Του Νίκου Χατζησταματίου, Δικηγόρου
Πληρώθηκε ήδη μέχρι σήμερα πολύ ακριβά και θα πληρωθεί ακόμη πιο ακριβά από τη χώρα και τον Ελληνικό λαό, στο άμεσο και απώτερο μέλλον, η μη χρειαζούμενη ύφεση των ετών 2015 και 2016, η επέλευση της οποίας ήταν το αναγκαίο αποτέλεσμα πολιτικών εξελίξεων και επιλογών άπειρων και ιδεοληπτικών κυβερνώντων, μια και είχαν σαν μοναδικό αποτέλεσμα την επιβάρυνση του δημόσιου χρέους, την οικονομική καταρράκωση των πολιτών και τον ευτελισμό του ταλαίπωρου τραπεζικού μας συστήματος.
Και ήρθε η ώρα που πρέπει να κάνουμε το λογαριασμό, διότι μόνον αν συνειδητοποιήσουμε το που βρισκόμαστε, θα μπορέσουμε να πάμε μπροστά. Πρέπει να δούμε το λογαριασμό, προσεκτικά, όπως κάνει κάθε καλός νοικοκύρης στο σπίτι του. Πρέπει να καταγράψουμε κωδικά ότι τα χρόνια αυτά η Ελλάδα έχασε, αθροιστικά, το 25% του ΑΕΠ της, έφυγαν στο εξωτερικό εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, επιστήμονες και επιχειρήσεις, για τους οποίους η χώρα είχε ξοδέψει να τους σπουδάσει και να τις οργανώσει, ενώ το ασφαλιστικό σύστημα έχει οριστικά χρεοκοπήσει και οι συνταξιούχοι είναι πλέον όσοι και οι εργαζόμενοι.
Η χώρα γερνά δημογραφικά με απίστευτα ταχύ ρυθμό και ο πληθυσμός μειώνεται δραματικά, αλλά … και πάλι η ανεργία παραμένει σε δυσθεώρητα ύψη, παρά τις (α)φιλότιμες προσπάθειες να εμφανιστεί ως μειούμενη, με τα φτηνά λαϊκίστικα τρικ της περιστασιακής εργασίας ή άλλως μερικής απασχόλησης, των τριμηνιτών κλπ.
Οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα επί συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ μειώθηκαν κατά 20% με κανόνα τη μερική απασχόληση, ενώ το κοινωνικό κράτος έχει διαλυθεί, με υπολειτουργούντα νοσοκομεία, τον αρμόδιο οργανισμό να πρωταγωνιστεί στα χρέη και τα φέσια στους προμηθευτές, ενώ τα χειρουργεία και οτιδήποτε το κοστοβόρο να μετατίθεται … εις τας καλένδας.
Η επένδυση, αλλά και η κατανάλωση έχουν γίνει απαγορευτικές κακές συνήθειες του παρελθόντος, με όπλο την υπερφορολόγηση οποιουδήποτε τολμήσει κάτι αντίθετο, ενώ κόβονται τα σε υγιείς βάσεις προνοιακά επιδόματα και αντικαθίστανται από εκλογικά επιδόματα ψηφοθηρίας και αυτά σε ένα κράτος που μεγαλώνει, με επιλεκτικές ψηφοθηρικές προσλήψεις.
Στο εκπαιδευτικό σύστημα η ίδια ή και ακόμη χειρότερη κατάσταση, αδιαφορώντας για τις διεθνείς τακτικές και ξεχνώντας ακόμη και δοκιμασμένες λύσεις «πεπατημένης». Και, σαν να μην φτάναν όλα αυτά η δημοσιονομική ασφυξία, συνδυασμένη με τις ιδεοληπτικές προσεγγίσεις και συντεχνιακά αιτήματα διαμορφώνουν μία απελπιστική κατάσταση με τους Έλληνες μαθητές να μην καταγράφουν καλές επιδόσεις σε ανάλογες λίστες κατάταξης.
Και η ανάπτυξη!!! Πρέπει να πούμε ότι η οικονομία μας εμφανίζει μια κάποια ανάπτυξη, σε αριθμούς τουλάχιστον. Οι προβλέψεις του ΔΝΤ και της Ευρ. Επιτροπής προβλέπουν ποσοστό στο 1,6% του ΑΕΠ. Ελάτε όμως που την ίδια στιγμή στην Ευρώπη και την Ευρωζώνη γενικά κινούνται με υψηλά δεκαετίας στο 2,7%. Και σαν να μη φτάνει αυτό το πραγματικό ΑΕΠ της χώρας μας κινείται σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο έναντι του δυνητικού ΑΕΠ.
Η ανάπτυξη λοιπόν είναι ασθενική και εύθραυστη, σε μία περίοδο που εμείς θα πρέπει άμεσα να περάσουμε σε ένα μαραθώνιο αναπτυξιακών χρήσεων, για να ανακτήσουμε τον χαμένο μας πλούτο. Αλλιώς θα βρεθούμε σε επικίνδυνο πάτο.
Προτεραιότητες θα πρέπει άμεσα να αποφασιστούν και δρομολογηθούν, από όλους μας, από όλους τους πολίτες, πρωτοστατούντος του πολιτικού συστήματος, του πολιτικού προσωπικού, των δημοσίων υπαλλήλων και όλων των δυναμικών στοιχείων της χώρας.
Το μεγαλύτερο εθνικό ζήτημα για μένα είναι αυτή τη στιγμή η οικονομία της χώρας και η ανόρθωσή της. Σήμερα η πραγματική ισχύς ενός κράτους είναι συνάρτηση της οικονομίας του. Δεν γίνονται πόλεμοι για την επικράτηση ή εξάρτηση. Το παιχνίδι γίνεται στην οικονομία.
Και εκεί χάνουμε.
Πρέπει όλοι μας να σκεφτούμε και παλέψουμε για το πως θα διασφαλίσει η χώρα μας κατά πρώτον την εθνική της ασφάλεια, πως θα προσελκύσει άμεσες ξένες (πραγματικά) επενδύσεις για να δημιουργηθούν δουλειές, πως θα αποτινάξει το ζυγό της χρεοκοπίας και της οικονομικής υποδούλωσης.
Βρήκα μια χώρα σε ανοδική πορεία όταν νέος δικηγόρος τότε, το 1972, γύρισα στο Βόλο και, με εκατοντάδες (δεν είναι υπερβολή) βιομηχανίες, οι περισσότερες των οποίων εξαγωγικές. Γνώρισα μια βιομηχανική περιοχή να σφύζει από δουλειά και κάποτε χιλιάδες, γυναίκες κυρίως, να δουλεύουν στα εξαγωγικά εργοστάσια ετοίμων ενδυμάτων και να προσφέρουν και το δεύτερο μεροκάματο στο οικογενειακό εισόδημα. Το λιμάνι έσφυζε επίσης, τόσο από το διαμετακομιστικό κέντρο Βόλου-Συρίας, όσο και από τις εξαγωγές αγροτικών και άλλων προϊόντων.
Πώς θα ξαναπατήσουμε στα πόδια μας για να διασφαλίσει την εθνική μας ασφάλεια, σήμερα που οι πόλεμοι δεν γίνονται όπως παλιά με εδαφικό επεκτατισμό, αλλά στα οικονομικά φόρουμ και τα χρηματιστήρια
Πρέπει η πολιτεία να προσελκύσει άμεσες ξένες επενδύσεις για να στηθούν επιχειρήσεις και να δημιουργηθούν δουλειές στους τομείς εκείνους που πρέπει και χρειαζόμαστε πραγματικά, για να κάνουμε εξαγωγές ή να υποκαταστήσουμε μέρος των εισαγωγών.
Έχουμε σχέδιο; Και ποιο;
Απλή ερώτηση κάνω.
