Του Τάσου Γ. Καπουρνιώτη, Αρχιτέκτονα
e-mail: [email protected]
Διάβασα είδηση… με τίτλο: «Έγινε συντρίμμια το εκκλησάκι» (;) που μάλλον αποτελούσε επισήμανση και προτροπή στα συνεργεία του δήμου για αποκατάσταση…
Συγκεκριμένα ανέφερε: «τροχαίο που σημειώθηκε πρόσφατα στα Αϊβαλιώτικα, επέφερε την καταστροφή σε ένα ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ που βρισκόταν… κλπ κλπ.
Και συνέχιζε: Σε κάθε περίπτωση, ο Δήμος Βόλου οφείλει να μεριμνήσει άμεσα για την επιδιόρθωση των ζημιών και τον καθαρισμό του χώρου.
Μια είδηση που ενώ θα μπορούσε να αποτελέσει θέμα σχολιασμού ενός νοσηρού κατεστημένου, αποτέλεσε θέμα αντιπολιτευτικής κριτικής.
Όσοι κατά καιρούς διαβάζετε αυτά που γράφω πιστεύω πως έχετε καταλάβει γιατί το κάνω, με πολλούς μάλιστα από εσάς σχολιάζοντάς τα, μου λέτε πως όλα αυτά τα σκέφτεστε και εσείς και ότι συμφωνείτε.
Μην πάει λοιπόν η σκέψη σας ότι το κάνω για να δείξω ανώτερος ή ξερόλας.
Καθημερινά έχω την εντύπωση, πως όταν για οτιδήποτε θέλεις να πεις, να προτείνεις, να διεκδικήσεις, να αξιώσεις … κάτι, είναι σαν να παίρνεις φορά και να στουκάρεις πάνω σε τοίχο… διάλεξα λοιπόν αυτόν τον τρόπο να το κάνω και περισσότερο για να επικοινωνώ μαζί σας.
Διαβάζοντας τη συγκεκριμένη παρατήρηση κάτι δεν μου πήγε, θα περίμενα μια πιο σφαιρική παρατήρηση που θα αφορούσε όλους τους παράγοντες που συνετέλεσαν στην δημιουργία της είδησης…
Παλιότερα παίρνοντας αφορμή από το εκκλησάκι είχα γράψει σχετικά κάτι το οποίο και το αναδημοσιεύω:
«Τώρα τελευταία επειδή ταξιδεύω πολύ µε το αυτοκίνητο, οδηγώντας σε όλα τα είδη δρόμων της χώρας, εκείνο που µου έχει προκαλέσει μεγάλοερωτηματικό για την αναγκαιότητα ύπαρξης, είναι τα δεκάδες διάσπαρτα εικονοστάσια που υπάρχουν παντού σε όλους τους δρόμους, σε κάθε σχεδόν στροφή η ευθεία και από τις δύο πλευρές.
Δυστυχώς όλοι γνωρίζουμε πως σε κάθε ένα από αυτά αντιστοιχεί και κάποιο θανατηφόρο τροχαίο ατύχημα.
Κάποτε παλιά που τα ήθη ήταν πιο αξιοπρεπή, πιο ανθρώπινα, γραφικά εικονοστάσια έστεκαν κοντά στους δρόμους προμηνύοντας µόνο τη θέση κάποιου ονομαστού Ναού, Μοναστηριού ή την θύμηση κάποιου ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ προέλευσης γεγονότος.
Σήμερα έχουν γεμίσει οι δρόμοι προκάτ επαναλαμβανόμενα σχεδόν ίδια εικονοστάσια (άμεση εμπορευματοποίηση) θυμίζοντας σε όλους ένα απέραντο δράμα που τείνει να γίνει συνήθεια.
Με όλο τον σεβασμό προς τους συγγενείς, ποτέ δεν κατάλαβα στο τι διαφέρει ένας θάνατος από τροχαίο στον δρόμο (αν και τελικά τις περισσότερες φορές τα θύματα καταλήγουν… στα νοσοκομεία…), από κάποιον άλλο στο σπίτι, στο γραφείο, στην εργασία, οπουδήποτε αλλού γενικά και γιατί µόνο για τις συγκεκριμένες περιπτώσεις πρέπει να τοποθετηθεί στο σημείο του ατυχήματος εικονοστάσι.
Έχουν γεμίσει οι δρόμοι αντιαισθητικά μικρά ομοιώματα ναών εκεί που πολλές φορές απαγορεύεται η οποιαδήποτε δόμηση από τον ΚΟΚ αλλά και από τον ΓΟΚ.
Με αυτόν τον τρόπο προβάλλεται βάναυσα κάποιο βίαιο γεγονός που κανονικά θα έπρεπε να ξεχαστεί, είμαι σίγουρος πως τα θύματα αν κατάφερναν να ζήσουν, ούτε που θα ήθελαν να το θυμούνται και να το ξέρουν.
Όσον αφορά τον Θεό όσοι τον πιστεύουν, αλλά και τους νεκρούς το µόνο που οφείλουν είναι να τους θυμούνται και να τους τιμούν µε τις πράξεις και την συμπεριφορά τους γενικά.
Άλλωστε, σύμφωνα µε τα δεδομένα των περισσότερων θρησκειών, από την αρχαιότητα, από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος, ο Θεός και οι νεκροί βρίσκονται παντού, όλα τα υπόλοιπα καταντούν ειδωλολατρίες.
Από την άλλη φαντάζεστε να επικρατήσει να στήνεται εικονοστάσι όπου πεθαίνει κάποιος.
Μακάβρια συζήτηση αλλά το περιεχόμενό της δεν μπορεί να περνά απαρατήρητο, ασχολίαστο είναι και αυτό κομμάτι του πάζλ της μιζέριας και της οπισθοδρόμησηςπου εσφαλμένα επικρατεί και εμποδίζει την πραγματική πρόοδο.
Όλα αυτά είναι κάτι το μοναδικό άλληµια πρωτοτυπία Ελληνική, µια προκάλυψη της λανθάνουσας κοινωνικής και ηθικής κατάστασης, που είναι και η αιτία όλων αυτών που οδήγησαν την χώρα και όλους εμάς στην κρίση».
ΑΥΤΑ είχα γράψει τότε… και συνεχίζω τώρα…
Ζούμε σε μια κοινωνία δεσμευμένη από ηθικά ταμπού,αποτέλεσμα των οποίων είναι και η ύπαρξη αυτών των μίνι και κιτς αντιγράφων ναών, μέσων εκμετάλλευσης της ανθρώπινης δυστυχίας.
ΕΙΝΑΙ και αυτό μια απόδειξη ότι οι Έλληνες βαθιά μέσα τους κουβαλάνε βιωμένες συνήθειες, που δύσκολα θα αποχωριστούν.
ΕΙΝΑΙ θέμα καθαρά πολιτιστικού επιπέδου, κάτι παρόμοιο με τα κομποσκοίνια, τις εικονίτσες, τα ιαματικά προσκυνήματα σε μοναστήρια και γενικά οτιδήποτεθρησκομεταψυχικό δέσιμο.
Το έχω ξαναγράψει, σε μια οικοδομή είναι περιττό να φροντίζεις την στέγη αν δεν το έχεις κάνει για τα θεμέλια και την αναδομή.
Στην ανθρώπινη διαβίωση εντός των συνόλων που ονομάζουμε ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ, πρώτη φροντίδα θα έπρεπε να είναι η ομαλή ανάπτυξη διαμέσου της μάθησης, της ειλικρινούς ενημέρωσης, της γενικής αναβάθμισης του ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ των πολιτών, που τις απαρτίζουν.
Το οποιοσδήποτε απλό μέλος αυτού του συνόλου πρέπει να είναι σε θέση να ακολουθεί την εξέλιξη, πρέπει να έχει μαζί με την απαραίτητη σωματική και την πνευματική δυνατότητα αντιμετώπισης, απολαβής οτιδήποτε του προσφέρει η υγιής ΕΞΕΛΙΞΗ.
Δεν είναι δυνατόν μια κοινωνία από ΤΗΝ ΜΙΑ, να παραμένει παθητική, (κατά την άποψή μου μεθοδευμένα), στο ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟ και από ΤΗΝ ΑΛΛΗ να προωθούνται, να υπογράφονται νομοσχέδια όπως αυτότο σχετικό με την «αλλαγή ταυτότητας φύλου».
Η σκυτάλη που στην προκειμένη περίπτωση είναι ο «ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» πρέπει να δίνεται σε κατάλληλους αποδέκτες, με ίδιες δυνατότητες απολαβής των κομιστών, αφού και οιίδιοιεκτός του ότι θα πρέπει να την κάνουν αποδεκτή, πρέπεινα την προστατεύσουν να την μεταφέρουν στους επόμενους.
Οι αλλαγές που στην κυριολεξία είναι αποτελέσματα της προόδου,της εξέλιξης και θα έπρεπε να ακολουθούν την γενική πορεία, βασισμένες σε αδιάσειστες αποδείξεις, παύουν να είναι αποδοτικές και αποδεκτές όταν γίνονται σπασμωδικά και κυρίως όταν αποσκοπούν στον αποπροσανατολισμό από άλλα καίρια θέματα.
Θέματα όπως αυτό του πολυσυζητημένου νομοσχεδίου του καθορισμού της ταυτότητας του φύλου είναι θέματα επιστημονικά που θα έπρεπε να έχουν λυθεί ή τουλάχιστον να λυθούν και να γίνουν αποδεκτά στην συνείδηση του καθένα.
Δεν είναι δυνατόν να γίνονται πεδίο πολιτικής εκμετάλλευσης, από κάθε πλευρά για επικοινωνιακούς λόγους.
Πρώτα φροντίζεις να απελευθερώσεις τη σκέψη των πολιτών από τα διάφορα ταμπού και μετά αφήνεις να γίνει αποδεκτή η ροή και η επίλυση του κάθε κοινωνικού φαινομένου.
