Tου π. Γεωργίου Γεωργιάδη
Στην πεποίθηση του κόσμου έχει μείνει η ιστορία ότι η εκ Κολχίδος πριγκίπισσα Μήδεια σκότωσε τα παιδιά της (Μέρμερο και Φέρη). Σε τούτο συνετέλεσε και το ότι διασώθηκε η τραγωδία «Μήδεια» του Ευριπίδη (431 π.Χ.). Όσο όμως το ψάχνουμε, βλέπουμε ότι η ιστορία σε κάθε πτυχή της έχει κι άλλες εκδοχές, οι οποίες μάλιστα δεν είναι λιγότερο πιθανές. Απορούμε ποιοι, και γιατί τις απέκρυψαν. Και δυστυχώς όσοι κατοπινοί συγγραφείς έχουν αναφερθεί στην ζωή της Μήδειας, μας επαναλαμβάνουν τις ίδιες ζοφερές εκδοχές. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, σήμερα δημοσιεύουμε ένα ποίημα που λέει άλλα από τα τετριμμένα, και μάλλον πιο πιθανά.
Βασιζόμενοι κυρίως στα «Κορινθιακά» (~166 μΧ) του Παυσανίου, μπορούμε να πούμε τα εξής: Στον σημερινό νομό Κορινθίας υπήρχαν δύο μεγάλες πόλεις-κράτη, η Ασωπία δυτικά και η Εφυραία ανατολικά. Αργότερα μετονομάστηκαν σε Σικυών και Κόρινθος.
Πρώτα εγκαταστάθηκε στην Κορινθία η κόρη του Ωκεανού, Εφύρα. Αργότερα άναξ της Κορινθίας ήταν κάποιος ονόματι Ήλιος. Αυτός διένειμε τη χώρα του στον Αλωέα (που πήρε την Ασωπία = Σικυώνα) και στον Αιήτη (που πήρε την Εφυραία = Κόρινθο). Σύντομα όμως ο Αιήτης προτίμησε να πάει στην Κολχίδα, κι έδωσε τον θρόνο στον Βούνο. Πεθαίνοντας ο Βούνος ανέλαβε ο Επωπεύς, μετά ο γιος του Μαραθών που έφυγε για την Αττική, μετά ο γιος του Κόρινθος όπου πέθανε άτεκνος, και γι’ αυτό οι κορίνθιοι κάλεσαν τη Μήδεια (ως εγγονή του Ηλίου) από την Ιωλκό. Μέχρι να έλθει, προσωρινός ηγεμών είχε αναλάβει ο Κρέων που είχε δύο παιδιά, την Γλαύκη και τον Ιππότη. Ναι μεν παρήλθαν 10 ήρεμα έτη, αλλά τότε ο Κρέων σοφίστηκε να χωρίσει ο Ιάσων και να πάρει την κόρη του, Γλαύκη. Η Μήδεια αντιτάχθηκε σ’ αυτήν την αχαριστία, πολεμήθηκε απ’ όλους (εκτός του προσκειμένου σ’ αυτήν στρατηγού Σισύφου), και μετά τον θάνατο της Γλαύκης στην αναστάτωση που προέκυψε, η Μήδεια έφυγε εσπευσμένα χωρίς να δύναται να πάρει και τα παιδιά της. Δύο γιους της τους άφησε στο Ηραίον ως ικέτες, αλλά όταν τα βρήκαν οι κορίνθιοι αποφάσισαν να τα φονεύσουν και να διαδώσουν ότι η ίδια η μάνα τα σκότωσε για να εκδικηθεί τον Ιάσωνα.
Εγκαταλείποντας η Μήδεια την Κόρινθο έδωσε τον θρόνο στον Σίσυφο, μετά ο Γλαύκος, ο Βελλεροφόντης (= Ιππόνους), μετά ο εξάδελφός του Θόας, ο Δαμοφών, ο Προπόδας. Ο Προπόδας είχε δύο γιους, τον Δωρίδα και τον Υανθίδα, που κατά την συμβασιλεία τους ήλθαν (1104 πΧ) οι Δωριείς και παραδόθηκε η εξουσία στον Αλήτη (γιος ενός άλλου Ιππότου).
Μήδεια
Μαζί με τον Ιάσωνα σκοτώσαμε τον Δράκον,
γοργά επαντρευτήκαμε στην νήσο των Φαιάκων.
Γι’ αυτό ο Άψυρτος ποτέ δεν γύρισε στο σπίτι
διότι φοβόταν την οργή του βασιλιά Αιήτη.
Πρώτη φορά μου γνώρισα την ασπλαχνιά τού κόσμου
να διαλαλούν πως σκότωσα εγώ τον αδελφό μου.
-.-.-.-
Στην Ιωλκό αρχίσανε αμέσως οι μπελάδες
διότι δεν είχανε μυαλό καμιά’ απ’ τις Πελιάδες.
Στον άρρωστο πατέρα τους φάρμακα λάθος δώσαν,
αυτές τον επεθάνανε μα μένα καταδώσαν.
Ολάκερη εράγισα μ’ αυτήν τους την κακία
με λέγαν κακιά-Μάγισσα σε κάθε συνοικία.
-.-.-.-
Όταν από την Κόρινθο μού πρόσφεραν τον θρόνο
τον χάρισα στον άντρα μου μα τώρα μετανιώνω.
Σπίτι, γεννώντας του παιδιά, γυναίκα να’ υποφέρει
τον Μήδον τον Πολύξενον, τον Μέρμερο και Φέρη.
Για την αγκαλιά της Γλαύκης με πετάει σαν σκουπίδι,
ο μεγάλος αργοναύτης ήταν μόνον ένα φίδι.
-.-.-.-
Μ’ αν είν’ αυτά οδυνηρό για την υπόληψή σου,
υπάρχει κάτι πιο σκληρό: Να χάσεις το παιδί σου.
Το κάθε τι που στέριζες από τον εαυτό σου
το βλέπεις να σαρκώνεται στην κόρη σου, στον γιό σου.
Αυτό που ζω μην ζήσετε, τον μέγιστο τον πόνο,
οι αυτουργοί ν’ αποκαλούν εσένα δολοφόνο.
-.-.-.-
Τον Φέρητα εσκότωσαν του Κρέοντος ανθρώποι
κι η ίδια Γλαύκη έσφαξε την κόρη μου Εριώπη.
Εκάγχαζε ο πρίγκιπας ο μισητός Ιππότης,
μ’ ηγέτες τέτοιους μοχθηρούς στενάζει’ η ανθρωπότης.
Μα’ αλάστορες επέδραμαν κατά της νεονύφου
Κρέοντα, Γλαύκη έκαψαν στρατιώτες του ΣΙσύφου.
-.-.-.-
Κι αν θέλετε να ξέρετε τι έχω απογίνει
αν ζω υπό Ευμενιδών κι Ερινυών την δίνη,
αν έχω έτσι είτ’ αλλιώς και μια ρανίδα τύψη,
μάθετε έχω δικαστεί, αλλά σας το’ χουν κρύψει.
Στον Άρειο Πάγο δόθηκα να με κατηγορήσουν,
μα’ αυτοί –κι ας αθωώθηκα-, δεν θα λογοδοτήσουν.
