Του Περικλή Αργύρη, Βρυξέλλες
Η πιο σημαντική λέξη, ίσως στη ζωή μας, την οποία πολλοί δεν την καταλαβαίνουμε.
Σήμερα όποιον και να ρωτήσεις τι θα πει «τιμή», θα σου απαντήσει αμέσως «το κόστος ενός προϊόντος ή μιας εξυπηρέτησης».
Στη σημερινή κοινωνία όλα τα συνδέουν με τα χρήματα. Από το πρωί ως το βράδυ η σκέψη είναι στον οικονομικό τομέα και το χρήμα. Πώς θα βγάλει χρήματα, πώς θα γλυτώσει να πληρώσει χρήματα, πώς θα καταφέρει να ανέβουν οι μετοχές του, πώς θα εξαπατήσει το κράτος και πάει λέγοντας.
Παντού σε όλες τις χώρες έτσι είναι, αλλά σε ορισμένες, όπως η Ελλάδα, πολύ περισσότερο. Εδώ ακόμα και την απόδειξη που παίρνει, την κοιτά προσεκτικά, μπας και τον έκλεψαν!!! Βέβαια το ξέρει ότι δεν μπορεί να γίνει λάθος διότι οι αποδείξεις σήμερα βγαίνουν από ηλεκτρονικές μηχανές που δεν κάνουν λάθη, όπως στις παλιές εποχές που γίνονταν γραπτώς και στη πρόσθεση μπορούσε να κάνει λάθος.
Οι τυπικές ερωτήσεις πάντοτε είναι «τι βγάζεις; – πόσο παίρνεις; πόσο σου έκοψαν το μισθό ή τη σύνταξη;» και βέβαια όλοι απαιτούν απαντήσεις. Στο μυαλό αυτών των ανθρώπων η «τιμή» συνδέεται πάντοτε και μόνο με το χρήμα.
Πολλοί λίγοι είναι οι άνθρωποι που συνδέουν την «τιμή» με την εντιμότητα. Ακόμα και στην ηλεκτρονική μετάφραση όταν βάζεις «honour» στα Αγγλικά, σου βγάζει «τιμή», αλλά όταν βάζεις «τιμή» στα Ελληνικά, σου βγάζει «price»!!!
Όταν ήμασταν παιδιά οι γονείς μας και βέβαια οι δάσκαλοι μας, μας δίδασκαν ότι η τιμή ήταν το πιο σημαντικό στον άνθρωπο και ότι η τιμιότητα ήταν ένα από τα προτερήματα της ζωής που έχει τη μεγαλύτερη αξία. Οι αξίες των ανθρώπων είναι πολλές, μία από τις γνωστές σε όλους ως τιμή, είναι η πιο σημαντική.
Και βέβαια από αυτή τη λέξη «τιμή» έρχεται και η τιμιότητα, που πολύ λίγοι συνδέουν με την οικονομική τιμή, παρόλο που η τιμιότητα έχει μεγάλη σχέση με την αλήθεια. Ο τίμιος άνθρωπος δεν ψεύδεται ποτέ, ο άτιμος πάντοτε. Ο τίμιος άνθρωπος που παρουσιάζεται σε ένα δικαστήριο και παίρνει τον όρκο της ομολογίας δεν ψεύδεται στις καταθέσεις του, ο άτιμος πάντοτε.
Τα πιο σημαντικά προτερήματα του ανθρώπου είναι η τιμιότητα, η αξιοπρέπεια, η εντιμότητα και ο σεβασμός προς τους άλλους και προς τον εαυτό του. Ο πραγματικός άνθρωπος ξέρει πολύ καλά τι θα πει «τιμή», και αυτός έχει πάντοτε τον σεβασμό των άλλων.
Πολύ λίγες φορές θα δει κανείς σε ένα γράμμα να τελειώνει με το «Μετά τιμής», όπως ήταν στα παλιά, η εξαίρεση βέβαια είναι, φαντάζομαι, στα επίσημα γράμματα μεταξύ μεγάλων προσωπικοτήτων. Και διερωτώμαι γιατί;
Δυστυχώς η ατιμία μας έκανε να πιστεύουμε μόνο στη τιμή που έχει σχέση με το χρήμα. Αυτό μας έχει καταστρέψει στην ανθρωπότητα και στη συμπεριφορά μας. Μας έχει κάνει εγωιστές και να μη σεβόμαστε τον εαυτό μας, ούτε την οικογένεια, ούτε κανέναν άλλον. Το ψέμα και η απάτη είναι τα αγαθά μας, που ζούμε κάθε ημέρα, και για αυτούς που ήταν θρήσκοι, το «μετά φόβου» δεν υπάρχει πια. Κάνουμε ότι θέλουμε χωρίς να σεβόμαστε τους νόμους ή την κοινωνία, για το συμφέρον μας.
Αυτή η τιμή έχει χαλάσει και καταστρέψει οικογένειες, έχει καταστρέψει παιδιά και γονείς. Μας έχει φτάσει σε μία κατάσταση που κανένας δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν, δήθεν έχουμε εμπιστοσύνη σε αυτόν μόνο που έχει χρήματα. Και πάντοτε για ότι γίνει κατηγορούμε τον άλλον και όλους, ποτέ δεν παραδεχόμαστε ότι εμείς φταίμε.
Αυτή η τιμή έχει βέβαια χαλάσει και καταστρέψει τους πολιτικούς μας, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η καρέκλα τους και τα εισοδήματα τους, είτε από το δημόσιο, είτε από μίζες. Η πραγματική σχέση με τον πολίτη δεν είναι για το καλό της Πατρίδος, πάρα μόνο για το καλό του πολίτη για ρουσφέτια και του πολιτικού για ψήφους.
Εκείνο που είναι πολύ θλιβερό, είναι ότι ο Έλληνας εργάτης λόγω της τιμής έχασε και το φιλότιμό του. Ο Έλληνας εργάτης που είναι η δύναμη και η βάση της χώρας μας, ήταν ο καλύτερος στην Ευρώπη, μετά ίσως από τον Γερμανό. Τα μεγάλα προτερήματά του ήταν η εργατικότητά του και το φιλότιμό του, γι’ αυτό είχε τον σεβασμό όλων. Αλλά δυστυχώς λόγω της τιμής ο σεβασμός προς τον εργαζόμενο δεν υπάρχει πια, αντί να τον σέβονται, έμαθαν να τον εκμεταλλεύονται. Το καθήκον, που είναι ο σημαντικός παράγων και για τον εργάτη, αλλά και για τον διευθυντή του ή εργοδότη, όπως έχουμε και καλό παράδειγμα από τους πολιτικούς μας, δεν υπάρχει πια.
Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματική αλήθεια. Οι πραγματικές αξίες παγκοσμίως έχουν χαθεί, η μόνη αξία είναι το χρήμα!
Η λέξη «τιμή» έχει μόνο μία διερμηνεία εδώ και τώρα, και πολύ λυπάμαι αλλά και στο μέλλον, το κόστος. Το μόνο που σκέπτονται και το μόνο που τους δίνει την ελπίδα μιας ζωής, μιας ζωής χωρίς αρχές.
