Του Γιάννη Τερψιάδη
Ο καλός μας Γυμνασιάρχης, ο Δημήτριος Εκκλησιάρχης, μας έλεγε στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου το 1956. Αδημονείτε πότε να φύγετε από αυτό το Γυμνάσιο και να ρίξετε πέτρα πίσω σας. Μια μέρα όμως η ψυχή σας και το μυαλό σας και πολλές φορές και τα πόδια σας θα περιστρέφονται γύρω από αυτό το πανέμορφο Σχολείο. Και πράγματι τουλάχιστον τρείς φορές συνέλαβα τον εαυτό μου να κόβει βόλτες γύρο από το αγαπημένο μας Σχολείο. Οι θύμησες από το Δημοτικό και το Γυμνάσιο είναι τόσο πλούσιες σε όμορφα συναισθήματα που δεν ξεχνιούνται ποτέ. Όπως δεν ξεχνιούνται και οι εξαιρετικοί και ακριβοδίκαιοι Καθηγητές μας που μας δίδαξαν σε όλες τις τάξεις του Γυμνασίου Ο Δένδης ιστορικός, ο Βλαχόπουλος μαθηματικός, ο Μητάκος φυσικός, ο Μαγαλιός θεολόγος, Στις τελευταίες τάξεις μαθηματικός μας ο εξαίρετος Φάνης Λούπος, ο Ξανθόπουλος ένα φεγγάρι και στη συνέχεια ο Σακελλαρίδης γυμναστές μας. Η συμβολή του τελευταίου στον κλασσικό Αθλητισμό του Γυμναστικού Συλλόγου Αλμυρού, μέλος του οποίου υπήρξα και εγώ, ήταν πολύ μεγάλη. Αφιέρωνε πολλές ώρες τα απογεύματα για να μας προπονεί στο στάδιο του Αλμυρού. ΄Αφησα τελευταία την αγαπημένη μας φιλόλογο καθηγήτρια την Χρυσάνθη την Μίσχου η οποία μας έκανε να λατρέψουμε τον Όμηρο και τα έπη του και γενικώς όλη την αρχαία Ελληνική Γραμματεία και μας προίκισε με τα απαραίτητα εφόδια ώστε ότι διαβάζαμε μετά το Γυμνάσιο να το καταλαβαίνουμε.
Καιρός όμως να γυρίσουμε στο θέμα μας, που μας έδωσε την αφορμή να πούμε τα παραπάνω. Ένα από τα όμορφα συναισθήματα που βιώσαμε στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου, ήταν και το ειδύλλιο του Δήμου του Κουτσοπίνα και της Αποστολίας Πανταζοπούλου. Ο Δήμος, νέος και φέρελπις Αεροπόρος και αργότερα κορυφαίος, όταν τον βλέπαμε να δρασκελίζει την πλατεία του Αλμυρού με την όμορφη κορμοστασιά του, νομίζαμε ότι δεν περπατούσε αλλά πετούσε. Νομίζαμε ότι βλέπαμε τον Αχιλλέα. Υπήρξε το ίνδαλμα όλων των αγοριών της εποχής εκείνης πολύ περισσότερο αυτών που θα έδιναν εξετάσεις σε στρατιωτικές σχολές και ειδικά αυτών που θα έδιναν στη Σχολή Ικάρων. Σε όλα τα διαλλείματα δεν συζητούσαμε τίποτε άλλο από το ειδύλλιο του όμορφου Αεροπόρου Δήμου και της όμορφης Αποστολίας απόφοιτης της Γαλλικής Σχολής του Αγίου Ιωσήφ. Τα συναισθήματά μας στο κόκκινο, καθώς και η απορία μας γιατί όχι και η οργή μας γιατί ο πατέρας της Αποστολίας είχε αντίρρηση γ’ αυτό το γάμο.
Όλοι πιστεύαμε ότι επειδή ο Δήμος ήταν αεροπόρος φοβόταν μήπως του συμβεί κανένα ατύχημα και αφήσει την κόρη του χήρα. Τα ατυχήματα τότε ήταν πιο πυκνά στην Αεροπορία από σήμερα. Γρήγορα όμως υπαναχώρησε και όπως μαθαίναμε κυριολεκτικά λάτρεψε τον γαμπρό του. Ο κ. Πανταζόπουλος ήταν ένας όμορφος και ιδιοφυής άνδρας, ευπροσήγορος και το κατάστημα υφασμάτων που είχε ανοίξει, ο ίδιος όντας ράφτης, το λειτούργησε με προδιαγραφές που ούτε τα καταστήματα του Βόλου δεν διέθεταν. Οι υπάλληλοι του καλοντυμένοι και ευγενέστατοι με παπιγιόν ή γραβάτα. Επειδή υπήρξα πελάτης αυτού του καταστήματος πολλά χρόνια, θυμάμαι ότι είχα πιάσει φιλία με έναν από τους υπαλλήλους του, ένα υψηλό κομψό παιδί με σγουρά μαλλιά που αν θυμάμαι καλά τον έλεγαν Άλκη. Το μόνο που δεν θυμάμαι είναι αν φορούσα γραβάτα ή παπιγιόν. Εύχομαι να είναι καλά. Ας γυρίσω όμως στο ζευγάρι μια και υπήρξε το ίνδαλμά μας στα πρώτα χρόνια της νιότης μας και για το ποίο πάντα ρωτούσαμε να μάθουμε νέα του. Ο καημένος ο Δήμος υπήρξε πολύ άτυχος. Ενώ δεν έπαθε κανένα ατύχημα στην Αεροπορία, του συνέβησαν δύο ατυχήματα στην ξηρά, τροχαία, χωρίς ο ίδιος να οδηγοί και χωρίς να ευθύνεται ο ίδιος, εξ αιτίας των οποίων έχασε και τα δύο του μάτια, στο πρώτο το ένα και στο δεύτερο το άλλο.
Όταν μαθαίναμε αυτά τα κακά μαντάτα μάτωνε η καρδιά μας. Σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές, η γυναίκα που αγάπησε και τον αγάπησε, υπήρξε το ακριβό του στήριγμα μέχρι το τέλος της ζωής του, το 2006. Ας πούμε τώρα λίγα λόγια για τη Φιλάρχαιο εταιρεία, για να κατανοηθεί πλήρως η τεράστια αξία της δωρεάς της, για την Φιλάρχαιο Εταιρεία και τον Αλμυρό, για την οποία αξίζουν θερμά συγχαρητήρια τόσο στην ίδια όσο και στους συγγενείς της που κατενόησαν την μεγάλη αξία της δωρεάς για τον Αλμυρό. Είναι σε όλους γνωστό ότι το Μουσείο του Αλμυρού και η Φιλάρχαιος εταιρεία ιδρύθηκαν από τον Επιμελητή Αρχαιοτήτων Νικόλαο Γιαννόπουλο, η προσφορά του για τις αρχαιότητες όλης της περιοχής υπήρξε μεγάλη. Όταν γινόταν το ρυμοτομικό σχέδιο της Αγχιάλου ο Γιαννόπουλος ήταν καθημερινά στη Νέα Αγχίαλο. Γνώριζε ακριβώς πού βρίσκονταν οι 12 βασιλικές του 4ου, 5ου, και 6ου αιώνα και τους πίεζε να μην χαράξουν οικόπεδα επάνω σ’ αυτές. Δυστυχώς δεν τον άκουσαν και όχι μόνον χαράχτηκαν οικόπεδα αλλά έγιναν και σπίτια ειδικά επάνω στην μεγαλύτερη Βασιλική, που από κάτω της υπήρχε και Ρωμαϊκή εκκλησία προκαλώντας ζημιές στις αρχαιότητες. Αργότερα βέβαια τα σπίτια αυτά απαλλοτριώθηκαν με αποτέλεσμα το κράτος να καταβάλει μεγάλα ποσά στους ιδιοκτήτες των απαλλοτριωθέντων ακινήτων. Όταν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 η Φιλάρχαιος Εταιρεία επαναδραστηριοποιήθηκε και είδα στο Διοικητικό Συμβούλιο το όνομα του Βίκτωρα Κοντονάτσιου και άλλων άξιων προσώπων του Αλμυρού, γνωστών σε μένα, άρχισα να παρακολουθώ ανελλιπώς τις δραστηριότητές της, οι οποίες ήταν αξιολογότατες. Ο Βίκτωρας στο Γυμνάσιο ήταν δύο τάξεις μεγαλύτερος από μένα. Όλοι γνωρίζαμε ότι ήταν ο πρώτος μαθητής στην τάξη του. Δύο τρεις φορές που έτυχε να μιλήσω μαζί του τότε, διαπίστωσα ότι ήταν ένα ευγενικό και ευπροσήγορο παιδί χωρίς ίχνος έπαρσης για το γεγονός ότι ήταν πρώτος μαθητής. Η προσφορά του στη Φιλάρχαιο Εταιρεία και σε όλη την περιοχή του Αλμυρού είναι τεράστια. ΄Εχω αγοράσει όλα τα βιβλία που εξέδωσε η Φιλάρχαιος Εταιρεία, πρακτικά συνεδρίων κ.λπ. καθώς και το βιβλίο του Βίκτωρα «Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΑΛΜΥΡΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ».
Ένα καλαίσθητο βιβλίο 500 περίπου σελίδων, στο οποίο ανακαλύπτει και περιγράφει, ύστερα από σε βάθος μελέτη της μυθολογικής ιστορίας του Αλμυρού, άγνωστες μέχρι τότε πτυχές της. Και όχι μόνον αυτό, αλλά και ιστορικά γεγονότα της μυθολογίας μας που οικειοποιήθηκαν άλλες περιοχές, αποδεικνύει με σαφήνεια και ντοκουμέντα ότι αυτά δεν ανήκουν στις περιοχές αυτές αλλά στην περιοχή του Αλμυρού. Είμαι βέβαιος ότι η προσφορά του αγαπητού Βίκτωρα Κοντονάτσιου θα συνεχισθεί. Επίσης μεγάλη είναι και η προσφορά της Κυρίας Χρυσούλας Κοντογεωργάκη-Τσαμανή, πολλά χρόνια μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Φιλαρχαίου Εταιρείας και Προέδρου αυτής, στην ιστορία της εκπαίδευσης στον Αλμυρό και περισσότερο στην ιστορία του Γυμνασίου του Αλμυρού με τα δύο υπέροχα και καλαίσθητα βιβλία που εξέδωσε, στα οποία περιγράφει όλες τις αλλαγές που έγιναν στην εκπαίδευση, τις συνήθειες που επικρατούσαν στην κάθε εποχή, τους καθηγητές που δίδαξαν τους μαθητές που αποφοίτησαν καθώς και τους μαθητές που πρώτευσαν, από το 1871 έως το 2006. Και ήταν μεγάλη η συγκίνησή μου ν’ ανοίγω τα βιβλία της, να ξαναδιαβάζω τα ονόματα των συμμαθητών μου και να τα φέρνω στη μνήμη μου, καθώς και τα ονόματα των μαθητών των μικρότερων και μεγαλύτερων τάξεων. Να ανακαλύπτω τους μαθητές εκ Νέας Αγχιάλου που αποφοίτησαν από αυτό από το 1932, καθώς και δύο που πρώτευσαν ο Δεληκώστας Γεώργιος του Γεωργίου το 1944 και η Ανθή Τσακόγια του Ιωάννου το 1974.
Η ευγνωμοσύνη όχι μόνον η δική μου, αλλά και όλων των εν ζωή, αποφοιτησάντων από το Γυμνάσιο Αλμυρού είναι μεγάλη. Κάτι παρόμοιο προσπάθησε να κάνει όσον αφορά τον κλασικό αθλητισμό, ο οποίος στις μέρες μου βρισκόταν σε πολύ υψηλό επίπεδο με την διοργάνωση των Πανθεσσαλικών ΚΡΟΚΙΩΝ, ο κορυφαίος αθλητής των δρόμων ταχύτητος και αγαπητός φίλος Δημήτρης Δημαρέλος, με τον οποίο είχα την τύχη να συνεργασθώ μαζί του αρκετές φορές λόγω των επαγγελμάτων μας και κάθε φορά που συναντιόμασταν νιώθαμε μεγάλη χαρά. Προσπάθησε λοιπόν να καταγράψει τους αθλητές που πέρασαν από τον ΑΓΣ Αλμυρού στον κλασικό αθλητισμό και τα αποτελέσματα των αγώνων σε κάθε Κρόκια. Δυστυχώς στα αρχεία του ΑΓΣ Αλμυρού δεν βρήκε απολύτως κανένα στοιχείο. Έτσι δημοσίευσε δύο άρθρα του στον τοπικό τύπο με τους Αθλητές της εποχής εκείνης και το αγώνισμα του καθενός, που θυμήθηκε. Ελπίζω κάποιος παράγων του Συλλόγου να τα κράτησε. Επειδή ήταν πολλοί θα αναφέρω τους κορυφαίους. Ραγάζος Αθανάσιος και Νικόλαος που το σπίτι τους ήταν ανατολικά του προαυλίου του Γυμνασίου μας και τους βλέπαμε τακτικά. Αθλητές αντοχής δρόμων μεγάλων αποστάσεων. Εξ ου και το Ραγάζος είσαι. Τσούκας γιατρός ορθοπεδικός, Νικάκος, Κουτσογεώργος, Καραντενίζης, Ντούμας (Τρίκαλα) Κουτμάνης και τελευταίος ο επίσης αγαπητός φίλος Παναγιώτης Κορδίστας ο οποίος σε προχωρημένη ηλικία ανέβαινε στο βήμα της Φιλάρχαιου Εταιρείας και καυχιόταν ότι ήταν τόσο θαλερός γιατί ασχολήθηκε με τον κλασικό Αθλητισμό. Σίγουρα κάποιον κορυφαίο θα ξέχασα. Τα περισσότερα από όλα τα παραπάνω ξεκίνησαν από την Φιλάρχαιο Εταιρεία. Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα παγκοσμίως που οι περισσότερες οικογένειες έχουν δικό τους σπίτι και αισθάνονται ασφαλείς. Τώρα λοιπόν που η Φιλάρχαιος Εταιρεία Αλμυρού, απέκτησε το δικό της σπίτι, ύστερα από την δωρεά της αγαπητής Αποστολίας, είμαι βέβαιος ότι θα αισθάνεται ασφαλής και θα εξασφαλίσει την διάρκειά της, ύστερα και από τα μέχρι τώρα επιτεύγματά της, σε μεγάλο βάθος χρόνου. Όπως και σε μεγάλο βάθος χρόνου θα διατηρηθεί και η ευγνωμοσύνη του Αλμυρού προς την αγαπητή Αποστολία για την Δωρεά της. Τις ευχόμαστε όλοι, με την ζωντάνια που την διακρίνει, να ξεπεράσει σε μακροημέρευση τον αγαπημένο της πατέρα, τον οποίον και κατά την γνώμη μου μοιάζει, ώστε να δει και άλλα επιτεύγματα της Φιλαρχαίου Εταιρείας.
Κλείνω, λέγοντας ότι, με όλα αυτά που παραπάνω έγραψα και με πολλά άλλα που δεν έγραψα, τελειώνοντας το Γυμνάσιο του Αλμυρού πήρα την μισή καρδιά μου μαζί μου στην πρώτη μου πατρίδα, η άλλη μισή έμεινε, παραμένει και θα παραμένει στην δεύτερη πατρίδα μου τον Αλμυρό, κοντά στις αγαπημένες φίλες και αγαπημένους φίλους που απόκτησα και έχω μέχρι σήμερα, μέχρι να σταματήσει να πάλλεται.-
