Του Δημήτρη Κουτσιφέλη
1959 Οκτώβριος. Η δεξιά του εθνάρχου έχει προ έτους ψηφίσει τον νόμο 4000 περί τεντιμποϊσμού, και η παρέλασις της 28ης αναμένεται λαμπρά μετά το καίριο αυτό το χτύπημα στους εθνικά μειοδότες που αρέσκονταν εις το, ξένον προς τα χρηστά ήθη του λαού μας, ροκ εν ρολ. Δεν επαρκεί όμως, οι στιγμές απαιτούν ένα στέφανο εκπάγλου κάλλους, ένα καρφί στο μάτι των εαμοβούλγαρων, μια χάρη στον Τίτο, μια εθνικά υπάκουη στάση στις ΗΠΑ. Νούμερα υπάρχουν, δεν προλαβαίνουν νόμο, στήνουν ένα νομοθετικό διάταγμα με αριθμό 4009 και αναγνωρίζουν τα Σκόπια ως ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Διαλυθείσης της Γιουγκοσλαβίας, χύθηκε δάκρυ χαράς και συγκίνησης από τους νομοθέτες του 4009. Επιτέλους το πλήρωμα του χρόνου έφτασε, τα Σκόπια θα λέγονται ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ως ανεξάρτητο κράτος και σ ένα επόμενο πλήρωμα του χρόνου, γίνονται επαρχία μας.
Ο μεγαλειώδης στόχος δεν είναι κατανοητός. Το κοινό τους φωνασκεί, η Μακεδονία είναι ελληνική, δεν κατανοούν την τεραστίας προοπτικής πράξη κι ευτυχώς βρίσκεται ένας καλός δεξιός ο Σαμαράς τo 1992, που βλέπει πιο μακριά και σκέφτεται ότι αν η υφήλιος αναγνωρίσει τα Σκόπια ως Μακεδονία τι θα κάνουμε κι εμείς; Υπογράφει λοιπόν το σύμφωνο διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, με διαδόχους μεταξύ άλλων και τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.
Παράλληλα πουλάμε και αγάπη για την πατρίδα μη δεχόμενοι τίποτα που να αρχίζει από Μακ για τα Σκόπια. Ούτε καν McDonald’s. Έτσι και πράξαμε, διανθίζοντας το μέλλον με πολιτική άνοιξη, διασπάσεις, αρχηγισμούς και καουμποϊλίκια. Πολιτική που απέδωσε καρπούς και αναγνωρίσεις, λίγες χώρες στην αρχή, περισσότερες στη συνέχεια, 138 σήμερα, ξέρουν, ονομάζουν και αναγνωρίζουν τα Σκόπια σαν Μακεδονία. Α, και στο ενδιάμεσο, όλοι αυτοί που αρνούνται τώρα μετά βδελυγμίας τη σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, έδωσαν ένα όνομα με πλήρες το ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ως Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ.
Η ενοχή είναι προφανής και δεν χρειάζεται Πουαρώ. Και η ενοχή δεν αφορά στο όνομα που τελικά θα καταλήξει και πρέπει να καταλήξει η διαπραγμάτευση, αλλά στο γεγονός ότι η υποκριτική στάση δίνει βήμα, στους εθνοκάπηλους, στις πιο ακραίες των φωνών που ζητούν ένα λοχία να μας σώσει, κι αυτό είναι που θα βρίσκουμε μπροστά μας σαν δημοκράτες πολίτες και κοινωνία. Μετά την περιήγηση στους δαιδάλους της υποκρισίας, πώς να το πούμε λοιπόν; Μα οπωσδήποτε κάτι με ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, νονοί θέλουμε να γίνουμε άρα μας ενδιαφέρει το βαφτιστήρι να αποκτήσει μια εθνική ταυτότητα που να περιορίσει τον αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό και τις τούρκικες βλέψεις στα Βαλκάνια.
Υ.Γ.
Την ώρα που η διεθνής κοινότητα επιθυμεί να κλείσει το θέμα και οι γείτονες κάνουν μια χειροπιαστή κίνηση αφαίρεσης αλυτρωτικών συμβόλων, με τη μετονομασία του αεροδρόμιου (από Μ. Αλέξανδρος σε Κίρο Γκλιγκόροφ) και της εθνικής οδού (από Μακεδονίας σε Φιλίας), η Ν. Δημοκρατία επέλεξε τη δραπέτευση. Προφανώς θέλησε να ενστερνιστεί τη ρήση του Μεγάλου Αλεξάνδρου «οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων», ως συνήθως μπερδεύτηκε και επέλεξε στην ιστορία τη θέση των Λακεδαιμονίων!
