Του Περικλή Αργύρη, Βρυξέλλες
Δεν είναι ανάγκη να μιλήσουμε για τη έναρξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τις ιδέες και στόχους του Robert Schuman, ο οποίος συνέβαλε στην οικοδόμηση μεταπολεμικών ευρωπαϊκών και διατλαντικών θεσμών και ήταν ένας από τους ιδρυτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Συμβουλίου της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ, ούτε για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπό την Προεδρία του Jacques Delors, που λειτουργούσε αποτελεσματικά για τα δέκα χρόνια της προεδρίας του.
Πρέπει όμως να δούμε τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μετά το 1995 ως και σήμερα, έχοντας υπόψη ότι τα Κράτη Μέλη ήταν δώδεκα, όπως και τα αστέρια της ευρωπαϊκής σημαίας, και από το 1995 άρχισαν να αυξάνονται έως ότου το 2016 έγιναν εικοσιοκτώ.
Απλά, η οργάνωση και λειτουργία των οργανισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελείται από τρία βασικά όργανα: το Ευρωκοινοβούλιο, το Συμβούλιο και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το γιατί υπάρχουν τρία όργανα και όχι δύο, είναι κάτι που κανείς ως τώρα δεν μου έχει δώσει μία σωστή δικαιολογία.
Το Ευρωκοινοβούλιο έχει βέβαια έναν Πρόεδρο που προεδρεύει. Το Συμβούλιο έχει έναν Πρόεδρο, ο οποίος θεωρητικά είναι Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι ο διοικητικός και εκτελεστικός φορέας και ο πιο σημαντικός, και μπορεί να συγκριθεί με μια κυβέρνηση. Οι Επίτροποι είναι άτομα πολιτικής προελεύσεως και η ομάδα αυτή διευθύνεται από τον Πρόεδρο της Επιτροπής, ο οποίος νομίζει ότι είναι Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο κάθε Επίτροπος έχει την ευθύνη κάποιας Διεύθυνσης, με συγκεκριμένο τομέα
διαχείρισης, στην εκτέλεση των καθηκόντων της Επιτροπής. Υπό τον ή την Επίτροπο είναι ένας Γενικός Διευθυντής ο οποίος είναι μόνιμος υπάλληλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και παραιτείται ή παίρνει σύνταξη.
Τα εκτελεστικά τμήματα είναι αυτά που εργάζονται με συγκεκριμένους στόχους, βάσει των αποφάσεων και εντολών του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, μετά των συζητήσεων και αποφάσεων του Ευρωκοινοβουλίου. Έτσι είναι, με λίγα λόγια βέβαια, η οργάνωση και έτσι δουλεύει το σύστημα.
Αλλά, όπως σε κάθε κυβέρνηση ή αν θέλετε σε κάθε μεγάλη εταιρία, η ευθύνη για τη
σωστή και επιτυχή εκτέλεση παραμένει ο πιο σημαντικότερος και σοβαρότερος παράγων.
Ανεύθυνοι υπάλληλοι, τμηματάρχες και διευθυντές σε όλους τους κλάδους δεν πρέπει να επιτρέπονται. Παρόλο αυτό, πάντοτε βλέπουμε στον Δημόσιο τομέα μιας χώρας, όπως και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την ανευθυνότητα και τη ευθυνοφοβία του ατόμου.
Η ευθυνοφοβία όμως του Προέδρου και των Επιτρόπων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και η κακή διαχείριση είναι κάτι το οποίο προξένησε μεγάλα προβλήματα στα Κράτη Μέλη και στους πολίτες τους. Ένα από τα αποτελέσματα αυτής της ευθυνοφοβίας και κακής διαχείρισης είναι η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου, το όποιο ήταν μέλος από το 1973, και αυτή την αποχώρηση την εκτελούν με ανευθυνότητα.
Το πιο σοβαρό, μετά από το χαμό ενός κράτους μέλους, είναι η διαχείριση των άλλων κρατών, όπου βλέπουμε εξαιρέσεις και διαφορές, και το απαράδεκτο είναι οι εκμεταλλεύσεις μεταξύ κρατών μελών.
Ναι μεν δεν υπάρχει πολιτική μορφή ως κυβέρνηση, αλλά η εξωτερική πολιτική είναι ένας από τους παράγοντες που η κακομεταχείριση δείχνει απόλυτη ευθυνοφοβία. Αποφάσεις και εκτελέσεις αυτών, ειδικά σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης το έχουν αποδείξει με πολύ κακά αποτελέσματα, πολλές φορές με απώλεια ανθρώπινης ζωής.
Η εκτέλεση των καθηκόντων από τους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μπορεί να θεωρηθεί άριστη, διότι οι υπάλληλοι που έχουν τις μόνιμες θέσεις προσλαμβάνονται με διαγωνισμό και οι περισσότεροι έχουν εμπειρία στον τομέα τους. Όπως έχω δει, οι περισσότεροι υπάλληλοι είναι αποτελεσματικοί και αποδοτικοί στον τομέα τους και επιτυγχάνουν τους στόχους τους. Οι δε διπλωματούχοι πολλές φορές έχουν φτάσει σε αριστεία.
Οι ανεύθυνοι είναι στις ανώτερες θέσεις και στο διοικητικό τομέα, δηλαδή οι Επίτροποι, που όπως είπα προέρχονται από τον πολιτικό τομέα. Αυτοί έχουν προκαλέσει τα μεγαλύτερα προβλήματα, όχι μόνο μέσα στην Επιτροπή, αλλά και στα διάφορα κράτη μέλη.
Η ανευθυνότητα των στελεχών της Ε.Ε. απεδείχθη στις διάφορες προβληματικές
καταστάσεις, μετά το 1995, όπως στα Δυτικά Βαλκάνια, στην ένταξη ορισμένων κρατών με σοβαρά προβλήματα, στη δημιουργία του κοινού νομίσματος, στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και στο προσφυγικό, για να αναφέρω μερικά. Τα αποτελέσματα, μου φαίνεται ότι όλοι τα γνωρίζουμε, και τις συνθήκες και περιστάσεις που πρέπει να αποδεχτούμε τις ζούμε καθημερινώς.
Το θέμα της εντάξεως της Κύπρου, ένα κράτος του οποίου ένα μέρος είναι υπό κατοχή μετά από εισβολή ενός άλλου κράτους, για μένα είναι απαράδεκτο, όπως επίσης η δημιουργία του κοινού νομίσματος, κάνοντας εξαιρέσεις και αφήνοντας έξω ορισμένα κράτη μέλη. Σήμερα, μετά από περισσότερο από δέκα χρόνια, το σοβαρό πρόβλημα με την Κύπρο συνεχίζεται και η Ε.Ε. δεν μπορεί να το λύσει. Κάποιος μπορεί να πει ότι αυτό είναι και στα χέρια των Ηνωμένων Εθνών, πολύ σωστό, αλλά και αυτοί οι πολιτικοί είναι ανεύθυνοι.
Το θέμα του κοινού νομίσματος είναι κάτι που οι οικονομολόγοι μπορούν να εξηγήσουν καλύτερα, αλλά και η κοινή λογική λέγει ότι όταν θέλεις κοινό νόμισμα, σημαίνει ότι θα είναι «κοινό», δηλαδή όλα τα κράτη μέλη έπρεπε να το έχουν, όπως παραδείγματος χάρη, οι ΗΠΑ ή Σοβιετική Ένωση.
Δυστυχώς το μεγαλύτερο αντίκτυπο ήταν η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης του 2008. Δεν μου φαίνεται να πρέπει να αναφέρω λεπτομέρειες ή ακόμη να το συζητήσω. Όλοι γνωρίζουμε τι έκανε η ανευθυνότητα και ευθυνοφοβία της Ε. Ε. Βέβαια το πιο σημαντικό ήταν ότι επέτρεψαν ή ίσως και βοήθησαν την εκμετάλλευση ορισμένων κρατών για να μπορέσουν να σώσουν ορισμένες τράπεζες άλλων κρατών.
Αυτή η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και η κακή διαχείριση έχει φέρει μεγάλες καταστροφές σε ορισμένα κράτη μέλη και στον πληθυσμό τους. Και δυστυχώς μετά από σχεδόν δέκα χρόνια συνεχίζεται και θα εξακολουθεί έως ότου ορισμένα στελέχη αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Στο δε προσφυγικό, είναι απαράδεκτο σε μια ένωση 28 κρατών, μία ενωμένη Ευρώπη, να μην μπορούν να διαχειριστούν τους πρόσφυγες από τις πολεμικές ζώνες της Μέσης Ανατολής. Η απώλεια ζωής προσφύγων που είδαμε στα τελευταία τέσσερα χρόνια, δεν έχει ακουστεί στην ιστορία του κόσμου.
Αλλά, η μεγάλη ανευθυνότητα των στελεχών της Ε. Ε. είναι που επέτρεψε ένα κράτος μέλος να κυριαρχεί και να διοικεί την εκτέλεση των καθηκόντων της Ε. Ε. Ένα κράτος που στην ιστορία του κόσμου ως και σήμερα πάντοτε ήθελε να κατακτήσει και να κυριαρχήσει τα άλλα κράτη. Ένα κράτος που έφερε πολέμους και μεγάλες καταστροφές και το ολοκαύτωμα, ένα κράτος που παραβίασε συνθήκες για το συμφέρον του. Ένα κράτος που πιστεύει ότι είναι υπέρ όλων, όπως το λέει και ο εθνικός του ύμνος. Τα στελέχη της Ε. Ε. και προπαντός ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής εκτελούν όλες τις εντολές αυτού του δυναμικού κράτους, χωρίς επιχειρήματα. Τώρα δε που θα αποσυρθεί το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γερμανία θα γίνει ακόμα πιο ισχυρή και θα κατακτήσει την Ευρώπη, ήδη οικονομικώς την έχει κατακτήσει.
Εάν αυτές οι ανευθυνότητες συνεχίσουν, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο με τη Σοβιετική Ένωση και μάλλον θα μείνει μία μικρή ένωση τριών, τεσσάρων κρατών με κυρίαρχο τη Γερμανία. Αυτά θα είναι τα αποτελέσματα αν τα στελέχη της Ε. Ε. δεν αναλάβουν τις ευθύνες τους.
