Του Νικόλαου Ευθυμίου, υπ/γου της ΕΛ.ΑΣ. ε.α.
Η σύλληψη προ μηνός των δύο βαθμοφόρων στρατιωτικών στις Καστανιές Έβρου, που κρατούνται έκτοτε στις φυλακές Αδριανούπολης, με το αιτιολογικό ότι εισήλθαν παράνομα λίγα μέτρα πέρα από τα ελληνοτουρκικά σύνορα στο έδαφος της Τουρκίας, ανεξάρτητα από τον νομικό χαρακτηρισμό της πράξης, που ακόμη δεν έγινε, στην πραγματικότητα ως αδίκημα έχει κυριολεκτικά το μέγεθος και το βάρος τρίχας, δεδομένου ότι αντικειμενικά, όχι μόνο δεν απείλησε την εξωτερική ασφάλεια ή την εθνική κυριαρχία της γείτονος, αλλά και κανένα άλλο αγαθό, ασήμαντης έστω αξίας.
Αντίθετα συνεπώς με το τριχοειδές αυτό γεγονός, αν ενώσουμε τα επί μέρους μήκη των κατ’ εξακολούθηση και συρροή συνεχιζόμενων εισβολών της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας, ενίοτε και ένοπλης, στον εναέριο χώρο της Ελληνικής επικράτειας, των πολεμικών, αλλά και των αλλιευτικών της σκαφών στο Αιγαίο πέλαγος, κουρελιάζοντας κυριολεκτικά την Ελληνική κυριαρχία στη στεριά (νησιά), τη θάλασσα και τον αέρα, στα 44 χρόνια από την μεταπολίτευση έως σήμερα, δημιουργείται μία χοντρή τριχιά, της οποίας το συνολικό μήκος προσφέρεται να τυλίξει, όχι λίγες φορές, τον ισημερινό της γης. Κατά συνέπεια η προαναφερθείσα σύλληψη από την Τουρκία, την γελοιοποιεί, όπως επίσης επί μισό σχεδόν αιώνα με στρατιωτική δράση γελοιοποιεί το διεθνές δίκαιο, με τις καθημερινές παραβιάσεις του εθνικού μας χώρου και θυμίζει τη λαϊκή παροιμία: «Αυτοί που μας χρώσταγαν, μας πήραν και το βόδι».
Η τεράστια διαφορά των μεγεθών, καταδεικνύει πόσο αισχρή, εχθρική, υποκριτική και συνάμα επικίνδυνη είναι η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας έναντι και εναντίον της πατρίδας μας, της οποίας οι διαχρονικοί διαχειριστές της εξωτερικής ασφάλειας και εδαφικής ακεραιότητάς της, ανταποκρίνονται ίσως με την πολιτική της στρουθοκαμήλου, που επειδή δεν βλέπει τον εχθρό, πλανάται ότι δεν υπάρχει. Όπως τεκμαίρεται από την πολιτική όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων και ειδικότερα από την ανάμνηση δειγμάτων σημαντικών γεγονότων, που θα γράψω παρακάτω, η διαρκώς αυξανόμενη τουρκική όρεξη και αλαζονική προκλητικότητα, και αρπακτικότητα, συνδέεται οπωσδήποτε με την ελληνική δουλοπρέπεια και υποχωρητικότητα, η οποία αντί να περιοριστεί και προοδευτικά, εντάθηκε μετά τα γεγονότα των Ιμίων, το έτος 1996.
Στα Ίμια επί πρωθυπουργίας Κων/νου Σημίτη, θυσιάστηκαν στο βωμό της πραγματικά ανύπαρκτης ελληνοτουρκικής φιλίας, τρεις νεαροί βαθμοφόροι του Πολεμικού Ναυτικού, ενώ στον ίδιο βωμό, σε άλλο τόπο και χρόνο θυσιάστηκε, μάταια και αυτός, όπως οι προηγούμενοι, ο επισμηναγός Ηλιάκης. Οι θάνατοι αυτοί, αντί να συντελέσουν στην αναθεώρηση της αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής, έναντι της Τουρκίας, αντίθετα αγνοήθηκαν και περιφρονήθηκαν εντελώς, αφού λίγο αργότερα ο πρωθυπουργός στη Μανδρίτη, αναγνώρισε ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο ως επιβράβευση της επιθετικότητας της, αιτίας και των προαναφερθέντων θανάτων. Συνεπώς ο πρωθυπουργός, Σημίτης, προηγήθηκε του προέδρου της Τουρκίας, Ερντογάν και ίσως του δίδαξε την αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάννης του έτους 1923, αφήνοντας τον προσδιορισμό των ομόρων συνόρων στη διακριτική ευχέρεια, ή διαφορετικά τη βουλιμία της Τουρκίας.
Ο τότε υπουργός εξωτερικών Γ. Παπανδρέου, εναρμονισμένος στην πρωθυπουργική πολιτική, δήλωσε δημόσια, άρα έστειλε μήνυμα στην Τουρκία, ότι πρέπει να της παραχωρηθεί κάποια περιοχή, με το σκεπτικό ότι χορτασμένη θα μας αφήσει να κοιμόμαστε μετά την προσφορά ήσυχοι, λησμονώντας προφανώς τη λαϊκή παροιμία, κατά την οποία: «Τρώγοντας ανοίγει η όρεξη». Ο ίδιος, ποικίλλοντας την πολιτική της στρουθοκαμήλου, ασκούσε εξωτερική πολιτική χορεύοντας ζεϊμπέικικο με τον ομόλογό του Ισμαήλ Τσεμ, ή διαφορετικά, παραλλάσσοντας τον τίτλο κινηματογραφικής ταινίας: «Χορεύοντας με τον λύκο».
Η Νέα Δημοκρατία, ως αντιπολίτευση τότε, ασκούσε αυστηρή κριτική, αποφαινόμενη επανειλημμένα δια του αρχηγού της και μετέπειτα πρωθυπουργού, Κων/νου Καραμανλή, ότι ήταν απαράδεκτη η άσκηση εξωτερικής πολιτικής χορεύοντας, γι’ αυτό και την αντικατέστησε συνάπτοντας κουμπαριά με τον τότε ομόλογό του Ερντογάν. Είναι προφανές ότι η Τούρκοι ηγέτες με πρότυπο τον Μουσταφά Κεμάλ, ακολουθούν διαχρονικά αμετάβλητη εξωτερική πολιτική έναντι της Ελλάδος, αποδεικνυόμενη μονομερώς για την Τουρκία κερδοφόρα, με αντίστοιχη βλάβη των ελληνικών συμφερόντων και της κρατικής οντότητας, αξιοπρέπειας και αξιοπιστίας. Η πολιτική αυτή, όχι βέβαια σε διπλωματική γλώσσα, λέγεται: «Χόρεψέ τους στο ταψί, τον χορό της μαϊμούς», και εξυπακούεται ότι στο ρόλο της μαϊμούς είναι πάντοτε η Ελλάδα.
Τη γενναιόδωρη πολιτική, συνεχίζει και η σημερινή κυβέρνηση, της οποίας ο πρωθυπουργός ισχυριζόταν -ο μόνος ίσως στην υφήλιο- ότι οι θάλασσες στερούνται συνόρων, για την ικανοποίηση εκείνων των προοδευτικών, που αναγνωρίζουν ως ιδιοκτήτες των θαλασσών τα ψάρια, για να μπορούν να ταξιδεύουν κατά βούληση και ακώλυτα χωρίς χρήση διαβατηρίου.
Σε συνέντευξη τύπου με τον Τούρκο πρόεδρο στην Τουρκία, η οποία πρόσφατα είχε καταρρίψει και μάλιστα στο έδαφος της Συρίας, ρωσικό πολεμικό αεροσκάφος με τα πλήρωμα του, ευφυολογώντας, καθησύχασε τον φιλοξενούντα με την διαβεβαίωση, ότι ευτυχώς για την Τουρκία, οι Έλληνες αεροπόροι δεν είναι παρορμητικοί, όπως οι Τούρκοι στην ανωτέρω περίπτωση, αλλά ψύχραιμοι και ως εκ τούτου -κατά τον γράφοντα- δεν υπάρχει λόγος διακοπής των παρανόμων πτήσεών τους στην ελληνική επικράτεια, διότι οι Έλληνες και μάλιστα οι νησιώτες, χωρίς αυτές θα είχαν στερητικό σύνδρομο.
Αργότερα, όταν ο Τούρκος πρόεδρος ζήτησε την παράδοση των οχτώ Τούρκων αξιωματικών, που ζητούν άσυλο από τη χώρα μας, επειδή κατ’ αυτόν συμμετείχαν στην προσπάθεια ανατροπής του, σε αντίθεση με την ψυχραιμία, που αναγνώρισε στους Έλληνες αεροπόρους, ο ίδιος, αντί να επιφυλαχτεί και απαντήσει εν ευθέτω χρόνο, έπειτα από συνεννόηση με τους καθ’ ύλη αρμόδιους, του υποσχέθηκε παρορμητικά ότι θα τους παρέδιδε σε 15 έως 20 το πολύ ημέρες, με αποτέλεσμα ν’ αποδειχθεί ακούσια ασυνεπής. Και τούτο διότι αρμόδια ν’ αποφασίσει, είναι η ανεξάρτητη δικαιοσύνη κατά το ελληνικό σύνταγμα και παρενέργεια της παρορμητικής πρωθυπουργικής υπόσχεσης, είναι πιθανότατα η σύλληψη και δοκιμασία των δυο προαναφερθέντων στρατιωτικών, χωρίς ή έστω για ασήμαντο ποινικό αδίκημα, το οποίο αν ο Τούρκος πρόεδρος αντιπαραβάλει, με τις προαναφερθείσες παραβιάσεις για σχεδόν μισό αιώνα, θα πρέπει να πρέπει να ντρέπεται, να τους ελευθερώσει αμέσως, να τους ζητήσει συγνώμη, όπως επίσης και από τις οικογένειές τους και τους Έλληνες γενικότερα.
Σημειωτέο επίσης, ότι στην πλειοδοσία προτάσεων παραχώρησης προδοτικά, μέρους της ελληνικής επικράτειας στην Τουρκία, έκανε την ποιο γενναιόδωρη προσφορά, ο πολυπράγμων τέως Υφυπουργός Παιδείας και καθηγητής πανεπιστημίου, βουλευτής των ΑΝ-ΕΛ, Κων/νος Ζουράρης. Συγκεκριμένα πρότεινε την παραχώρηση στην Τουρκία 16 ή 18 νησιών, χωρίς να διευκρινίσει αν σε αυτά συμπεριλαμβάνονται η Κρήτη και τα Επτάνησα, ώστε να δημιουργηθεί, κατά κάποιο τρόπο, μια Τουρκική αγκαλιά. Σ’ αυτή θα αισθάνεται ευδαίμων ο βουλευτής – «ανεξάρτητος Έλληνας», ο οποίος έπειτα από την πρότασή του, έπρεπε να ενταχθεί στην ομάδα των τεσσάρων Μουσουλμάνων βουλευτών της Θράκης, που κατά τον Τούρκο πρόεδρο είναι Τούρκοι βουλευτές. Μέχρις ότου συμβεί αυτό, θα ήταν ενδιαφέρον να μας πληροφορήσει ο κύριος καθηγητής, ποια νησιά τον εξουσιοδότησαν να μεριμνήσει, για την προσάρτησή τους στην Τουρκία, από την οποία έπρεπε να μισθοδοτείται.
Ενόψει των προεκτεθέντων δειγμάτων πολιτικών, είναι πιθανό ο Τούρκος πρόεδρος, να καλλιέργησε αυξημένες προσδοκίες, για την απόλεμη αύξηση της τουρκικής επικράτειας, με αντίστοιχη μείωση της ελληνικής, και να θύμωσε επειδή καθυστερεί η πραγμάτωσή τους, ή να θεωρεί ότι αστειεύονται μαζί του οι Ελληνες πολιτικοί, οπότε διεκδικεί «τα δικαιώματά του» με την απειλή βίας ή και την άσκησή της. Γεγονός είναι ότι η συμπεριφορές αυτές δεν ενισχύουν το κύρος και την υπόληψη των πολιτικών μας έναντι της Τουρκίας, αλλά και παγκοσμίως, και αποβαίνουν καταστροφικές για τα εθνικά συμφέροντα, γι’ αυτό το εκλογικό σώμα στις εκάστοτε βουλευτικές εκλογές, θα πρέπει με αναθεωρημένα κριτήρια ευθύνης, ν’ αναβαθμίσει το κοινοβούλιο, απορρίπτοντας τους αποδεδειγμένα επιβλαβείς πολιτικούς, για τον τόπο και τον λαό, στους πολιτικούς ΧΥΤΑ.
