Του Γιάννη Μαντίδη
Οταν περνώ από γραφεία συναδέλφων στις εφημερίδες τους… προσέχω! Γιατί θυμάμαι και τα δικά μου. Οταν έρχονταν και θρονιάζονταν στις διπλανές καρέκλες κάποιοι τύποι περίεργοι, για να τους πούμε, λέει, φρέσκιες ειδήσεις, την ώρα που εμείς ψάχναμε στις τηλεφωνικές γραμμές και στις γραμμές του νου μας να βρούμε πληροφορίες πρόσθετες για να ολοκληρώσουμε κάποιο καυτό μας θέμα. Και μας αποσυντόνιζαν οι, κατά τα άλλα, συμπαθείς και φίλοι επισκέπτες… Τέτοια περίπου σκέπτομαι όταν βρεθώ σε γραφεία συναδέλφων. Και αποχωρώ το συντομότερο, δίνοντάς τους εξ αποστάσεως ένα – δυο δαχτυλοδειχτούμενα συναδελφικά φιλάκια. Και μου χαμογελούν! Μάλλον γιατί τους απαλλάσσω από την παρουσία μου εγκαίρως…
Εδώ θα πρέπει να προσθέσω και κάτι άλλο, βασικό: Πριν τους αποχαιρετίσω με φιλιά, τους έχω… σκηνοθετήσει με τα μάτια μου, έναν-έναν χωριστά ή κι όλους μαζί, έτσι στα γρήγορα, σ’ ένα απίθανο αλλά και πιθανό κινηματογραφικό φινάλε. Συγγνώμη, δεν αστειεύομαι. Είναι κι αυτό ένα απ’ τα τόσα απωθημένα μου, που με τα χρόνια επανέρχονται, μου επιτίθενται και με οικτίρουν. Κι ανάμεσα στ’ άλλα που δεν κατάφερα, είναι κι αυτό: Που δεν έγινα σκηνοθέτης! Σαν τον Γαβρά, σαν τον Βούλγαρη, κάτι σαν τον Γούντυ Αλεν, εν ανάγκη…
Ποτέ δεν είναι αργά. Στα τελευταία μου περάσματα απ’ τις συναδελφικές εφημερίδες, ο νους μου κάτι μου λέει, κάτι πάει και σκηνοθετεί. Περνώντας μάλιστα πρόσφατα απ’ τον «Ταχυδρόμο», η κινηματογραφική ματιά μου έπεσε σταθερά στη συντακτική ομάδα των επώνυμων γυναικών. Κι όπως τις έβλεπα να σκέπτονται, να συσκέπτονται, να πρωταγωνιστούν, η κάθε μια τους χωριστά κι όλες μαζί, στην τελική τους φάση, αυθόρμητα τις συνέκρινα με τους «Αγγελους του Τσάρλυ», ναι, την επιτυχημένη εκείνη τηλεοπτική σειρά που περιμέναμε ανυπόμονα να δούμε, για φαντάσου…
Ρώτησα τον εκδότη «πώς άφησε την ευθύνη σύνταξης της εφημερίδας του μόνο σε γυναίκες;». «Οι άνδρες», μου λέει «υπάρχει κίνδυνος να φύγουν και να γίνουν βουλευτές», αναφερόμενος βεβαίως στον Μπαλή και στον Μπουκώρο, που με τον Μέρο, ως πατέρες του Εθνους απ’ τον «Ταχυδρόμο», τρίτωσαν. Και φυσικά δεν έφυγαν απ’ την εφημερίδα. Εκεί βλέπω τις φωτογραφίες τους, διαβάζω τις δηλώσεις τους, προσέχω τις ενέργειές τους. Κάτι που όμως θα ’θελα ακόμη να διαβάσω, θα ήταν και μια κοινή δήλωση των δύο συνάδελφων και φίλων βουλευτών, κάτι για τα κακώς κείμενα γενικώς, αυτά που δεν έχουν κομματικό χρώμα… Αλλ’ ας μη τους βάζω δύσκολα, άλλωστε αυτό είναι άλλο θέμα…
Νόστιμη η πίτα που με κάλεσαν μαζί τους να γευθώ οι συνάδελφοι του «Ταχυδρόμου» στην επιτυχημένη τους βραδιά. Οι «Αγγελοι του Τσάρλυ» όμως ήταν τω όντι νοστιμότερες, έτσι όπως τις έβλεπα άνετες, πρόσχαρες, γελαστές να τραγουδούν και να χορεύουν, παραμερίζοντας κάπως τις εντολές του «Τσάρλυ» τους, «να βρίσκονται υπό τάσιν, πανέτοιμες για δράση»! Επιτέλους, ακόμη και οι άγγελοι, μετά από τόσο πέταγμα (διάβαζε τρέξιμο δημοσιογραφικό), έχουν κάποιο δικαίωμα να ζούνε και να χαίρονται κάποιες αγγελικές, έστω κι ανθρώπινες, στιγμές τους…
