Του Νίκου Χατζησταματίου, Δικηγόρου
Επανέρχομαι, σαν συνέχεια, στα δύο προηγούμενα δημοσιεύματά μου, με την ίδια βάση σκεπτικισμού, διότι, πέρασε σε όλους η επεξεργασία της σχετικής είδησης και η αντίδρασή μας εντοπίζεται στο αν οι πλειστηριασμού θα γίνονται ηλεκτρονικά ή όπως παλιά και ξεχάσαμε όλοι το μεγάλο ερώτημα «τις πταίει;»
Ξέρουμε όλοι ότι το τραπεζικό μας σύστημα ήταν παραδοσιακά και καθοριστικά ο κύριος μοχλός ανάπτυξης της χώρας έως το 2010 … και χορηγούσε ασύστολα και ανέλεγκτα δάνεια, ακόμη και με τηλεφωνική πρόσκληση του τότε θύματος, που σήμερα θεωρείται «θύτης», αλλά θα καταλήξει να είναι εν τέλει και πάλι το θύμα, όταν θα χάσει το σπίτι του ή τουλάχιστον με την απόλυτη απαξία της περιουσίας του, που «έπεσε» στο 1/3 της κάποτε. Δυστυχώς, ακολούθησε η κατάρρευση της αγοράς δανείων στις ΗΠΑ, το 2008, που συμπαρέσυρε το παγκόσμιο κύμα ευμάρειας και ευδαιμονισμού και έτσι φτάσαμε στο σημερινό αξεπέραστο αδιέξοδο και στο μονόδρομο της «μη ανάπτυξης».
Τα επόμενα χαρακτηριστικά του λαϊκισμού και της δημαγωγίας συνδυασμένα με το έλλειμμα οικονομικής λαϊκής παιδείας δημιούργησαν στη χώρα τις αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές τα αποτελέσματα των οποίων βιώνουμε σήμερα, αλλά και μένουμε κολλημένοι σε αυτές.
Οι λαϊκίστικες και δημαγωγικές συμπεριφορές προσδιόρισαν το οικονομικό και κοινωνικό γίγνεσθαι των τελευταίων ετών και έτσι, μέσα από τη σπέκουλα δήθεν «αντιμνημονιακών», κυβερνώμεθα από επικίνδυνους και επί τούτοις επιλεγμένους αδαείς πολιτικούς, οι οποίοι ήταν οι ευτυχείς αποδέκτες της… τιμωρητικής ψήφου του λαού.
Και έτσι ο πολίτης πέτυχε απόλυτα την αυτοτιμωρία του.
Το 2015 ο τότε λαϊκός … ήρωας Βαρουφάκης και οι επαναστάτες του στοίχισαν πάνω από 200 δισ. Ευρώ. ( 86 δισ. νέου δανεισμού, εκροή καταθέσεων ύψους 36 δισ. ευρώ στο διάστημα Νοεμβρίου 2014-Ιουλίου 2015, μηδενισμός της αξίας των τραπεζών το Νοέμβριο του 2015 με απώλεια 37 δισ. ευρώ λόγω ανακεφαλαιοποίησης, μέτρα 14,5 δισ. ευρώ, διαφυγόν ΑΕΠ 15 δισ. ευρώ για την περίοδο 2015-2017, τα 10 δισ. ευρώ από τα κέρδη των κεντρικών τραπεζών επί των ελληνικών ομολόγων, επιστροφή των 11 δισ. ευρώ του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας στους δανειστές, capital controls, απώλεια από το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ και τα ξένα funds με 5,5 δισ. ευρώ να έχουν αποκτήσει τον έλεγχο ολόκληρου του ενεργητικού των τραπεζών, ύψους 345 δισ. ευρώ (μαζί φυσικά και με το ρίσκο των «κόκκινων δανείων» που εκτοξεύτηκαν στα 110 δισ. Ευρώ.
Έτσι τα «κόκκινα» προς το Δημόσιο, Εφορία και ασφαλιστικά ταμεία ξεπερνούν τα 130 δισ. ευρώ, ενώ τα «κόκκινα δάνεια» φτάνουν στα 110 δισ. ευρώ.
Και έτσι φτάσαμε στο σήμερα: αν κάποιος μπορέσει και σώσει το σπίτι του από το… κακό τραπεζίτη είναι απόλυτα βέβαιο ότι θα το χάσει από το… καλό Δημόσιο. Και αυτός που δεν πήρε ποτέ δάνειο και τώρα δεν έχει δουλειά ή διαθέτει απαξιωμένα τα περιουσιακά του στοιχεία, θα χάσει ό,τι του έχει απομείνει, μη δυνάμενος να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, αφού το κράτος φρόντισε να μείνει χωρίς δουλειά, να του κόψει τη σύνταξη, να του μηδενίσει το εισόδημα, να εξαφανίσει την αξία της περιουσίας του κλπ. Και. Για σιγουριά, μήπως και κάποιος μπορέσει να ξεφύγει από όλα αυτά, βρέθηκε και η θανατηφόρα λύση της υπερφορολόγησης, από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς. Και έτσι όλη η περιουσία του λαού θα περάσει στα «funds» και στους μεγαλοκαρχαρίες.
Η απάντηση λοιπόν στο ερώτημα του «τις πταίει;» είναι μία και μόνη. Το κράτος, δηλαδή οι κυβερνώντες.
Και μόνο κάτω από το πρίσμα αυτό θα πρέπει να γίνεται η θεώρηση του σημερινού προβλήματος των πλειστηριασμών και η αναμόρφωση του όλου συστήματος, κυρίαρχα του νομικού και στη συνέχεια του δημοσιονομικού.
