ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Αποκριάτικα ήθη και έθιμα του λαού μας

αποκριάτικα-ήθη-και-έθιμα-του-λαού-μας-112748

Του Χρήστου Μηλίτση

Η Σαρακοστή, έρχεται πάντοτε το Μήνα Μάρτη. Μια λαϊκή παροιμία λέει, δεν λείπει ο Μάρτης απ’ τη Σαρακοστή. Αρχίζει τη Καθαρή Δευτέρα και τελειώνει τη Κυριακή του Πάσχα. Σύμφωνα με τους ιερούς κανόνες της εκκλησίας μας, oι χριστιανοί, σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, πρέπει να νηστεύουν. Να απόσχουν δηλαδή από κάθε σωματική ηδονή και από ορισμένα φαγητά, όπως κρέας, τυρί, βούτυρα κ.λπ. Με αυτό το τρόπο, υποβάλλοντας σε ταλαιπωρία το σώμα τους, εξαγνίζονται ψυχικά, εξομολογούνται, μεταλαβαίνουν και έτσι είναι έτοιμοι να υποδεχτούν την Ανάσταση του Κυρίου. Στην εποχή μας, που η ύλη κυριαρχεί της πνευματικότητας, γιατί η τελευταία συγκρούεται με ένα σωρό διαφορετικές αντιλήψεις για τη ζωή, περιοριζόμαστε τις μέρες αυτές στο να κάνουμε, αν το κάνουμε κι’ αυτό, σε μια νηστεία επιφανειακή από τροφές, νομίζοντας πως μ’ αυτό το τρόπο εκπληρώνουμε το χρέος μας. Αυτό είναι μεγάλο λάθος. Η θρησκεία μας λέγει, ότι πρέπει να καταβάλομε κάθε προσπάθεια και να επιδοθούμε σ’ έναν αγώνα πνευματικό, να καθαρίσουμε το σώμα και την ψυχή μας απ’ τις αμαρτωλές επιθυμίες του βίου, να σταυρώσουμε τα πάθη μας και να απαλλαγούμε απ’ τους αμαρτωλούς λογισμούς και από κάθε τι που μας αποτρέπουν απ’ το θεό.

Η νηστεία όπως λέγει ο Άγιος Βασίλειος αχρηστεύει τα πάθη του σώματος. ακονίζει την ψυχή, αμνηστεύει την ψυχή με τη γαλήνη και προσφέρει σ’ αυτήν το πηδάλιο του σώματος. Παράλληλα σβήνει τη φλόγα των παθών και ανάβει τη φλόγα της Θεογνωσίας. Ο Αββάς δε Δωρόθεος τονίζει επιγραμματικά: Όπως ακριβώς νηστεύουμε από τροφές, έτσι να νηστεύει και η γλώσσα μας. Να είναι μακριά απ’ τη καταλαλιά, από το ψέμα από την αργολογία, από την αποδοκιμασία του πλησίον, από την οργή και γενικά από κάθε αμαρτία που γίνεται με τη γλώσσα και με τα μάτια. «Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει λέει μια λαϊκή παροιμία». Η νηστεία είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των θρησκειών, από τους αρχαίους ακόμα χρόνους και προήλθε απ’ την Ανατολή. Σκοπός των ήταν να εξευμενίσουν το Θεό, ή τους θεούς, που λάτρευε κάθε θρησκεία, για να χαρίσει σ’ αυτούς μακροημέρευση, υγεία, ευτεκνία, καλή σοδιά και ευχάριστο τρόπο ζωής. Οι Αιγύπτιοι νήστευαν για να εξευμενίσουν τους θεούς, την Ίσιδα, θυγατέρα του Ουρανού, που ήταν προσωποποίηση της γης, Τον Όσιρη που ήταν άνδρας και θεός του Νείλου ποταμού, που με τα νερά του πότιζε και γονιμοποιούσε τη γη και το γιο τους, το θεό Όρο, που τον θεωρούσαν θεό της Βλάστησης. Επίσης οι Βουδιστές, οι βραχμάνοι, οι Θιβετιανοί, οι Κινέζοι, οι Ιάπωνες, οι Εβραίοι και οι Μωαμεθανοί νηστεύουν, επιδιώκοντας με τη νηστεία, τη προσέγγιση προς το θεό, δηλαδή τη θέωση. Από τους Αιγυπτίους την παρέλαβαν οι προγονοί μας. Νήστευαν για να τιμήσουν το Κρόνο, πατέρα των θεών, το Διόνυσο, Θεό της γονιμότητας, και της αμπέλου, τη θεά Δήμητρα και την κόρη της Περσεφόνη. Ύστερα από κάθε νηστεία και τότε, όπως και σήμερα, έρχονταν η γιορτή που συνοδεύονταν από φαγοπότι, τρελούς χορούς και ανεξάντλητο κέφι.

Οι Αθηναίοι γιόρταζαν τα Κρόνια προς τιμήν του Κρόνου, τα Διονύσια για το Διόνυσο, τα Ελευσίνια, για να τιμήσουν τη θεά Δήμητρα, τα Ανθεστήρια, τα Θαργήλια τα Λήναια και τα θεσμοφόρια, που έχουν περισσότερη σχέση με τις δικές μας Απόκριες. Αποκριά, σημαίνει αποχή, απομάκρυνση από το κρέας και γενικότερα την καλοφαγία. Την ίδια περίπου σημασία έχει και η λέξη καρναβάλι, γι’ αυτό τα καρναβάλια εμφανίζονται αυτή την εποχή. Η ρίζα της προέρχεται από το Λατινικό CARNE, που θα πει κρέας και το ρήμα LEVARE που σημαίνει καθαρίζω, σηκώνω, απομακρύνω, και που έχει σχέση με την απομάκρυνση από την κρεατοφαγία και κατ’ επέκταση τη καλοφαγία. Ακόμα σχετίζεται με τα αρχαία Διονύσια, τη γιορτή που έκαναν οι προγονοί μας, για να τιμήσουν το Διόνυσο, που τον θεωρούσαν προστάτη της αμπέλου, του κρασιού, του κεφιού, του γλεντιού, του χορού και της μεταμφίεσης του (μασκαρέματος). Το μασκάρεμα είναι πανάρχαιο έθιμο. Η μάσκα είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη ιστορία και τις θρησκευτικές τελετές. Μασκοφορεμένοι απεικονίζονταν σε προϊστορικές τοιχογραφίες κατά την διάρκεια θρησκευτικών τελετών η κυνηγιού. Στην Αφρική, στον Αμαζόνιο, στην Ινδία, στην Κίνα, παντού κατασκεύαζαν μάσκες στις οποίες απέδιδαν μαγικές και υπερφυσικές δυνάμεις. Πρώτος που χρησιμοποίησε τη μάσκα ήταν ο ποιητής Θέσπις που έζησε τον 6ον π.Χ. αιώνα στην Αθήνα. Στο διάστημα της Σαρακοστής γίνονται διάφορες τελετουργικές πράξεις όπως οι καθαρμοί, ή έξωση των δαιμόνων, το άναμμα και το σβήσιμο της φωτιάς, το κάψιμο του καρνάβαλου κ.λπ.

Οι εκδηλώσεις αυτές έχουν τις ρίζες τους στις γιορτές της αρχαιότητας που προαναφέραμε, καθώς και στο Μεσαίωνα, στις Βυζαντινές καλένδες και τα Σατουρνάλια των Ρωμαίων. Το τριώδιο και η Αποκριά συμπίπτουν χρονικά με τα «Κατ’ αγρούς Διονύσια των προγόνων μας, στη διάρκεια των οποίων μεταμφιέζονταν φορώντας μάσκες και κοθόρνους. Χόρευαν, μεθούσαν και εκφράζονταν αθυρόστομα ανεβασμένοι πάνω σε άμαξες. εξ’ ου και η έκφραση, (έσυρε τα εξ αμάξης). Όλα αυτά τα παγανιστικά έθιμα, αρχικά η Χριστιανική εκκλησία δεν θέλησε να τα δεχτεί. Δεν μπόρεσε όμως να τα ξεριζώσει, γιατί είχαν πανάρχαιες ρίζες και αναγκάστηκε να τα εντάξει στο δικό της εορτολόγιο. Έτσι τον 4ον μ.Χ. αιώνα ορίστηκε μία περίοδος τριών εβδομάδων ως μεταβατικό στάδιο για τη Σαρακοστή. Μέσα αυτό το χρονικό διάστημα συγκεντρώθηκαν όλα αυτά τα ειδωλολατρικά έθιμα που τελούνταν στο τέλος του Χειμώνα και στην αρχή της άνοιξης. Σε όλο το χρονικό διάστημα της Σαρακοστής, σε πολλά μέρη της Ελλάδας, μεταμφιέζονται, γίνονται μασκαράδες, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, γυρνούν στους δρόμους επισκέπτονται φιλικά σπίτια, χαριεντίζονται ανταλλάσσοντας αστεία με τους περαστικούς, τραγουδούν, χορεύουν και γλεντούν. Σε μερικές πόλεις γίνεται 0ργανωμένο συστηματικά καρναβάλι. Κάνουν παρελάσεις, παίζουν το γαϊτανάκι, χορεύουν τη γκαμήλα, καίνε το καρνάβαλο κλπ.

Τα βαφτισιμιά επισκέπτονται τους νουνούς τους και παίρνουν φιλοδωρήματα. Έθιμα τις Αποκριάς είναι να κάνουν οι γυναίκες τηγανίτες, Δεν ασχολούνται με γλυκά, γιατί την άλλη μέρα αρχίζει η νηστεία, μπαίνουμε στη Σαρακοστή. Το μεσημέρι στο πλούσιο τραπέζι που στρώνουν, επικρατεί το έθιμο να κάνουν χάσκα με βρασμένο αβγό δεμένο με κλωστή. Οι κοπέλες κάνουν αρμυροκουλούρες. Τις τρώγουν αποβραδίς και προσεύχονται. Όταν κοιμούνται, περιμένουν να παρουσιαστεί ο καλός τους, για να τις δώσει νερό να σβήσουν τη δίψα τους. Αυτός – πιστεύουν- θα είναι ο μελλοντικός τους σύζυγος. Αν δεν δουν τίποτε το επαναλαμβάνουν το άλλο βράδυ. Το ίδιο γίνεται και την παραμονή των Αγίων Θεοδώρων. Τώρα εκτός από την κουλούρα, βάζουν στο μαξιλάρι και βρασμένο σιτάρι (κόλλυβα). Το βράδυ σκορπούν κόλλυβα στο δρόμο, ακόμα και σε σταυροδρόμια που βρίσκονται μακριά από το σπίτι τους, λέγοντας:

Άγιε Θόδωρε καλέ μου και πολύ θαυματουργέ μου

Αυτού στο δρόμο που περνάς και τις τύχες συναντάς

δείξε με και τη δική μου, να τη δω, να τη γνωρίσω

και να μην τη λησμονήσω.

Έτσι περίμεναν στον ύπνο τους, να δουν το γαμπρό και όπως λένε, πολλές κοπέλες τον είδαν στην πραγματικότητα. Αυτή τη μέρα συνηθίζουν να βγάζουν και τη Μαρτιάτικη κλωστή που φορούσαν στο χέρι. Τη τοποθετούσαν πάνω σε φράκτη, για να την πάρουν τα χελιδόνια, να κτίσουν τη φωλιά. Αυτό αν συνέβαινε, θεωρούνταν μεγάλη ευτυχία για το σπίτι τους. Άλλα πάλι κορίτσια, την έβαζαν πάνω σε κόκκινη τριανταφυλλιά, για να πάρουν τα μαγουλά τους, το κόκκινο χρώμα. Σε άλλα χωριά, την έκαιγαν με το λαμπροκέρι τη Πασχαλιά, πιστεύοντας, ότι θα τα φέρει γούρι και ευτυχία. Τη μέρα του Αγίου-Μάρκου, καίνε θειάφι και λάστιχα, γύρω από τα σπίτια, ακόμα και στα χωράφια για να διώξουνε τα φίδια. Το μεσημέρι και προ παντός το βράδυ της Αποκριάς, στρώνεται πλούσιο τραπέζι.

Παρακαθήμενοι, εκτός απ’ την οικογένεια, οι παντρεμένοι αδελφοί, οι γαμπροί και οι συγγενείς και φίλοι. Πριν καθώς συνηθίζεται, ο παππούς, ή ο πατέρας, ευλογήσουν την βρώσιν και την πόσιν, σε πολλά μέρη συνηθίζεται το έθιμο του παιγνιδιού. Στη Θεσσαλία το λένε χάσκα. Δένουν ένα καλοβρασμένο αυγό με κλωστή, και το κινούνε, πέρα δώθε στον αέρα, ο κάθε ένας, με τη σειρά του προσπαθεί να το αρπάξει με το στόμα του. Όποιος το πιάσει, είναι ο τυχερός της χρονιάς. Στην Αιτωλοακαρνανία, συνηθίζεται η γούρνα. Ρίχνουν σε μια λεκάνη με νερό, ένα νόμισμα κέρμα, το οποίο πρέπει να δοκιμάσουν όλοι να το σηκώσουν με τα χείλη τους. Στη Φθιώτιδα επικρατεί το έθιμο της ωομαντείας.

Βάζουν ένα αυγό στη φωτιά, κοντά στο τζάκι να ψηθεί και ανάλογα με που θα ιδρώσει, πως θα ψηθεί, αν σπάσει κ.λπ, βγάζουν τα μαντέματα τους και κάνουν τις προβλέψεις τους για το χρόνο. Μετά αρχίζει το φαγοπότι, το κρασί, το μεθύσι και τα αποκριάτικα τραγούδια. Είναι πάντοτε ευθυμογραφικά, σκωπτικά, υπονοούμενα και βωμολόχα. Είναι κατάλοιπα των αρχαίων διθυράμβων, που έχουν την καταγωγή τους, στις οργιαστικές τελετές του Διόνυσου. Είναι έθιμα, που αποτελούν το συνδετικό κρίκο μιας αλυσίδας, που μας συνδέει με τη ζωή και τα βιώματα των προγόνων μας. Τα συναντούμε και στα αρχαία Θεσμοφόρια, όταν οι γυναίκες έτρεχαν μεταμφιεσμένες, ομαδικά στους δρόμους σαν τρελές, βωμολοχώντας, αστειευόμενες και κάνοντας απρεπείς χειρονομίες, όπως μας λέει ο Ησύχιος. Γι αυτό όλα επιτρέπονται τη μέρα αυτή και παρουσία των γυναικών ακόμα. Να ένα δείγμα, απ’ τα τραγούδια αυτά, που όταν τα τραγουδούν, τα κόβουν σε ορισμένες συλλαβές, που αφήνουν πολλά υπονοούμενα και προκαλούν ξεκαρδιστικά γέλια και σ’ αυτά δεν αφήνουν έξω ούτε τους παπάδες, ούτε τις παπαδιές.

Του παπά μας το γαϊδούρι, έβγαλε σπυρί στη μούρη

παπαδιά το μοιρολόγα, κι ο παπάς την παρηγόρα κ.λπ..

Και αφού καλοφάγουν και πιούνε αρχίζουν το χορό με τα σκωπτικά τραγούδια,

Πως το τρίβουν το πιπέρι του διαβόλ’ οι καλογέροι

Τον Γιάνναρο και τη Νικολάκινα

Ο Γιάνναρος απέθανε, κι ’άφησε διαθήκη…….

θεία μου Νι,…Θεία μου Νι,…Θεία μου Νικολάκινα,

να μην πας για λάχανα.

Στ’ αρχιδιά,…στ’ αρχιδιά,… στα αρχιδιάκου την αυλή,

γάμος ε,…γάμος ε,….γάμος εγενότανε

κι’ όλοι τους χαιρότανε. κ.λπ.

Αργά τελειώνει το γλέντι. Την άλλη μέρα έρχεται η Καθαρά Δευτέρα. Είναι η πρώτη μέρα της Σαρακοστής, που γιορτάζονται τα κούλουμα και γίνεται το πέταγμα του χαρταετού. Και αυτό το έθιμα έχει πανάρχαια ιστορία. Ξεκινά μπροστά από 2.000 χρόνια και όπως πιστεύουν πρωτοεμφανίστηκε στη μακρινή Κίνα. Στη χώρα αυτή μάλιστα καθώς και σε μερικές άλλες χώρες έχει καθιερωθεί σαν γιορτή του χαρταετού η 9η μέρα του 9ου μηνός που ονομάζεται και μέρα των χαρταετών. Στην αρχή τον χρησιμοποιούσαν σαν μέσο επικοινωνίας για να στέλνουν μηνύματα. Λέγεται ότι ο Κινέζος στρατηγός Χαν –Σιν χρησιμοποίησε χαρταετό για στρατιωτικούς σκοπούς το 206 π.Χ.

Όπως μαθαίνομε όμως από γραπτά κείμενα, εμφανίστηκε πολλά χρόνια νωρίτερα. Τον χρησιμοποιούσε η φυλή των Μαουρί στη Νέα Ζηλανδία, που είχε μάλιστα γι’ αυτούς θρησκευτικό χαρακτήρα, διότι νόμιζαν ότι ήταν αποτρεπτικό της ξηρασίας, των κακών πνευμάτων και των δαιμόνων. Ξενόφερτο αυτό το έθιμο στη χώρα μας. Λέγεται ότι εμπνευστής του και πρώτος που το χρησιμοποίησε στην Ευρώπη ήταν ο στρατηγός Αρχύτας από τον Τάραντα της Ιταλίας τον 5ον αιώνα π.Χ. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Φραγκλίνος το 1753 χάρις στον χαρταετό απέδειξε τον ατμοσφαιρικό ηλεκτρισμό και εξήγησε το φαινόμενο των κεραυνών και ότι ακόμα ο χαρταετός υπήρξε ο προάγγελος της αεροπορίας. Στην Ελλάδα το έθιμο πρωτοεμφανίστηκε τον 19ον αιώνα. Ήρθε στη χώρα μας απ’ τη Γαλλία. Σε ορισμένες πόλεις έχει και τη δική του ονομασία. Έτσι οι κάτοικοι της Σμύρνης είχαν τα «Τσερκένια», οι Κωνσταντινοπολίτες τους «Ουρτσουμάδες».

Οι Πόντιοι «τα Πουλιά». Οι Επτανήσιοι «τη μεγάλη Φυσούνα και οι θρακιώτες «τα πετάκια». Στην εποχή μας το πέταγμα του χαρταετού γίνεται τη καθαρή Δευτέρα και παίρνει πανηγυρική μορφή. Παντού στην εξοχή ο ουρανός είναι γεμάτος από πολύχρωμους και πολυσχέδιους χαρταετούς. Μικροί και μεγάλοι ασχολούνται με το πέταγμα του. Συναγωνίζονται ποιος θα φτάσει πιο ψηλά και ποιος θα έχει τον καλύτερο. Αυτή τη μέρα γίνονται μάλιστα και αγώνες χαρταετού. Βραβεύονται εκείνοι που φτάνουν πιο ψηλά και οι πιο όμορφοι στη κατασκευή και στη πολυχρωμία. Όπου και αν βρεθείς τη μέρα αυτή ο ουρανός είναι γεμάτος χαρταετούς και ακούς παντού το κλασικό εκείνο «αμόλα Καλούμπα

Η γιορτή αυτή καθιερώθηκε πρώτη φορά από τον Αυτοκράτορα Αδριανό. Λέγεται ότι το όνομα προέρχεται από το Λατινικό GULYMA και το συσχέτισαν οι προγονοί μας, με τα εγκαίνια του Ολυμπίου, που συνέπεσε να γίνουν τη μέρα αυτή. Άλλοι πάλι τη θέλουν να προέρχεται από την Αλβανική λέξη COLYM, που σημαίνει καθαρός και που την υιοθέτησαν πολλοί κάτοικοι της Αττικής. Αυτή τη μέρα που γιορτάζεται σε «όλη την Ελλάδα, οι άνθρωποι τρώνε άζυμα (λαγάνες), ταραμά, ελιές, Θαλασσινά όστρακα, χαλβά, κρεμμύδια, κουκιά και άλλα νηστίσιμα, Οι τούρκοι τα κουκιά τα λένε μπακλά, γι’ αυτό και τα κούλουμα που και αυτοί τα γιορτάζουν τα λένε (μπακλά-χουράν). Οι χριστιανοί μετά τη σαρακοστή εξομολογούνται και μεταλαβαίνουν. Ετοιμάζονται για το Πάσχα τη μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης και οι γυναίκες τη μέρα αυτή, καθαρίζουν τα χαλκώματα, κατσαρόλες και ταψιά και σύμφωνα με το έθιμο κάνουν τη βόλτα τους στην εξοχή.

Τις μεγάλες Αποκριές, αποκρεύουν οι κυρές

Και την Καθαρά Δευτέρα, παίρν’ η φούστα τους αέρα.

Την ημέρα του Βαγιών πήγα να εξομολογηθώ

Σαν με ρώτησε ο Παπάς, αν εφίλησα καμιά

τ’ απαντάω φωναχτά. Φίλησα μια δεκαριά

πέντε-δέκα παπαδιές κι’ άλλες τόσες καλογριές

Από τα έθιμα της Αποκριάς στις διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Όπως αναφέραμε η γιορτή της Αποκριάς έχει τις ρίζες της στην αρχαία Ελλάδα και έχει σχέση με τη λατρεία του Διόνυσου του θεού του κρασιού, του κεφιού και του μασκαρέματος. Γιορτάζεται πανηγυρικά σε όλη την Ελλάδα. Σε ορισμένες όμως πόλεις και χωριά παρουσιάζει μια ιδιαιτερότητα που αξίζει να την περιγράψουμε. Στη Πάτρα, το Πατρικό καρναβάλι είναι ένα από τα πιο σπουδαία γεγονότα που αναβαθμίζεται σε πανελλήνιο χαρακτήρα. Εκεί γίνεται μεγάλη παρέλαση στην οποία παίρνουν μέρος χιλιάδες Πατρινοί και ξένοι ακόμη, μεταμφιεσμένοι που με άρματα συνοδεύουν τα καρνάβαλο στους δρόμους της πόλης χορεύοντας και στο τέλος τον παραδίδουν στη πυρά, ενώ ο ουρανός φλέγεται από πολλά και με διάφορους χρωματισμούς βεγγαλικά που κάνουν τη νύχτα μέρα. Στο Τύρναβο λαμβάνει χώρα τη καθαρά Δευτέρα το έθιμο που το ονομάζουν «Μπουρανί». Στήνουν ένα λαϊκό πανηγύρι με βωμολοχίες και πειράγματα που συμβολίζουν την αναπαραγωγή και την ευτεκνία. Στη Θήβα γίνεται η αναπαράσταση του «Βλάχικου Γάμου».

Στο Λιτόχωρο Πιερίας αναβιώνει το έθιμο που σκοπεύει στον εξευμενισμό των κακοτυχιών και των δαιμόνων. Ομάδες μεταμφιεσμένων που αποτελούν το χορό των βωμολοχιών περιδιαβαίνουν τους δρόμους του χωριού και πειράζουν τους περαστικούς με βωμολόχα λόγια. Στη Πέλλα αναβιώνει το έθιμο « Η δίκη του Καδή». Καταδικάζουν και καίνε ομοίωμα του Καδή με χορούς και τραγούδια. Τη Ροδόπη λαμβάνει χώρα το έθιμο των «Γαιδαροδρομιών», που βραβεύεται εκείνος που θα βγει πρώτος στο Ρέθυμνο άλλα έθιμα, όπως ο «Κατής, το «κλέψιμο της νύφης» και το μουντζούρωμα, που συνοδεύονται με μαντινάδες και άλλα Κρητικά τραγούδια. Στα νησιά μας στη Νάξο που θεωρείται και πατρίδα του Διονύσου επικρατεί το έθιμο «των Κουδουνάτων» που ομάδες με κουδούνια τριγυρνούν στο χωριό κάνοντας θόρυβο και προκαλούν τους περαστικούς με άσεμνες εκφράσεις και χειρονομίες. Στη Λέρο γιορτάζονται «οι Καμουζέλες» Ομάδες ιδίως νέων ντυμένοι στα καλογυρίστηκα γυρνούν από σπίτι σε σπίτι και απαγγέλουν ποιήματα και στιχάκια αυτοσχέδια περιπαιχτικά. Τέλος στη Σκόπελο τη Κυριακή της Αποκριάς αναβιώνει το έθιμο «της Φρεγάτας» η «τράτας» που έχει πολύ μακριά προέλευση. Με αυτό το έθιμο οι Τραταραίοι με μουντζουρωμένα πρόσωπα απεικονίζουν τους αραπάδες πειρατές του Μεσαίωνα. Όλες αυτές οι Αποκριάτικες καρναβαλίστικες εκδηλώσεις έχουν το ίδιο σενάριο που αλλάζει κατά τόπους μόνο το όνομα και καταλήγουν στο τέλος στο κάψιμο του καρνάβαλου, Ιούδα και να στήνουν με τα κρασοποτίσματα τρικούβερτα γλέντια με ξέφρενους χορούς και τραγούδια.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου