Του Χρήστου Μηλίτση
Όσο περίεργο και αν φαίνεται το εν λόγω τηλεφώνημα δεν πρέπει να νομίσει ο αναγνώστης ότι είναι αποκύημα μιας αρρωστημένης φαντασίας, κάθε άλλο. γιατί είναι ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη το 1945 όταν πρωθυπουργός της χώρα μας υπήρξε ο αείμνηστος Νικόλαος Πλαστήρας . Ο θρυλικός μαύρος καβαλάρης, που έσωσε τους πρόσφυγες από την ολική καταστροφή των Τούρκων. Καρά σαϊτάν (μαύρο διάβολο) τον αποκαλούσαν οι Τούρκοι αυτόν, και σαϊτάν ασκέρ (Στρατός διαβόλων) τους ευζώνους του, που έτρεμαν από το φόβο τους για το μακελειό που πάθανε. Οι πρόσφυγες τον λατρεύουν και δέονται στην Παναγία για τη μνήμη του. Τον αγαπούν και τον λατρεύουν. Δεν είναι λίγοι εκείνοι στη Νέα Ιωνία, όπως προσωπικά διαπίστωσα όταν υπηρετούσα σε σχολεία αυτής της περιοχής, που έχουν την εικόνα στο σαλόνι του σπιτιού τους. Αλλά ας έρθουμε στο θέμα μας.
Η συζήτηση αυτή έγινε στο Αλμαντάρ στα περασμένα. Δυο προσφυγικά χωριά είχαν δημιουργηθεί στη καρδιά του Θεσσαλικού κάμπου με τη ξεκληρισμένη προσφυγιά. Αλμαντάρ λεγόταν τότε το ένα, το μικρότερο και Μπαταλάρ το μεγαλύτερο. Τούρκικες ονομασίες που φυσικά μετονομάστηκαν αργότερα. Έτσι το Αλματάρ μετονομάστηκε σε Αμπελών, ενώ για το Μπανταλάρ δεν γνωρίζω πως λέγεται σήμερα. Όταν εγκαταστάθηκαν εκεί, οι πρόσφυγες, υπήρχε ένα αρτεσιανό από το οποίο υδροδοτούνταν και τα δυο χωριά. Μετά όμως που κατέβηκαν τα υδροφόρα στρώματα το αρτεσιανό στέρεψε και οι πρόσφυγες και των δυο χωριών έλεγαν το νερό νεράκι. Οι δυο πρόεδροι των χωριών, Σάββας και Μανασσής, που έκαναν αυτή τη συζήτηση στη μικρή πλατειούλα του Αλμαντάρ, πήραν την απόφαση να φέρουν μηχάνημα στο χωριό να κάνουν γεώτρηση και να βγάλουν νερό, που τόσο πολύ το είχαν ανάγκη. Το γεωτρύπανο σε λίγες μέρες έφθασε και άρχισε να δουλεύει στο μέρος που υπέδειξαν στον γεωτρυπανιστή. Εκεί που θέλανε να εγκαταστήσουνε την πομόνα. Δυο γεωτρήσεις έγιναν. Νερό όμως ούτε σταλιά. Αποφάσισαν να κάνουν και μια τρίτη και τελευταία.
Μια βδομάδα πέρασε γεμάτη προσδοκίες και αγωνία. Όταν το τρυπάνι είχε προχωρήσει αρκετά βαθιά, μια αποπνιχτική μυρωδιά ξεχύθηκε ολόγυρα και ένας ατμός ξεπήδαγε, κάπου-κάπου απ’ τη γεώτρηση. Ένας εργάτης, καθώς ήταν σκυμμένος κοντά εκεί άναψε το τσιγάρο του και κόντεψε να καεί. Από τη φλόγα άναψε ο ατμός και οπισθοχώρησε έντρομος. Ήταν μεθάνιο που αναβόσβηνε κατά διαστήματα όταν έρχονταν σε επαφή με τη φωτιά. Το γεωτρύπανο σταμάτησε. Ο ιδιοκτήτης του τα μάζεψε και πήρε το δρόμο του. Τότε αποφάσισαν, έκαναν ένα πρόχειρο τηλεγράφημα με τα λίγα κολλυβογράμματα που ήξεραν και περίμεναν να βρουν κάποιον εγγράμματο να τον συμβουλευτούν. Η συζήτηση έγινε στη πλατεία του Αλμαντάρ μεταξύ των προέδρων των δυο χωριών, Μανασσή και ,Σάββα. Ας την ακούσουμε
-Άντε ρε Σάββα, στείλ’ το το έρμο. Τι το βαστάς δυο μέρες τώρα στη τσέπα σου!
-Στάσου ρε Μανασσή, Μη βιάζεσαι τόσο. Πρέπει να το μελετήσουμε λίγο το πράμα.
-Δεν ήρθε βλέπεις ακόμα και ο δάσκαλος να μας συμβουλέψει.
-Τι να τον κάνουμε το δάσκαλο, αφού έχουμε τον παπα-Δημήτρη;
-Πάμε τότε στην εκκλησιά. Είναι στον Εσπερινό, να τα κουβεντιάσουμε.
Πήγανε στην εκκλησία, αλλά δεν βρήκαν τον παπά. Ο παπάς που λειτουργούσε στο διπλανό χωριό είχε φύγει. Στην επιστροφή τους άρχισαν πάλι τη συζήτηση.
-Τι λες ρε Σάββα, Θα μας βοηθήσει ο πρωθυπουργός;
-Έτσι πιστεύω Μανασσή. Αυτός μας έσωσε απ’ τους Τσέτες του Κεμάλ Ατατούρκ, Το ξέχασες αυτό;
-Μακάρι-μακάρι απ’ το στόμα σου και στου θεού τ’ αυτί.
Αυτό ήταν αφορμή για να στείλει ο πρόεδρος Σάββας, στο Πρωθυπουργό τότε το 1945 Νικόλαο Πλαστήρα το παρακάτω τηλεγράφημα.
Το προέδρου Κυβερνήση.
Αλμαντάρ (χ)ωριό όλο καίεται.
Νερό εθέλει, φωτιά εβγαίνει.
Αν δεν πιστεύει, έλα να δει.
Μικρό (χ) ωριό. Μεγάλο Πρόεδρο
Σάββας Τεχτιμπανίδης
– Αυτή η υπόθεση έχει και συνέχεια. Τότε το είχα και εγώ διαβάσει σε μια εφημερίδα της Καρδίτσας. Μου τη διηγήθηκε και ένας συνάδελφος μου που γνώριζε το Σάββα προσωπικά. Τον συνάντησα κάποτε στη Καρδίτσα και τον ρώτησα.
-Ρε Σάββα είναι αλήθεια ότι έστειλες τηλεγράφημα στο πρωθυπουργό;
-Ναι δάσκαλε, μου απάντησε αλήθεια είναι. Αφού δεν είχαμε νερό τι να κάναμε;
-Αλλά γιατί έγραφες μικρό χωριό, μεγάλο πρόεδρο;
-Γιατί εγώ ντε είχα το μεγάλο το σφραΐδ.
