ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Ένα πανάκριβο παραμύθι

ένα-πανάκριβο-παραμύθι-16759

Του Νίκου Κυριαζή,

Καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Στις 20 Αυγούστου 2018 λήγει το πρώτο μνημόνιο και έχει αρχίσει η συζήτηση για το «μετά». Η κυβέρνηση υποστηρίζει την, όπως την ονομάζει, καθαρή έξοδο, δηλαδή όχι προληπτική γραμμή στήριξης από τον ΕSΜ, αλλά χρηματοδότηση από τις αγορές, με τη λογική πως έτσι θα κερδίσουμε πίσω την αυτονομία της οικονομικής μας πολιτικής.

Πρόκειται για παραμύθι που μπορεί να αποβεί πανάκριβο.

Πρώτον, με βάση τον ισχύοντα κανονισμό 472/2013της ΕΕ, μία χώρα μέλος βρίσκεται κάτω από αυστηρή εποπτεία όσο δεν έχει αποπληρώσει το 75% του χρέους της προς άλλες χώρες-μέλη, οργανισμούς όπως ΔΝΤ κλπ. Δεδομένο πως αυτό το χρέος είναι 240 δισ., η Ελλάδα για να βγει από την εποπτεία, θα πρέπει να αποπληρώσει 180 δισ. και στην καλύτερη περίπτωση όπως έχουμε υπολογίσει. (“Το ΒΗΜΑ” στις 14/01/2018) θα χρειασθεί μισό αιώνα.

Η κυβέρνηση θέτει (όπως έχει αποδειχθεί η ΕΕ ήδη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις) το θέμα της ελάφρυνσης του χρέους. Η συζήτηση θα αρχίσει μετά το τέλος του μνημονίου. Είναι όμως κανείς τόσο αφελής να πιστεύει πως θα μας δοθεί ελάφρυνση χωρίς όρους, δηλαδή επιπλέον δεσμεύσεις εκείνων του 472/2013;

Άρα, καθαρή έξοδος όπως την υποστηρίζει η κυβέρνηση αποκλείεται. Τότε τίθεται το ερώτημα, γιατί να αποκλείεται η δανειοδότηση από τον ΕSΜ και μετά τον Αύγουστο του 2018; Ο κ. Στουρνάρας, και όσοι τον υποστηρίζουν, βασίζονται στην λογική της οικονομίας και των αριθμών και όχι των λαϊκιστικών συνθημάτων. Συγκεκριμένα, το επιτόκιο για τα δάνεια του ΕSΜ είναι 1%, ενώ από την ανοιχτή αγορά, με βάση ό,τι ισχύει τώρα, 4% δηλαδή διαφορά 3%. Ένας καλός υπολογισμός δείχνει δανεισμό 20 δισ. από την ανοιχτή αγορά σημαίνει πρόσθετη επιβάρυνση επιτοκίων 600 εκατ. ανά έτος, που σημαίνει ξανά είτε μείωση δαπανών, είτε, κατά την προσφιλή φορολογική πειρατεία των κ.κ. Τσακαλώτου και Χουλιαράκη, αύξηση των φόρων.

Φυσικά, όποιος γνωρίζει στοιχειώδη οικονομικά, αντιλαμβάνεται πως η αύξηση των φόρων στερεί πόρους από την οικονομία, άρα επηρεάζει αρνητικά την ανάπτυξη. Φάνηκε άλλωστε από την περίφημη (και πλασματική λόγω μη εξόφλησης οφειλών του δημοσίου προς προμηθευτές) υπεραπόδοση των δημοσίων εσόδων 3,5% έναντι στόχου 1,75%, δηλαδή διαφορά 1,75%. Η άλλη όψη της υπεραπόδοσης για την οποία οι κύριοι Τσακαλώτος και Χουλιαράκης σιωπούν, είναι η οικονομική ανάπτυξη το 2014, 1,4%, έναντι στόχου 2,7%, διαφορά 1,3% ή με τα σημερινά δεδομένα σχεδόν 3 δισ., ήταν δε η χειρότερη σε όλη την ΕΕ, σε σύγκριση δε με τις άλλες μνημονιακές χώρες, Ιρλανδία 5%, Κύπρος 3,5%, απελπιστική.

Δυστυχώς όμως οι κκ. Τσακαλώτος και Χουλιαράκης είναι πολύ κατώτεροι επιστημονικά (με βάση το έργο τους!)από τους προκατόχους τους, κ.κ. Στουρνάρα και Χαρδούβελη. Ο κ. Χαρδούβελης πχ. έχει δημοσιεύσει στο καλύτερο οικονομικό journal παγκοσμίως, το American Economic Review, που οι κκ. Τσακαλώτος και Χουλιαράκης δεν έχουν δει ούτε στον ύπνο τους. Επιπλέον δεν δισ. τάζουν να επιβαρύνουν την πραγματική οικονομία για χάρη ενός παραμυθιού, εξαπατώντας ουσιαστικά τους πολίτες, όπως είχε κάνει και ο κ. Τσίπρας (ο ΕΝΦΙΑ είναι ένας παράλογος φόρος, δεν διορθώνεται, καταργείται).

Αυτή η συμπεριφορά όμως δεν είναι μόνο βλαπτική για την οικονομία, αλλά είναι και βαθιά αντιδημοκρατική. Αν ίσχυε στην σύγχρονη Ελλάδα ότι ίσχυε στην αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία, ή σύγχρονες όπως στις Ελβετία, Ισλανδία, Ουρουγουάη, ΗΠΑ, Γερμανία κλπ, οι δύο υπουργοί θα ήταν υπόλογοι.

Όμως η Ελλάδα, σύμφωνα με όλα τα διεθνή ινστιτούτα, θεωρείται η λιγότεροδημοκρατική χώρα της ΟΝΕ και όχι μία από τις «κανονικές» ή «πλήρεις» δημοκρατίες. Σύμφωνα πχ. με την κατάταξη του Economist Intelligence Unit είχε το 2014 τη θέση 44, πίσω και από ορισμένες αφρικανικές χώρες όπως η Μποτσουάνα. Ως επενδυτικός προορισμός δε, σύμφωνα με το World Economic Forum, η Ελλάδα κατατάσσεται στη θέση 117(!), 15 θέσεις πίσω από το Κονγκό.

Τι θα έπρεπε να περιμένουμε άλλωστε, όταν ο ίδιος ο κ. Τσίπρας και η σύζυγός του κ. Μπαζιάνα έχουν ως πολιτειακό τους είδωλο-πρότυπο, όχι δημοκρατικούς ηγέτες, όπως τον Καποδίστρια (δημιουργό μεταξύ άλλων του ισχύοντος Ελβετικού Συντάγματος) και τον Βενιζέλο, ή τους Ουάσιγκτον, Λίνκολν τους πατέρες του Αμερικανικού Συντάγματος, τον Φρίντριχ Έμπερτ ή τον Κόνραντ Αντενάουερ (αν φυσικά τους γνωρίζουν) αλλά τον επί μισό αιώνα δικτάτορα της Κούβας Κάστρο, που την διατήρησε ως μία από τις φτωχότερες και τις πιο διεφθαρμένες χώρες του κόσμου, όπου ανθεί η πορνεία, το λαθρεμπόριο πούρων και ποτών κλπ, όπως διαπιστώνουν όσοι την έχουν επισκεφθεί.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου