνιστοαριστερού κρατισμού και αποπολιτικοποίησης της δράσης της δημόσιας διοίκησης, για να αποφασίσει να επενδύσει.
Πρέπει να δεχθούμε όλοι μας ότι η επίδειξη ανωριμότητας από ένα εύπιστο εκλογικό σώμα, που πίστεψε στα μαγικά τύπου Μαδούρο και άλλων παρεμφερών λωποδυτών, σε συνδυασμό με το ριζωμένο μέσα του κρατισμό, με τις αυταπάτες του, έδωσε την εξουσία στους σημερινούς κυβερνώντες και οδήγησε τη χώρα, μέσω ενός πρωτόγνωρου λαϊκισμού στη σημερινή εξαθλίωση.
Μόλις αντιληφθούμε ότι τα χειρότερα είναι μπροστά μας και όχι πίσω μας, όπως εξαπατιτικά μας υπόσχονται οι κυβερνώντες, τότε θα αντιληφθούμε το αξεπέραστο του προβλήματος με τα σημερινά δεδομένα διακυβέρμησης της χώρας και θα αρχίσουμε να ψάχνουμε για λύσεις, αλλά θα είναι αργά.
Η αναγκαιότητα μιας νέας αρχής είναι πλέον η μόνη λύση. Και εκεί βέβαια θα βρούμε ότι εκτός από τα καλά του καπιταλισμού, στον οποίο οφείλονται όλα τα σημερινά επιτεύγματα και κατακτήσεις των προηγμένων κρατών, υπάρχουν και τα προβλήματά του. Ο βασικότερος από τους κανόνες του καπιταλισμού είναι το κέρδος που παράγει η ενδιάθετη τάση του ανθρώπου για δημιουργία. Το σύνδρομα κομμουνισμού που αφελώς ή με γραφικότητα μας διακατέχει, με το μανδύα της … προοδευτικότητας είναι ένα γεγονός, διότι, ευτυχώς, ποτέ δεν τον γνωρίσαμε, για να τελειώνει το ότι τον αντιμετωπίζουμε σαν αστείο. Υπάρχει το περίεργο ότι οι διάφοροι μέντορες του εφαρμοσμένου κουμμουνισμού θέλουν να τον εγκαταστήσουν στις χώρες όπου υπάρχει καπιταλισμός, ενώ οι ίδιοι απολαμβάνουν πλουσιοπάροχα τα αγαθά του καπιταλισμού.
Όταν όμως μιλάμε για μια χώρα που πρέπει να μείνει όρθια, οι αποφάσεις πρέπει να βασίζονται στον ορθολογισμό. Για να έχουμε σεβασμό των κανόνων της δημοκρατίας, πρέπει να ζούμε σε περιβάλλον ελεύθερης οικονομίας. Όταν στην Ελλάδα του σήμερα οι μισοί θέλουν να διοριστούν και οι υπόλοιποι μισοί να κάνουν δουλειές με το Δημόσιο, για να είναι σίγουρες, αναρωτιέμαι αλήθεια πως θα αποφύγουμε τον κρατισμό, τον παρασιτισμό και τη φαυλότητα και θα περάσουνε στη παραγωγικότητα.
Δεν θα κατηγορήσω μόνο τους σημερινούς κυβερνώντες, γιατί, για να λέμε την αλήθεια, αρκετές δεκαετίες τώρα το πολιτικό μας σύστημα κατέστησε «θεσμό» το ρουσφέτι, χαϊδεύοντας ένα εκλογικό σώμα, που με περισσή ανευθυνότητα συνεχώς απαιτεί παροχές. Διαχρονικά βέβαια, όλοι οι καλλιεργητές της παραπάνω νοοτροπίας καμάρωναν ως σοσιαλιστές ή αλλιώς πως ως αριστεροί.
Πρέπει επιτέλους να σταματήσει η δημοσιονομική εκτροπή. Να αναχαιτιστεί ο κρατισμός και να εισαχθεί σαν θεσμός ο σεβασμός στα χρήματα των φορολογούμενων, μια και τελείωσαν τα δανεικά και η υπερφορολόγηση δεν αποδίδει πλέον, ελλείψει χρημάτων στους φορολογουμένους, για να δούμε ανάπτυξη. Αλλιώς. Ας αποφασίσουμε να ζούμε στη «μπανανία» η Ελλάς και ας ξεχάσουμε την ευρωπαϊκή Ελλάδα.
